Για 'κείνη τη ρημάδα την αξιοπρέπεια...
Βλέπω τις ειδήσεις πρωί πρωί με κείνα τα κτηνώδικα ζόμπι που μας ρούφηξαν το χαμόγελο να ελπίζουν πως η Ελλάδα θα αποτύχει και τελικώς οι βάρβαροι θα περάσουν (που δεν θα γίνει βέβαια, γιατί οι "εταίροι" μπορεί να είναι βάρβαροι στην ψυχή, αλλά βλάκες δεν είναι...) και σκέφτομαι, πόσα, μα πόσα χρόνια έχω να αισθανθώ περήφανος που κάποιος λέει αυτά που είχα μέσα στο μυαλό μου τα τελευταία 5 χρόνια...
Και αυτοί οι κάποιοι μου μοιάζουν! Ντύνονται όπως εγώ, περπατάνε όπως εγώ πάνε στη δουλειά τους όπως εγώ, χειρονομούν όπως εγώ, τρώνε μεζεδάκια δίπλα μου χωρίς ένα πακέτο φουσκωτούς, και κυρίως, μιλάνε κατανοητά, χωρίς στόμφο, λένε κάτι που μπορώ να καταλάβω και να συζητήσω.
Χόρτασα, σιχάθηκα πλέον μαύρα χρυσοπληρωμένα κουστούμια και γραββάτες επάνω σε ξέχειλες κοιλιές, "υπουργικά αυτοκίνητα" και κουστωδίες σφογγοκωλάριων, διορισμένων ανίκανων μακρανηψιών και γκόμενων, υφάκι του στυλ "κάνω κάτι πολύ σοβαρό που δεν μπορείς να καταλάβεις", χόρτασα μεχρι που ξέρασα...
Ξέρασα όλη την περιφρόνηση που αποταμίευα μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό, κάθε στιγμή που έβλεπα τις στυγνές, αδιάφορες κωλόφατσές τους στα στρατευμένα, υπερχρεωμένα κανάλια τους.
Ξέρασα όλη την μισαλλοδοξία που φτύσαν επάνω μας, όλο το μίσος και την αγνή αντιπάθεια που νιώθαν για τον λαό τόσο, που τον αποκαλούσαν "οι λαϊκές μάζες" σαν να μίλαγαν για κάποιο μόλυσμα.
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι ΑΝΕΛ. Δεν είμαι Παναθηναϊκός. Δεν είμαι Ολυμπιακός. Δεν είμαι ΠΑΝΩ. Δεν είμαι ΚΑΤΩ. Δεν θέλω να μπω σε καμμιά ομάδα που θα απαιτήσει από εμένα να υιοθετήσω τις απόψεις τις, που θα ζητήσει να καλουπώσω τη σκέψη μου στα κομματικά τσιμεντάκια.
Αλλά, τις τελευταίες μέρες σήκωσα κάπως κεφάλι, σα να έφυγε από το σβέρκο μου η βρωμερή ανάσα του Βενιζέλου κι΄από τα μούτρα μου το πανηλίθιο βλέμμα του Σαμαρά, σα να γύρισαν στα μούτρα του Άδωνι όλα τα σάλια που έφτυνε τόσον καιρό σε έδρανα και γυάλινα τραπεζάκια καναλιών.
Κάποια στιγμή θα βρεθούμε να βρίζουμε κάποιους απ΄αυτούς, έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι είναι η ζωή, έτσι έρχονται τα πράγματα.
Αλλά, έστω για λίγο θάχουμε δείξει πως δεν φοβηθήκαμε, πως δεν κοροϊδευτήκαμε ες αεί, πως καταφέραμε να ενωθούμε κάτω από καμμιά σημαία, κάτω μόνον από την ανάγκη για αξιοπρέπεια.
Και αυτοί οι κάποιοι μου μοιάζουν! Ντύνονται όπως εγώ, περπατάνε όπως εγώ πάνε στη δουλειά τους όπως εγώ, χειρονομούν όπως εγώ, τρώνε μεζεδάκια δίπλα μου χωρίς ένα πακέτο φουσκωτούς, και κυρίως, μιλάνε κατανοητά, χωρίς στόμφο, λένε κάτι που μπορώ να καταλάβω και να συζητήσω.
Χόρτασα, σιχάθηκα πλέον μαύρα χρυσοπληρωμένα κουστούμια και γραββάτες επάνω σε ξέχειλες κοιλιές, "υπουργικά αυτοκίνητα" και κουστωδίες σφογγοκωλάριων, διορισμένων ανίκανων μακρανηψιών και γκόμενων, υφάκι του στυλ "κάνω κάτι πολύ σοβαρό που δεν μπορείς να καταλάβεις", χόρτασα μεχρι που ξέρασα...
Ξέρασα όλη την περιφρόνηση που αποταμίευα μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό, κάθε στιγμή που έβλεπα τις στυγνές, αδιάφορες κωλόφατσές τους στα στρατευμένα, υπερχρεωμένα κανάλια τους.
Ξέρασα όλη την μισαλλοδοξία που φτύσαν επάνω μας, όλο το μίσος και την αγνή αντιπάθεια που νιώθαν για τον λαό τόσο, που τον αποκαλούσαν "οι λαϊκές μάζες" σαν να μίλαγαν για κάποιο μόλυσμα.
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι ΑΝΕΛ. Δεν είμαι Παναθηναϊκός. Δεν είμαι Ολυμπιακός. Δεν είμαι ΠΑΝΩ. Δεν είμαι ΚΑΤΩ. Δεν θέλω να μπω σε καμμιά ομάδα που θα απαιτήσει από εμένα να υιοθετήσω τις απόψεις τις, που θα ζητήσει να καλουπώσω τη σκέψη μου στα κομματικά τσιμεντάκια.
Αλλά, τις τελευταίες μέρες σήκωσα κάπως κεφάλι, σα να έφυγε από το σβέρκο μου η βρωμερή ανάσα του Βενιζέλου κι΄από τα μούτρα μου το πανηλίθιο βλέμμα του Σαμαρά, σα να γύρισαν στα μούτρα του Άδωνι όλα τα σάλια που έφτυνε τόσον καιρό σε έδρανα και γυάλινα τραπεζάκια καναλιών.
Κάποια στιγμή θα βρεθούμε να βρίζουμε κάποιους απ΄αυτούς, έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι είναι η ζωή, έτσι έρχονται τα πράγματα.
Αλλά, έστω για λίγο θάχουμε δείξει πως δεν φοβηθήκαμε, πως δεν κοροϊδευτήκαμε ες αεί, πως καταφέραμε να ενωθούμε κάτω από καμμιά σημαία, κάτω μόνον από την ανάγκη για αξιοπρέπεια.
Σχόλια