ΤΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ...

Ήδη αρχίζει και στήνεται το «Παζαράκι της Αμφίπολης» ή τουλάχιστον, σχεδιάζεται από τους εμποράκους της «πατρίδας» η αρπαχτή της περιοχής, το στήσιμο του αναμενόμενου διαρκούς πανηγυριού.

Βλέπω να στήνονται, σε μια νύχτα μέσα, μαγαζάκια αναμνηστικών με γύψινα αντίγραφα του Τύμβου, 

...των Καρυάτιδων και των Σφιγγών (Ωπ! μήπως έπρεπε να πω «Των Σφίγγων»;;; αυτό το «Σφιγγών» ακούγεται πολύ καθαρευουσιάνικο στα προοδευτικά αυτιά μας...), καφετέριες με φρεντοτσίνο και εσπρέσο φρέντο, σουβλατζίδικα με παραδοσιακά πιτόγυρα,  

 ...τουριστικά παντοπωλεία με καπέλα, γυαλιά ηλίου, σουγιαδάκια με χαραγμένα ομηρικά αποφθέγματα, 

...πλαστικά τσολιαδάκια και αρχαίους ήρωες υπό κλίμακα, 

...«παραδοσικές» χυλοπίτες, τραχανά, μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού φτιαγμένα με φρούτα εισαγωγής σε βιομηχανίες χιλιόμετρα μακρυά από το σημείο πώλησης... 

Τρίβουν τα χέρια τους τριγύρω στην Αμφίπολη. 

«Φτιαχτήκαμε! Δεν θα χρειαστεί να στείλουμε τα παιδιά σε σχολές και πανεπιστήμια, παρά μόνον σε κανένα φροντιστήριο...

 ...για τίποτε αγγλικούλια, τίποτε γαλλικούλια, άντε και τίποτε γερμανικούλια... Άνοιχτου ένα μαγαζάκι του παιδιού και καζάντησε! Κι΄έπειτα χέστηκα εγώ για το ποιός ήταν θαμμένος ‘κει μέσα..! 
Ιστορία; Α! Όλα κι΄όλα! Αυτά είναι χρυσαυγίτικα πράματα! 
Όποιος θέλει έρχεται, βλέπει, αγοράζει το βιβλιαράκι και μαθαίνει. Αλλά, να κάτσω εγώ σαν τον κάθε πατριδοκάπηλο να πιπιλάω περί προγόνων και ένδοξης ιστορίας, δεν υπάρχει περίπτωση!»

Μετά από λίγους μήνες, κάτι ο Λιακόπουλος, κάτι η απλή φαντασία και  η λατρεία μας για τα συνωμοσιολογικά,
θα κυκλοφορήσουν και οι απαραίτητοι αστικοί μύθοι: 

«Ψέμματα είπαν! ο Αλέξανδρος ήταν θαμμένος εδώ και το κρύβουν! Σου λέει, άστους να μη το παίρνουν πάνω τους! Καλέ, τους είδαν που μια νύχτα έβγαλαν ένα μεγάλο κιβώτιο, το φορτώσαν σε μια νταλίκα και το πήγαν ένας Θεός ξέρει πού... Τον Αλέξανδρο είχε μέσα και τον έκρυψαν!»

Και θα περνάει η ζωή σαν ξαναειδωμένη ταινία, με τον έναν να χλευάζει τον άλλον, με ανεξέλεγκτη χολή δεξιά κι΄αριστερά, με περισπούδαστες αναλύσεις και μνημειώδεις αντιπαραθέσεις, ώσπου να πάρει η περιοχή τον δρόμο της όπως όλες οι άλλες "τουριστικές ατραξιόν" της χώρας μας.

Δεν θέλω άλλο. 

Δεν θέλω ούτε Αμφίπολη, ουτε Ακροπόλεις, ούτε Δημητσάνα, ούτε Δελφούς, ούτε Μυκήνες, ούτε Κνωσσό. Φροντίζω να επισκέπτομαι τους τόπους αυτούς όταν είναι χειμώνας και δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω και, κυρίως, όταν είναι κλειστά τα μαγαζάκια του πολιτιστικού τρόμου, αυτά που η εκάστοτε κυβέρνηση περήφανη περιγράφει ως «τουριστική οικονομία»...

Δεν θέλω άλλο «τουριστικό προϊόν». 

Το τρέμω όπως ο διάολος το λιβάνι, το σιχαίνομαι σαν την πιό μιαρή πηγή διχόνοιας. 

Δεν έχουμε ταυτότητα σαν λαός. 

Την αφήσαμε με τρόπο να μας πέσει όταν βγάζαμε τα κλειδιά της Μερσεντές και της μεζονέτας. 

Για εμάς, κάθε τι σαν τα ευρήματα της Αμφίπολης είναι μέγιστο κακό: νιώθουμε πως μας μειώνει σαν σύγχρονους, φοβόμαστε πως μας κάνει ρατσιστές, μας αφήνει άφωνους μέσα στην τρομακτική άγνοιά μας για όλα όσα δεν θελήσαμε να μάθουμε.

Γι΄αυτό μία μόνον συμβουλή έχω προς τους αρμοδίους:  

Σκεπάστε τα ευρήματα της Αμφίπολης γρήγορα, βρείτε μιάν αφορμή και κρύψτε τα όπως μπορείτε! 
Ακόμη και ολόκληρη την πόλη να βρείτε, κρύφτε την!

Χειρότερους θα μας κάνει, παρά καλύτερους... 

 

ΜΙΚΡΗ ΒΟΛΤΑ, ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ...

