Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟΥ

Ερχόμενος στην δουλειά συνηθίζω να ακούω ραδιόφωνο. Μουσική όμως. 

Αποφεύγω μετά μανίας φωνές αυτοχρισμένων δημοσιογράφων, που άλλο δεν είναι από ντουντούκες που μόνο στόχο έχουν να πάψει να ακούγεται η φωνή του διπλανού. Και αν η φωνή του διπλανού δεν λέει να πάψει, τότε πάντα βρίσκεται τρόπος να την πάψουμε… 

Προσπαθούσα εδώ και καιρό να καταλάβω με ποιο σκεπτικό στερηθήκαμε (ενώ συνεχίσαμε να την πληρώνουμε) την ΕΡΤ, τόσο σαν ραδιόφωνο όσο και σαν τηλεόραση, μια λογική (και όχι λογικοφανή) εξήγηση δεν κατάφερνα να βρω.

Ξαναγύρισα λοιπόν το ραδιόφωνό μου στο ΔΕΥΤΕΡΟ, στο ΤΡΙΤΟ, στο ΚΟΣΜΟΣ. 

Ξανάκουσα εκπομπές που δεν τις άκουγα για την μουσική τους μόνον, αλλά και για τα σχόλια του εκφωνητή, για τις επεξηγήσεις του, τις παρεμβάσεις του, την εικόνα με την οποία πλαισίωνε το κάθε κομμάτι. 

Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι αυτό που είχα στερηθεί τόσον καιρό, όπως και όλοι οι φίλοι της κρατικής ραδιοφωνίας (ναι, το «κρατικός» μπορεί να έχει και θετική χροιά) ήταν η ποιότητα. 

Που σαν ποιότητα μέσα στο μυαλό μου είναι ο πολιτισμός, η τεκμηριωμένη άποψη, η διαφορετικότητα, η συμφιλίωση με τις θέσεις του άλλου, η αμφισβήτηση πρώτα του εαυτού μας και μετά του τριγύρω κόσμου.

Και χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να είναι καν ο σκοπός μου αυτός, μαλάκωσα, ηρέμησα. 

Έβγαλα την οργισμένη μάσκα απ΄το πρόσωπό μου, έτσι, όπως άκουγα τους Χειμερινούς Κολυμβητές να τραγουδάνε και άκουγα από τον εκφωνητή την συνέντευξη του Βακιρτζή, έτσι, όπως άκουγα την Γιώτα Νέγκα να απαγγέλει Γκόνη και την Λένα Πλάτωνος να τραγουδάει το ’62 του Χατζιδάκη, βρήκα το μέσα μου να έχει ηρεμήσει, να φοβάται λιγότερο, να έχει λίγο πιο ξεκάθαρη σκέψη. 

Κι΄έγινε έτσι ξεκάθαρος κι’ ο λόγος που στερήθηκα τον ελάχιστο πολιτισμό που μου είχε απομείνει: ο πολιτισμός δεν συνάδει με την εξουσιολαγνεία.  

Ο πολιτισμός και η εξουσία δεν πάνε μαζί, κι άμα περπατήσουν παρέα θα είναι για πολύ λίγο: ο ένας θέλει να τρέξει κι΄ο άλλος να στοχαστεί, ο ένας θέλει να κερδίσει κι΄ο άλλος να νικηθεί. 

Και να νικηθείς σημαίνει, κάθε μέρα να δέχεσαι πως όλα όσα σε περιβάλλουν σε ξεπερνάνε και πρέπει να αγωνίζεσαι για να ερμηνέψεις όλο αυτό το καθημερινό που είναι η πραγματική ζωή κι΄όχι οι κλάψες για το παρελθόν και οι φόβοι για το μέλλον. 

Ο πολιτισμός θέλει πολίτες, όχι υπηκόους. 

Ο πολιτισμός έχει απαιτήσεις!

Δεν αναλύω άλλο, εξ΄άλλου δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε διανοητής για να αρχίσω παραλληλισμούς και σχετικολογίες.

Ένα λέω: ο πολιτισμός του σκυλάδικου, κυρίαρχος πλέον εδώ και χρόνια στην κομματική ζωή του τόπου (πόσο είχαμε θυμώσει με τον μακαρίτη τον Γιαννόπουλο που τόχε παραδεχτεί δημόσια..!) είναι ο πολιτισμός που επιθυμεί το κάθε κέντρο εξουσίας να έχουμε. 

Η κουλτούρα του σκυλάδικου είναι που θέλει τον κομματικό αρχηγό να ραίνεται με λουλούδια σε κάθε του εμφάνιση, να του ζητιέται να πει το αγαπημένο μας ρεφρέν:  

"Πες τό ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!" 

"Πες τό ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ! 

"Πες τό ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΤΥΧΑΜΕ ΠΟΛΛΑ!" 

"Πες τό ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ!" 

Κι ο τραγουδιστάκος των τραπεζών, μας κάνει κρυφογελώντας το χατήρι, χαιρέκακος που ξέρει πως αυτούς που τώρα τον ζητάνε στην σκηνή, αυτούς τους ίδιους αύριο θα τσακίζει.