ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ...

Το θάρρος της γνώμης, αδέρφια, είναι η αρχή της δημοκρατίας.
Αντιθέτως, η ανωνυμία δείχνει φασισμό βαθύτατα ριζωμένο στην ψυχή, από εκείνο το είδος το ύπουλο, που έρπει και μας αφήνει να περνιόμαστε για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από φασίστες, που μπορεί και να μην φταίμε για τον απλούστατο λόγο, πως δεν καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει.

Η γνώμη εκφέρεται.
Που σημαίνει ότι, βρίσκει τον γραπτό ή προφορικό λόγο σαν όχημα για να εκδηλωθεί. 
Και ασφαλώς, η γνώμη έχει αποδέκτες. 
Οι οποίοι με την σειρά τους, καλούνται να ανταπαντήσουν και να προχωρήσει έτσι, ο διάλογος. 
Ο διάλογος, που είναι η βάση της δημοκρατίας και της κοινωνικοποίησης του ατόμου.

Για αυτόν τον λόγο, 
η ανωνυμία είναι το πρώτο βήμα προς τον φασισμό. 

Η ανωνυμία είναι μια έκρηξη που σκοπό έχει μόνον να ακουστεί. 
Σε καμμία περίπτωση δεν αναζητά απαντήσεις, δεν επιθυμεί διάλογο ή αντιπαράθεση. Απλώς, κάνει έναν κρότο για να εξωτερικεύσει την εσωτερική οργή, είναι στην ουσία ένα χαστούκι στα μούτρα του συνομιλητή, τον οποίο ίσως να μην μπορεί να αντικρούσει.

Για τον ανώνυμο η συζήτηση είναι μια μάχη με σκοπό να επιβάλλει την γνώμη του στον άλλον. 
Σε καμμία περίπτωση δεν ψάχνει να διερευνήσει τις διαφορετικές όψεις τής αλήθειας μέσα από τον διάλογο. 

Αντιθέτως, ο ανώνυμος είναι βαθύτατα δογματικός, φοβισμένος από τις ελλειπείς γνώσεις ή τα ασταθή επιχειρήματά του και επιδιώκει την γρήγορη διεκπεραίωση της "μάχης" μιας συζήτησης για να ξεμπερδεύει χωρίς να βάλει την ψυχολογική του ισορροπία σε κίνδυνο.
Ο συζητητής είναι γι' αυτόν ένα εμπόδιο στους σκοπούς του και έτσι τον αντιμετωπίζει.

Γιατί τα λεώ όλα αυτά;
Γιατί το blog μου, ήταν από την αρχή ανοικτό σε σχόλια. Σε όλα ανεξαιρέτως τα σχόλια.
Δεν μ' ενδιαφέρει το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μαζί μου. 
Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι να ακουστούν όλες οι φωνές, ακριβώς επειδή δεν διεκδίκησα ποτέ κανένα αλάθητο και επειδή μαθαίνω από τις παρατηρήσεις όσων μπαίνουν στον κόπο να γράψουν δυό λόγια.
Και επειδή αναγνωρίζω ότι, δεν είναι δυνατόν να έχουν όλοι από ένα blog, αφήνω ελεύθερα όλα τα σχόλια, ακριβώς για να ακούγονται όσο γίνεται περισσότερες απόψεις.

Σας παραθέτω μέρος ενός επώνυμου σχολίου σε καλοκαιρινή μου ανάρτηση:

Noμίζω αυτό που αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και φτώχεια στον τόπο μας είναι η παιδεία. Νομίζω αν είχαμε αποκτήσει σωστή παιδεία, θα μας ενδιέφερε να καταλάβουμε πράγματα από το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον μας αλλά κι από τις Τέχνες και δεν θα ασχολούμαστε με το αν οι καλλιτέχνες είναι "πραγματικοί","συστημικοί" ή "καλοί στις δημόσιες σχέσεις". και θα είχαμε αποκτήσει την ικανότητα να έχουμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και να ακούμε , να βλέπουμε και να νοιώθουμε "τι" και "αν" θέλει να μας πει ο καλλιτέχνης ,ο αρχιτέκτονας ή ο σοφός λαϊκός τεχνίτης. 

Η Νατάσσα, αυτό ήταν το όνομα της σχολιάζουσας, είπε την γνώμη της. Τί πιό απλό και ανθρώπινο. Η γνώμη της ήταν σε πλήρη αντίθεση με την ανάρτησή μου. Ενσωμάτωσα λοιπόν το σχόλιο στην ανάρτηση για να υπάρξει ολοκληρωμένη εικόνα της ερμηνείας των γεγονότων, από διαφορετικούς ανθρώπους.

Παραθέτω τώρα και το σχόλιο που έλαβα προχτές σε μια παληά ανάρτηση, που μίλαγε για τα λύμματα που πλυμμυρίζουν το λειβάδι στα Κάτω Μέρη:

Ποιος εισαι εσυ ο πολυξερος κ δεν σε ξεραμε τοσα χρονια;Εχεις κρυφα ταλεντα κ πρεπει να τα αξιοποιησεις με μια υποψηφιοτητα μονο ετσι θα σωσεις το νησι που αγαπας αλλα εισαι πολυ μικρος κ ανωριμος... Αυτο φαινεται απο τα γραπτα σου κεμενα!!!!!!!! 

Ασφαλώς, άφησα ορατό και αυτό το σχόλιο.
Δεν κρίνω την ποιότητα του σχόλιου. Ο καθένας βγάζει απ΄έξω του αυτά που έχει μέσα του.

Το δεύτερο σχόλιο όμως, μοιάζει σαν ένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι για να σταματήσει ο άλλος να μιλάει.

Βάζω δίπλα-δίπλα τους δύο σχολιαστές.

Η Νατάσσα έχει το θάρρος της γνώμης της. Εκθέτει την άποψή της, τεκμηριώνει και αποδεικνύει πώς έφτασε σε διαφορετικά συμπεράσματα από εμένα. 
Ο λόγος είναι σαφής και δομημένος.

Ο δεύτερος (ή η δεύτερη) αρκείται στην προσπάθεια να μειώσει κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη από εκείνον (ή εκείνην). Δεν υπάρχουν επιχειρήματα, δεν υπάρχουν ούτε θέσεις και απόψεις. Αρκεί ένα βρίσιμο και το θέμα τελείωσε. 
Επί πλέον, η γραφή (καθαρά ιντερνετική, που δείχνει πως αυτό που κάνει εδώ το έχει κάνει και αλλού) δείχνει βιασύνη να τελειώνει, να φτύσει και να φύγει, φόβο μην τύχει και αναγνωριστεί και στιγματιστεί.

Έχω να πω ότι, όλοι νοιαζόμαστε για τον τόπο. 
Ο καθένας με τον τρόπο του. 
Το σωστό είναι να μιλάμε μεταξύ μας για να βρίσκουμε λύσεις.

Μπορεί να μην συμφωνούμε σε όσα γράφονται κατά καιρούς τριγύρω.
Χρέος μας είναι να μιλήσουμε ανοικτά γι΄αυτά. Ειδάλλως, κάποιοι θα χρησιμοποιούν τους φόβους μας προς όφελός τους, θα κομματικοποιούν την σκέψη μας και θα ζητάνε για ανταλλάγματα τον τόπο μας και τα παιδιά μας.

Παρακαλώ, όταν έχετε να πείτε κάτι να το λέτε επώνυμα. Ο διάλογος φτιάχνει φίλους, ή τουλάχιστον, φέρνει τους ανθρώπους κοντά και βοηθάει να μένουν τα μάτια τους ανοικτά.