TINOS on the run

Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια χωνί και να ρωτάει από μακρυά « Πότε παίρνεις άδειαααααα ;» μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου από πολύ παλιά. Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής.  Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα .  Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά. Η Μπύρα , λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε " παιχνίδια ". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα , η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτι

Λοιπόν, τώρα που έρχεται Μεγαλοβδομάδα, θα σε πάω Τήνο και θα σε κατεβάσω σε μιά παραλία, άλλο  πράγμα! Θα πάρουμε μαζί και μαγιουδάκι κι΄ αν θέλουμε βουτάμε κιόλας!  Έχει και ένα ταβερνάκι πάνω στα βράχια, θα αράξουμε εκεί στην ηρεμία και στην ησυχία να τσιμπήσουμε μεζεδάκια και να πιούμε κανένα ρακάκι χαζεύοντας τη θάλασσα και μαζεύοντας ήλιο! Αέρας; Τί αέρας; Σώπα βρε αδερφέ πας και ακούς τί λένε για την Τήνο...  Όσο φυσάει αλλού φυσάει και στην Τήνο, ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω! Μην ανησυχείς, και να πιάσει κανενα αεράκι δεν έγινε και τίποτε... Μεγάλη Πέμπτη πόσον αέρα να βάλει πιά! Άντε να πεις θα μας δροσίσει λίγο, να πάρει από πάνω μας το καυσαέριο άλλο που δεν θέλουμε... Θα κατέβουμε μετά και μιά βόλτα στην άμμο να μαζέψουμε κανένα ξυλαράκι από 'κείνα που βγάζει η θάλασσα νάχεις να θυμάσαι... Ναι, βέβαια, είναι πλατειά παραλία έχει να περπατήσεις, να τρέξεις, να παίξεις ρακέτες, ό,τι θες κάνεις. Βρε σου λέω, κάθε Πάσχα Τήνο πάμ

"Άειντε μπάρμπα-γέρο πάμε στην  κλεψιά πού 'χει φεγγαράκι και αστροφεγγιά Δε μπορώ ο καϋμένος γιατί εγέρασα τα ασημοκούμπαρά μου τα εκρέμασα... " Έτσι πάει το τηνιακό τραγουδάκι που έλεγε η μάνα μου στον γιό μου όταν ήταν πιό μικρός.  Θα πεις τί σχέση έχει το τραγουδάκι με το συγύρισμα στους Αγίους Αναργύρους..; Έχει, πώς δεν έχει...  Έχει, γιατί μετά από τόσους μήνες μέσα στο τσιμέντο ή για να το πω σωστά,  μετά από τόσα χρόνια μέσα στο τσιμέντο νιώθω τόσο γέρος, όσο και εκείνος του τραγουδιού...  Οπότε, από τη μιά τους βλέπω και ζηλεύω που δεν είμαι εκεί να χορτάσω Τήνο κι΄από την άλλη... ...λέω πως άμα ήμουνα δεν θ' άντεχα ούτε τη μισή από τη δουλειά που πατάνε... Κι΄αν βάζω όλα αυτά εδώ μέσα δεν είναι για να κολακέψω κανέναν,  ούτε να κάνω σε κάποιον τη χάρη να δει τον εαυτό του σε μια ανάρτηση ενός blog στα βάθη του ίντερνετ... Στο κάτω-κάτω, δεν είμαι πολιτικός για να θέλω να κάνω τον καλό σε συντοπίτες... 

Όλα τα πράγματα έχουν κόπο.  Τουλάχιστον τα περισσότερα από όσα αξίζουν. Αξίζει να ζεις στο χωριό.  Όσοι πάμε για ελάχιστες μέρες τον χρόνο το καταλαβαίνουμε, τρώμε στη μάπα την τεράστια διαφορά στην ποιότητα στο περιβάλλον διαβίωσης, ξεμουδιάζουμε σα μόλις να βγήκαμε από κάποια στενάχωρη κοιλιά, κυττάμε γύρω σα χαζοί, ο τόπος είναι αδυσώπητος στο να θυμίζει διαρκώς τη λάθος επιλογή.  Αλλά, η πιό ωραία φάση είναι όταν καθόμαστε με το φραπεδάκι ή με το ρακί στο χέρι και κάνουμε κριτική στους ντόπιους!  Α, όλα κι΄όλα!  Εμείς οι αθηναίοι τα ξέρουμε όλα!  Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε!  Η μεγαλούπολη σε κάνει πάνσοφο!  Έχει μια δύναμη το τσιμέντο που δεν την φαντάζεται κανείς! Και δεν λέω για τα πολιτικά, τα χρηματιστηριακά και όλα όσα περιγράφονται με νούμερα. Όοοοχι....  Μιλάω για τα θέματα του τόπου. Αφού μιλήσουμε λίγο με τους συγχωριανούς και ανταλλάξουμε δυό κουβέντες, αποφασίζουμε να πάρουμε εκείνο το ύφος το περισπούδαστο, που συνοδεύεται από εκείνη την παύση (που ε

"Είναι δύσκολο νάσαι ερασιτέχνης. Δεν προσπορίζεσαι τίποτα από τον κόπο σου. Πρέπει να τ΄αγαπάς αυτό που κάνεις γιατί αυτό που θα σου δώσει στο δίνει στην ψυχή και καθόλου στην τσέπη. Και για τον καθένα απ΄όλους, για τον κάθε έναν ξεχωριστά στον θίασο, αυτό που το δίνει είναι μόνο δικό του γιατί έχει ο καθένας και μιάν άλλη ψυχή. Που η μιά ευχαριστιέται με το χειροκρότημα, η άλλη τρέφεται με τον ρόλο, η άλλη ζει για το χτυποκάρδι των πρώτων πέντε-δέκα λεπτών της παράστασης και μια άλλη το κάνει γιατί άμα δεν το κάνει, απλά, δεν ζει. Το σανίδι έχει σκουλήκι και το σκουλήκι κάποια στιμγή μπαίνει μέσα σου, εσύ δεν το καταλαβαίνεις, μα σε πιάνει κάτι σα πυρετός και θες να είσαι κει πάνω, να μπαίνεις σε πετσιά αλλωνών, να λες λόγια που δεν θα τάλεγες ποτέ από μόνος σου, να συναναστρέφεσαι φονιάδες, πόρνες, τρελλούς, ό,τι βάλει ο νούς σου. Και πεθαίνεις. Με κάθε ρόλο πεθαίνεις. Ο ηθοποιός είναι ο μόνος που ξέρει από τα πριν πώς είναι να παύεις να υπάρχεις. Τέλειωσε ο ρόλος;