ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ FUJI...

Πάει... Χάλασε η καινούργια μου μηχανή...
Κάτι πάτησα φαίνεται κι' άρχισε να βγάζει λάθος, να στρέφεται αφ΄εαυτού της σ' εκείνα που το βλέμμα μου δεν γυρνάει από μόνο του να δεί...

Βγάζει βρωμισμένες παδικές χαρές, δίχως παιδιά, χωρίς χαρούμενες φωνές, με μόνο κάγκελα τριγύρω, κρυφή απειλή, υποσυνείδητο μήνυμα για τους όρους που προαπαιτούνται για να είναι ασφαλής κανείς από 'δω και πέρα, από τα τρία-πέντε του χρόνια...

Βγάζει ανθρώπους έτοιμους να φαγωθούν με το παραμικρό, αστράτευτους φονιάδες των άλλων, εκείνων που απλώς έλαχε να είναι απέναντί τους...

...τραβάει μιά γρήγορη πόζα στη νεανική ορμή που πάτησε στο γαρμπίλι της αδιαφορίας, ξεστράτησε κι' έγινε οργή,στρατευμένη στα χέρια κάποιου ποδοσφαιροκάπηλου...

...που λίγο ακόμη και θα γίνει τσιμεντένιο μυαλό, χωρίς ίχνος κρίσης, χωρίς καμμιά θέληση για ελευθερία και κυρίως, για ελευθερία στο μέσα μας, στο είναι αυτό-καθεαυτό...

Μετά γυρίζει και τραβάει μια πόζα στο ηλιθιωδέστερο Κράτος όλων των εποχών, που ακόμη συνεχίζει να ζητάει από τους μή έχοντες, από ετοιμόρροπα ρημάδια ολόκληρης ζωής, από τελειωμένες ιστορίες, τυλιγμένες σε πλαστική κορδέλα επικείμενης κατάρρευσης...

Πιάνει στην κόγχη μιάς ανηφόρας το γκρίζο της ψυχής των παιδιών, που σήμερα φορτώνονται στην ράχη το σταυρό του μέλλοντός τους, ζωγραφισμένο σε τοίχο γκρίζο και βρώμικο όσο οι ψυχές των εκτελεστών τους.

Μετά, ανοίγει το μεγάλο της μάτι διάπλατο να χωρέσει όσο φως μπορεί και μου δείχνει παιδιά στριμωγμένα ανάμεσα σε ντουβάρια μιάς ανελέητης πόλης, που τα σκορπάει σε τεχνητές αλάνες, να τυρρανούν τη Ζωή τους που πασχίζει να ξεσπάσει για να γίνει Βίος και τελικά καταλήγει μια αφόρητη επανάληψη...

Πάει, στο Θεό σας, πάει και βρίσκει αλυσσοδεμένες καρέκλες, αλυσσοδεμένες πλαστικές καρέκλες, σε πεζοδρόμιο που έγινε αυλή.

Κι' έπειτα, ζουμάρει και κάνει "κλικ" στην Παιδεία. Βλέπει τον τοίχο του δημοτικού σχολείου που ξεφτάει κι' αυτός μαζί της μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, σελίδα τη σελίδα, ελπίδα την ελπίδα...

Κατόπιν, παρατηρεί την πορεία μιάς ζωής να καταλήγει στα σκουπίδια των ζωών των άλλων.

Χλευάζει την "ανακύκλωση" που κι' αυτή πήγε στο διάολο, όπως κάθε τί που έδειξε κάποτε σ' αυτόν τον τόπο πως θα μπορούσε να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους...

Τρομάζει από επικίνδυνες απλουστεύσεις σφραγισμένες με λατινικούς χαρακτήρες, τόσο γενικόλογες, που καταντούν αφόρητα φασιστικές, ακριβώς σαν εκείνες που προσπαθούν να αποφύγουν...

Ύστερα, ορθώνεται για να μπορέσει να χωρέσει τ' άδεια σπίτια, τα "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" και τα "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" βαλμένα σε ορόφους στο ύψος μιας μόνο κολώνας.

Τέλος, σκύβει και βλέπει το παιχνίδι το καθημερινό που μας βάζουν και παίζουμε, που πούλια έχει, μα του λείπουν τα ζάρια για να το κάνουν και δίκαιο και αληθινό σύμφωνα με τις επιταγές της ζωής. 
Εδώ, είναι όλα προαποφασισμένα.