Κλείνει μάτι ο Αύγουστος με μιά δεύτερη πανσέληνο ακριβώς στο τέλος του, που γίνεται έτσι μεγαλοπρεπές και θεατρικό.
Κλείνει μάτι ο Αύγουστος και το κάτω χείλι μας σπρώχνει τ' απάνω σε μια γκριμάτσα γεμάτη λύπη, που λέει "Τί να κάνουμε, όλα κάποτε τελειώνουν..."
Τί να κάνουμε, τελειώνουν οι μέρες της άδειας, μικραίνουν οι μέρες, όλο αυτό που περιμένεις όλον τον χρόνο εξαερώνεται λίγο-λίγο, στιγμή τη στιγμή, αρπάζεται απ' το μελτέμι και φεύγει γι' αλλού.
Γύρω στις έντεκα πετάγεται από τη μύτη το ΠΗΝΕΛΟΠΗ, περνάει ξυστά στο νησί, πιό κοντά από κάθε άλλο,
οι πιό βιαστικοί επιβάτες θα μπορούσαν να πηδήξουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν τα λίγα μέτρα ως τις παραλίες, ορισμένες ξεπατωμένες απ' το τσιμέντο, αλλά και πάλι καλύτερες από 'κει που έρχονται όλοι τούτοι.
Μετά, πίσω του τρέχουν το ΣΟΥΠΕΡ ΦΕΡΡΥ και το ΙΘΑΚΗ, τα παιδιά περιμένουν τα απόνερα, το κύμα τους, να πηδήξουν πάνω του, να του ξεφύγουν, να τραμπαλιστούν.
Οι υπόλοιποι κυττάμε το κύμα στο γύρισμά του, βλέπουμε για λίγα μόλις δευτερόλεπτα τον καθρέφτη που δείχνει τα σπλάχνα της θάλασσας, μαγευόμαστε απ' την απλότητα της ευτυχίας, κλαίμε τον χαμένο χρόνο, καταπίνουμε το γνωστό χάπι "έτσι ειν η ζωή" και γυρνάμε στο αδυσώπητο τώρα, σε μιά ζωή που όσο όμορφη κι' αν είναι, δεν παύει όμως να είναι ένα όμορφο καθρέφτισμα, χωρίς αληθινή υπόσταση...
Ο Αύγουστος τάχει όλα. Ζωή και θάνατο μαζί σε μια μέρα μέσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου