Τα εικονοστάσια στο πλάι του δρόμου

Είναι δύσκολο να ξεκινάς μια ανάρτηση ξέροντας ότι θα γίνεις δυσάρεστος σε πολλούς και μάλιστα, φίλους και συντοπίτες. Φίλοι όμως, δεν είναι όσοι ξέρουν το στραβό και δεν μιλάνε, αλλά, εκείνοι που με πιθανό κόστος στις σχέσεις τους σημειώνουν εκείνο που πάει στραβά.

Ξεκαθαρίζω ότι, δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό όταν γράφει κανείς την γνώμη του. Αυτός που διαφωνεί μπορεί να απαντήσει στον δικό μου χώρο, στα σχόλια τα οποία πάντα δημοσιεύω, επώνυμα και ανώνυμα, εκτός και αν υπάρχουν ύβρεις. Που και γι’ αυτές δεν θα είχα αντίρρηση, εάν ο διαδικτυακός χώρος δεν ήταν δημόσιος.

Πάμε στο θέμα με αφορμή το δυστύχημα στην εθνική οδό με τους τέσσερεις νεκρούς. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ περισσότερο, έχει πήξει το διαδίκτυο με σχόλια κάθε είδους.

Υπάρχει λόγος όμως, να φέρω το θέμα στο νησί, στο μέτρο πάντα που μας αφορά. 

Κοντολογίς: είναι λάθος φίλοι και συντοπίτες να δίνετε τιμόνι στα παιδιά σας σε μικρές ηλικίες. 

Είναι λάθος να πιάνουν μηχανάκι στα χέρια τους παιδιά δεκατριών και δεκατεσσάρων χρονών, έστω και για μέσα στο χωριό, έστω και για να βολέψουν μια κατάσταση, να πάνε τη μάνα ή τη γιαγιά μέχρι το χωράφι, να πάνε να κάνουν ψώνια της τελευταίας στιγμής. Τελεία.

Και είναι λάθος, γιατί, πρώτο και κυριότερο, το παιδί μαθαίνει να παρανομεί από μικρό. 

Μαθαίνει πως μακρυά από την πόλη ο νόμος δεν έχει δύναμη, δεν ισχύει, πως μπορούμε μεταξύ μας να τον παραβαίνουμε, έστω με κάποια δυνατή δικαιολογία, όμως, το παιδί που δεν μπορεί να αντιληφθεί τα όρια, παίρνει σαν πληροφορία ότι μπορεί να αδιαφορεί για τον νόμο ή να τον εφαρμόζει σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Είναι λάθος, γιατί το παιδί δεν γνωρίζει κάτι που ούτε οι μεγάλοι αντιλαμβανόμαστε μέχρι την στιγμή που γίνεται μια αναποδιά και στραπατσάρουμε το αυτοκίνητο για πρώτη φορά. 

Τότε μένουμε έκπληκτοι από την ζημιά, συνήθως ακούμε "Μα με τριάντα χιλιόμετρα πήγα, τέτοια ζημιά! πώς είναι δυνατόν..." 

Ένας απλός υπολογισμός με βάση την φυσική της πρώτης λυκείου λέει ότι, ένα μηχανάκι βάρους 90 κιλών (σύνηθες βάρος για ένα «παπάκι») με έναν αναβάτη 65 κιλών (μέσο βάρος ενός παιδιού 13-14 ετών), σύνολο 155 κιλά, που κινείται με 15 χιλιόμετρα την ώρα (συνηθισμένη ταχύτητα κίνησης μέσα στο χωριό και ισοδυναμεί με 4 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) έχει μια ορμή που μετριέται σε 4 x 155 = 620 κιλά ανά μέτρο και δευτερόλεπτο!

Για καθίστε και σκεφτείτε το: αν το παιδί χτυπήσει σε ένα τοίχο ή πέσει πάνω σε έναν ηλικιωμένο ή σε ένα άλλο παιδί, θα πέσει επάνω του με βάρος εξακοσίων είκοσι κιλών!

Ποιος Άγιος Προστάτης των παιδιών μπορεί να σώσει μια τέτοια κατάσταση; 

Ποια Θεά Τύχη μπορεί να σταθεί φιλική σε ένα τέτοιο περιστατικό;

Σκεφτείτε τι είναι εκείνο που μέχρι σήμερα έχει φέρει τα πράγματα έτσι και δεν έχουμε κλάψει κανέναν μέσα στα χωριά όπου κινούνται μηχανάκια που τα οδηγούν παιδιά. 

Ο Θεός; Αυτός είναι; 

Γιατί αν είναι αυτός που βάζει το χέρι του τότε θα είναι αυτός που θα φταίει όταν θα γίνει το κακό, έτσι δεν είναι; 

Ο παπάς της ενορίας τι λέει για αυτόν τον ρόλο του Θεού; 

Συμφωνεί να του αναθέσουμε ολοκληρωτικά την φύλαξη ανήλικων παιδιών πάνω σε μηχανάκια; 

Τότε να αφήσουμε και τις πόρτες των σπιτιών ανοιχτές και τα λεφτά πάνω στο τραπέζι!

