ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ;;;

Σήμερα θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. 
Στα σβέλτα, λοιπόν, ανοίγω το ταμπλώ και μοιράζω κάρτες. 
Ένας από εμάς θα κάνει τον πρόεδρο του κράτους...

...και οι υπόλοιποι θα κατέχουμε διάφορα αξιώματα: υπουργός εσωτερικών, υπουργός στρατιωτικών, υπουργός εσωτερικής ασφαλείας κ.λπ.

Ο πρόεδρος του κράτους, λοιπόν, παίρνει στην αρχή του παιχνιδιού μια οικονομική βοήθεια...

...από την οποία κρατάει για πάρτη του ένα ποσό και την υπόλοιπη την διανέμει στους άλλους παίκτες, αναλόγως της δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του! (Όχι, ο εκδότης του παιχνιδιού, δεν είναι το ελληνικό κράτος. Παραδόξως είναι η West End Games)

Η όλη διαδικασία είναι απολύτως ξεδιάντροπη και γίνεται χωρίς κανένα πρόσχημα.  
"Σου δίνω λεφτά για να με στηρίζεις!" (βρε, τί μου θυμίζει...) 
Ξέχασα να σας πω, ότι τα χρήματα του παιχνιδιού ο κάθε παίκτης τα βάζει στην τσέπη του κυριολεκτικά, δεδομένου ότι, η τσέπη αντιστοιχεί σε τράπεζες του εξωτερικού και θεωρούνται χρήματα που ο παίκτης δεν μπορεί πλέον να χάσει, ακόμη και αν βγει από το παιχνίδι! (βρε τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...)

Στην συνέχεια, κάθε παίκτης προσπαθεί να εξοντώσει όποιον από τους υπολοίπους του στέκεται εμπόδιο! (Ε, άει στην ευχή! Αυτό σίγουρα κάτι μου θυμίζει...) 

Όταν ο πρόεδρος σταματήσει να δίνει στους παίκτες τα ποσά που απαιτούν, αυτοί κινούνται για να τον ανατρέψουν. Αυτονόητο. Έλα μου όμως, που μερικοί παίκτες χειρίζονται πιόνια εργατών...(!!!)

και πιόνια εξαγριωμένων φοιτητών...

...και ομάδες ατόμων που κάνουν διαδηλώσεις σε στήριξη των απεργών...
 






 ...οπότε, αναγκαστικά επεμβαίνει η αστυνομία και ανοίγει μερικά κεφάλια...

Οι κινήσεις αυτές βέβαια, έχουν σαν αποτέλεσμα την ανταμοιβή των πανεπιστημιακών με απαραίτητες ψήφους για την διατήρηση των θέσεών τους....

...αλλά και την ισχυροποίηση της επιρροής αυτωνών που χειρίζονται τα εργατικά συνδικάτα! (λοιπόν, τώρα κάπου αρχινάει και πάει το μυαλό μου...)

 Η αντιπολίτευση από την άλλη, έχει στα χέρια της ορισμένους επαγγελματίες επαναστάτες...

...για να ανταπεξέλθει στις κινήσεις των άλλων (Σώωωωπα!)
Αλλά, και οι αναρχικοί και οι τρομοκρατικές ενέργειες, δεν είναι ανεξέλεγκτες, αλλά...

...βρίσκονται στα χέρια κάποιου παίκτη κι' εκείνος, τις χρησιμοποιεί όποτε νομίζει για να γυρίσει το παιχνίδι (Ε. άει στην ευχή για δεύτερη φορά! Πού το σκέφτηκαν αυτό...). 
Πολλές τρομοκρατικές ενέργειες τις χρησιμοποιεί ο ίδιος ο παίκτης ενάντια του οποίου στρέφεται η ενέργεια που κάνει, και αυτό γίνεται με σκοπό να ξεκινήσουν φασαρίες! (Πρόστυχοι σχεδιαστές παιχνιδιών! Τί πάνε και σκέφτονται...)

Ο Μάρτης όμως δεν μπορεί να λείπει από την Σαρακοστή. Νάσου, λοιπόν και οι τραπεζίτες...

 ...που και αυτοί ελέγχονται και με την σειρά τους επηρρεάζουν. (στο παιχνίδι γίνεται όλο αυτό και μη κάνετε παραλληλισμούς...) Και όταν τα χρήματα δεν φτάνουν για όλους, τσούπ! σκάνε στη μέση και οι μαυραγορίτες! (σαν τώρα που το λέμε, να πήρε το μάτι μου κάτι μαγαζάκια που γράφουν απ' όξω "ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ"...)

Για να μην απορείτε, ναι, στο παιχνίδι υπάρχει και το ανάλογο μιάς Χρυσής Αυγής...

Ο κυνισμός του παιχνιδιού ξεκινάει από τους κανόνες:
 «Ο ευκολότερος τρόπος να μάθετε να παίζετε το παιχνίδι, είναι να σας τους μάθει κάποιος που το παίζει από καιρό!» (βρε, αυτό δεν είναι που λέμε οικογενειοκρατία...)

Δεν θα πιστέψετε τί όνομα έχει το παιχνίδι...
.................................................................

ΧΟΥΝΤΑ..!!!

 

ΣΗΜΕΊΩΣΗ 1: η ανάρτηση δεν έχει σκοπό να διαφημίσει ή να παροτρύνει σε αγορά του παιχνιδιού, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, έχει εξαντληθεί και δεν πουλιέται πλέον στην χώρα μας. Απλώς, αποσκοπεί στο να δείξει πόσο προβλέψιμοι είμαστε, πόσο εύκολα μας χρησιμοποιούν οι ταγοί μας για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους και πόσο απλά είναι, τελικώς, τα πράγματα. Εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: ο πωλητής που μου είχε προτείνει το παιχνίδι με είχε προειδοποιήσει πως, αν παίξω με φίλους, θα πρέπει να είμαι έτοιμος για μεγάλους καβγάδες. Δεν τον πήρα στα σοβαρά. Κι’ έκανα τρείς εβδομάδες να μιλήσω με τον κολλητό μου...