Για μια στιγμή, ο χρόνος μοιάζει να πήζει τριγύρω μου, στερεοποιημένος σε μιαν αόρατη μάζα που με τυλίγει ασφυκτικά, δεν αφήνει να κάνω βήμα, 
«Μείνε, δεν προλαβαίνεις», ψιθυρίζει, «Μείνε...» 

Κλείνω τα αυτιά μου, φοράω το σακκίδιο, πιάνω το ραβδί, κινάω με αργά βήματα, οι ανάσες δεν βρίσκουν δρόμο ως μέσα... 

Κι΄ύστερα, μόλις πατήσω το μονοπάτι, 

...μόλις με τριγυρίσει η Τήνος, ο χρόνος αλλάζει, γίνεται φίλος και απαλά με κρατάει στην απαλάμη του επάνω, τα πόδια μου πετάνε, θα μπορούσα να περπατάω όλη μέρα μέσα σε πρωινά χωριά με χρώματα που μαγνητίζουν... 

...πλάι σε καμουφλαρισμένες απειλές, 

...τριγυρισμένος από απίστευτα κοσμήματα,

...που ρημάζουν ...

...το’ να δίπλα στ’άλλο,  

 

 ...έξω απ'το οπτικό πεδίο των επισκεπτών του νησιού,

...που θα φύγουν απ΄το νησί μην ξέροντας τί κρύβεται στην ράχη του,

 ...έκπληκτος από αθέατα ξωκκλήσια,

...στων οποίων την άγρυπνη έννοια...

...έχεις την εντύπωση πως στηρίζεται όλο τούτο το εύθραυστο νησί.

 

Το νησί που κουβαλήθηκε στην πλάτη αυτωνών, 

...και καλλιεργήθηκε στη ράχη αυτωνών, 

...που σήμερα δίχως να το ξέρουν ανήκουν σε έναν υπαίθριο ζωολογικό κήπο μαζί με όλα τα υπόλοιπα σύνεργα δουλειάς, που κι΄αυτά έγιναν μουσειακά είδη, 

...κι΄αυτά πάλι δίπλα σε μοναδικής σύλληψης σουρρεαλιστικές απόψεις. 

Όλη η διαδρομή αποσταγμένη σ΄ένα διάφανο ρακί, 

...ανάμεσα σε μπολιασμένα δεντρά 

...φορτωμένα καρπό. 

Όλη η διαδρομή ξερή και πυρωμένη, το μονοπάτι να πετάει πάνω απ΄το Κάτω Κλείσμα, 

...με δίχρωμα (δίπετρα θάπρεπε να πω) καταστέγια, 

...με τους γνωστούς Βράχους-Φύλακες του Τηνιακού τοπίου. 

Κάπου σ΄όλο τούτο το σιωπηλό τοπίο παίρνει το μάτι σου κι΄έναν ξωμάχο, 

,,,και λές, 
«Μα τί κάνει..; Δεν ξέρει πως είναι όλα χαμένα..; Ας του πει κάποιος να τα παρατήσει γρήγορα, να τρέξει στην Χώρα να ζητήσει να μάθει πού ζητάνε καμαριέρηδες και αχθοφόρους, ειδάλλως θα πεινάσει... 
Πές του ν΄αφήσει την Γη ήσυχη, την κούρασε πιά και το μόνο που θέλει κι΄αυτή είναι να αφεθεί να γίνει τσιμέντο κι΄ενοικιαζόμενα και ικριώματα που θα ανεμίζουν άσκοπα, να γλυτώνει το γρηγορότερο από την φοβερότερη αγωνία, αυτήν της ελπίδας...»

Κάπου πέρα παίρνει το μάτι σου κι΄άλλον έναν, σκύβεις το κεφάλι για τη στιγμή που τούκλεψες, αυτός μόνος πάνω στο φιλαράκο του, μια εικόνα στα αζήτητα, εσύ θεατής μιάς ζωής που δεν είχες τα κότσια να πορευτείς.

Πού είναι οι άλλοι; 

Στην παραλία. 

Καλοκαίρι βλέπεις κι’ είναι όλοι δίπλα στην θάλασσα, ξέρεις έχει μια εξαγνιστική δύναμη και τα περιοδικά λένε πως "μεταδίδει ενέργεια", πως "βελτιώνει την αύρα", πως πρέπει απαραιτήτως "να φοράμε πορτοκαλί μαγιώ για να παίρνουμε όσο πιό πολλή ενέργεια απ΄τον ήλιο!" 

Ναι, οι Κυκλάδες είχαν πολύ κόσμο φέτος, είπε η τηλεόραση πως το νησί βούλιαξε, του χρόνου θάχει ακόμη περισσότερο, θα πήξουν οι παραλίες! 

Σεις πάλι πούχετε περπατήσει το νησί, ξέρετε πως στις παραλίες παίζεται μια Οδύσσεια, 

γεμάτη ναυαγούς της πόλης, ταξιδευτές της παιδικής ηλικίας, αναζητητές μιας Κίρκης που θα τους κρατήσει για καιρό μακρυά απ΄την θανάσιμη σκουριά της καθημερινότητας. 

Ενώ εδώ μέσα, στην ενδοχώρα, παίζεται μια Ιλιάδα. 

Ένας βαθειά εσωτερικός αγώνας, μια μάχη αδυσώπητη απέναντι στην αδιαφορία και την Λήθη, ενάντια στην φθορά και την απώλεια, με απειλητικό Δούρειο Ίππο την Ανάγκη, που αργά ή γρήγορα θα λυγίσει κάθε πολιορκούμενο.