Αυτό πώς σας ακούγεται; Γίνεται; 

Ε, δεν γίνεται, έτσι δεν ακούσατε την φωνούλα να λέει μέσα στο κεφάλι σας;! 

Πώς γίνεται τότε να περιμένουμε από τον Θεό να φυλάξει τα παιδιά από την αβλεψία μας, για να μην πώ τίποτε χειρότερο. 

Καθίστε και σκεφτείτε το τρίχρονο παιδί κάποιου συγχωριανού που πέφτουν πάνω του αυτά τα εξακόσια είκοσι κιλά και ξαναπείτε την φράση, "Θεός φυλάξοι!" 

Για κάντε το να σας δω!

Μετά βέβαια, τα παιδιά αυτά ενηλικιώνονται και επειδή δεν φοράγανε κράνος μέσα στο χωριό μαθαίνουν και δεν φοράνε κράνος ούτε στις άλλες μετακινήσεις τους, όπου οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, η μηχανή έχει άλλο βάρος, όπως άλλο βάρος έχει και ο ενήλικος πλέον οδηγός-παραβάτης. 

Γιατί μέσα στο χωριό λέγαμε πως, "Για δέκα βήματα βρε παιδί μου τι κράνος να βάλει;" 

Καθίστε και σκεφτείτε τα εξακόσια είκοσι κιλά να σκάνε πάνω σε έναν τοίχο και ξαναπείτε αυτή την φράση. 

Ή μάλλον, καθίστε και σκεφτείτε μια μηχανή 150 κιλών (τόσο ζυγίζει μια μηχανή περίπου 350 κυβικών) που τρέχει με 60 χιλιόμετρα (μέση ταχύτητα κίνησης που ανάγεται σε 16,67 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) σε όποιον επαρχιακό δρόμο της Τήνου θέλετε, με έναν ενήλικο, πλέον, αναβάτη 80 κιλών πάνω της. 

Ξέρετε πόσα κιλά θα σκάσουν πάνω στον τοίχο, στο διάζωμα, στην μάντρα; 

3800, περίπου 4000 κιλά!

Που σημαίνει κοντά τέσσερα τονάκια! 

Πολλά; 

Έχετε κανένα παιδί που να πηγαίνει στο λύκειο; 

Ζητείστε του σας παρακαλώ να σας κάνει αυτόν τον απλό υπολογισμό, αν νομίζετε πως τα παραλέω. 

Καταλάβατε τώρα αυτό που δεν καταλαβαίνατε τόσον καιρό βλέποντας στο νησί εκείνα τα μικρά εικονοστάσια με το καντηλάκι για την ψυχούλα κάποιου νεαρού που έχασε την ζωή του σε κείνο το σημείο; Καμμιά φορά έχουν και κουκλάκια, κασκόλ της ομάδας τού σκοτωμένου παιδιού, λουλούδια, στην αρχή φρέσκα και μετά πλαστικά.

Αν δεν τάχετε προσέξει, θα είναι γιατί πιστεύετε πως "άμα δεν τα κοιτάτε δεν θα σας τύχει κάτι παρόμοιο", έτσι δεν είναι;

Η πρώτη ηλίθια ερώτηση όταν είδατε ένα καινούργιο εικονοστάσι δεν ήταν "Καλά, με πόσα πήγαινε;"

Για να έρθει η ηλιθιωδέστερη απάντηση: "Θάτρεχε…"

Και έτσι τα ξορκίζουμε όλα με την εγκληματικά απλουστευτική σκέψη: "Άμα δεν τρέχεις, δεν σκοτώνεσαι".

Και να μην έτρεχε, φιλαράκια και συντοπίτες μου από καταγωγή, ένα κεφάλι χωρίς κράνος θέλει πολύ λιγότερα από εξακόσια κιλά για να γίνει θρύψαλα, πόσο μάλλον από τα τέσσερα τονάκια της μεγάλης μηχανής.

Αυτά. Τα είπα τώρα, τα έβλεπα από καιρό, αλλά, δυστυχώς έγινε κάτι για να έρθει ή ώρα του να το πούμε και αυτό. Δεν είναι οι μεγάλοι δρόμοι ή τα μεγάλα αυτοκίνητα ή οι κακοί οδηγοί ή ξέρω γω τι άλλο, που φέρνουν το κακό. 

Ασφαλώς και αυξάνονται οι πιθανότητες, είναι όμως εντελώς λάθος να μην ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε τι σκατά μπορεί να κάνουμε και εμείς στραβά σε τοπικό επίπεδο.

Τα παιδιά που καμαρώνουμε σήμερα θέλουμε να τα καμαρώνουμε και όταν μεγαλώνουν, όχι να τα κλαίμε.