Προσπαθώ να φανταστώ το παρασκήνιο πίσω από τον αγώνα που
κάνει ο επενδυτής και η κυβέρνηση για να μπορέσουν επιτέλους να καταστρέψουν τα νησιά.
Ή τον όποιο χώρο πρέπει να καταστραφεί με ανεμογεννήτριες ενώ υπάρχει
αντίσταση από τον λαό.
Φαντάζομαι τηλεφωνήματα, πυρετώδεις διαβουλεύσεις, απειλές
μηνύσεων, απειλές κομματικές, απειλές πολιτικής εξόντωσης.
«Δεν μπορεί ολόκληρο έργο να σταματάει για πέντε-δέκα
παλαβούς!»
«Πάρε τηλέφωνο το κωλόπαιδο και πες του πως αν συνεχίσει
έτσι να ξεχάσει και κόμμα και παράταξη και μέλλον! Ούτε δημοτικός σύμβουλος δεν θα ξαναβγεί! Τ' άκουσες;»
«Στείλε όσους μπορείς, σπάστε τους στο ξύλο, λακίσατε σαν τις
κότες μπροστά στους χωριάτες!»
«Στείλε κι΄ άλλους, να πήξει ο τόπος στα κράνη, να
χεστούν απάνω τους! Καθίσατε και συζητάγατε μαζί τους! σπάστε τους στο ξύλο σου
λέω! Αυτοί που είναι πίσω μου, και πίστεψέ με είναι πραγματικά μεγάλοι αυτοί
που είναι πίσω μου, ανυπομονούν, βλέπουν την ανικανότητά σας και ανυπομονούν. Μου
λένε γιατί δεν τους αντικαθιστάς με άλλους πιο σκληρούς να γίνει η δουλειά μας όπως
πρέπει!»
«Τι θα πει μοναδικής ομορφιάς τοπίο; Οι μηχανές θα μπουν
είτε το θέλουν είτε όχι! Χέστηκα εγώ για το τοπίο! Έχω άδεια στα χέρια μου εγώ,
έχω βάλει τα λεφτά μου, έχω επενδύσει στα κωλοβράχια σας!»
«Να φάνε τοπίο τότε! Να τους αφήσετε να ρημάξουν! Να τους κόβετε
το ρεύμα ντάλα καλοκαίρι δέκα φορές τη μέρα να το χωνέψουν στο πετσί τους!»
Κάπως έτσι;
Χειρότερα μπορεί.
Καλύτερα, όχι.
