ΟΤΑΝ ΘΑΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΚΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Όταν θάχει φύγει κι’αυτό το καλοκαίρι και θάχουν καταλαγιάσει οι φωνές κι’ ο θόρυβος, 

Όταν θάχουμε γυρίσει στην ρουτίνα μας και θα προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε τα σημάδια του καλοκαιριού πάνω μας για όσο περισσότερο γίνεται, 

Όταν θα μετράμε τις μέρες για την επόμενη αργία, που σαν χαραμάδα στον τοίχο του κελλιού θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε πάλι προς το νησί...

...τότε ακριβώς είναι που θα βρίσκουμε τριγύρω μας, σαν κόκκους άμμου στα καθαρά σεντόνια, μικρές κουκίδες με πολύ έντονες εικόνες, συμπυκνωμένο χρόνο που δεν υπάρχει τρόπος να τον φέρουμε στα σωστά του γράδα και να τον χορτάσουμε. 

Είναι εκείνες οι στιγμές που περνούν όχι απαρατήρητες, αλλά, απελπισμένα γρήγορα, που δεν κρατιούνται και δεν μένουν για πολύ καί που άμα δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, χάνεις εκείνη την γλυκόπικρη γεύση τους.

Είναι η στιγμή που κυττάς έξω απ΄την πόρτα και βλέπεις το καλοκαίρι να περνάει...

Είναι τα αναπάντεχα γεράνια σε μιά στροφή του δρόμου...

 Είναι το λευκό μέσα στα βράχια...

Είναι μια ανέλπιστη συνάντηση με έναν από τα τελευταία γερόντια του νησιού...

Είναι μια συντροφιά έξω απ΄τα φώτα του χωριού...

Είναι το κεντημένο φώς του Δεκαπενταύγουστου στο Βρυσί...

Είναι οι λίγοι προσκυνητές στον Άγιο Παντελεήμονα...

Είναι μια βιαστική επίσκεψη στο σχολείο στα Λουτρά για μια έκθεση, που καταλήγει αργά...

Είναι η ξαφνική συννεφιά στον Κουμάρο, που σε στέλνει στην καρδιά του φθινοπώρου και σε φέρνει πίσω σε λίγα λεπτά...

Είναι ένα ηλιοβασίλεμα που δεν θες να τραβήξεις γιατί είναι πολύ συνηθισμένο και τελικά, δήθεν αδιάφορα, έχεις ήδη πατήσει το κουμπί της μηχανής...

Είναι οι δευτερεύουσες χρήσεις εκπεσόντων αντικειμένων...

Είναι, τέλος, τα σύγχρονα μνημεία μας, για να μην ξεχνάμε πως η προβολή από την προσβολή, απέχει  μόνον ένα σίγμα...

 

Ο ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ

«Ωραία», είπε ο καραβόγατος και χασμουρήθηκε, 

«Την Κυριακή ξαναψηφίζουμε, χαχούμμμμμμ.....».

Μόλις είχε τελειώσει η βουλευτική χρονιά, με τις καθιερωμένες Γυμναστικές Επιδείξεις, όπου τα κομματόσκυλα, οι κομματοτραφείς και τα λοιπά ασπόνδυλα είχαν επιδείξει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές τους στις κωλοτούμπες !

Την ίδια στιγμή οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ περιέγραφαν ένα τέτοιο μέλλον:

Ναι! Μην σας φαίνεται παράξενο! 

Τόχουν αποφασίσει οι στρατοπεδάρχες του κόσμου να μας καταχειμωνιάσουν μεσ’ το κατακαλόκαιρο αν δεν ψηφίσουμε σύμφωνα με τις προσταγές τους...

Και ως γνωστόν, αφτοί τα μπορούν όλα! 

Δεν ξέρουμε εμείς πόση δύναμη έχουν αφτοί στα χέρια τους! 

Άμα θέλουν μας ψεκάζουν αφτοί και μας κάνουν ό,τι θέλουν! 

Είμαστε μερμήγκια εμείς μπροστά στην δύναμη αφτωνώνε... Αμέ!

Σκεφτομαι μεμιάς τους τουρίστες εκείνους, που τελικώς θα διαφύγουν από ταν ιστό των απαγορεύσεων των δημοκρατικών χωρών τους και θα μας επισκεφτούν για τις διακοπές τους και θα ανέβουν στο πολύχρωμο καράβι της γραμμής. 

Και θα ανέβουν στο κατάστρωμα να χορτάσουν όσα τους λείπουν στην πατρίδα τους και ’κει, θα αντικρύσουν την σημαία μας να ανεμίζει. Τί θα σκεφτούν τότε λέτε; 

"Να η σημαία ενός περήφανου έθνους;"

ή 

"Να μια σημαία χωρίς νόημα, να μια σημαία διακοσμητική..."

 

Υπάρχει η περίπτωση την Κυριακή να ψηφίσουμε κατά φόβον και τότε, όσα κι΄αν μας συμβούν θα τα αξίζουμε. 

Θα πρέπει τότε να μεταναστεύσουμε στην χώρα που θα έχει για σημαία της αυτήν εδώ...

...και που δεν ξέρω αν βρίσκεται στο τρίτο ή στο τέταρτο ημισφαίριο της Γης μας, αλλά θα πάμε εκεί που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει για να γλυτώσουμε την ξεφτίλα (όχι όμως και την αυτοξεφτίλα).

 

Έθνος κι΄αυτό... 

Να θέλει καλά και σώνει να βγεί στο φώς, να φύγει από την σκέπη του παγκοσμίου χρήματος, δίπλα στις ράγες της προβλέψιμης και αναμενόμενης διαδρομής, να θέλει να ανέβει επάνω στην αποβάθρα, στο κρύο και την βροχή και τον ανελέητο ήλιο...

Εκεί δηλαδή που είναι η αληθινή ζωή! 

Θέλετε αληθινό ουρανό, κύριοι; 

Δεν σας φτάνει ένας γαλάζιος τοίχος με μια γενναία δόση λάμπας φθορίου; 

Αχάριστοι..

Μα η εντολή είναι σαφής:

Δεν θέλετε το πέδικλο; Ε, τότε θα πεθάνετε προσπαθώντας να διαφύγετε...

Μα δεν σας φτάνει που από δω κάτω μπορείτε και ακούτε την μπάντα να παιανίζει διθυράμβους για τις θυσίες σας και την εκτίμηση που σας έχουν όλοι οι ξένοι για το πόσο πειθαρχημένοι καθόσαστε στους ξερόβηχές τους..;

Μάλλον δεν μας φτάνει...

Μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία το να είναι κάποιος μέσα, το να είναι το φως αναμμένο, το να μπορούμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, και μόνοι μας και μεταξύ μας.

Μου φαίνεται, ρε αδέρφια, πως τελικώς, μεγαλύτερη ειλικρίνεια έχει ο κώλος της αγελάδας: 

Όταν θέλει να χέσει, χέζει χωρίς να προειδοποιεί, χωρίς να βρίζει,δίχως να τρομοκρατεί και χωρίς να απειλεί. 

Και η χεσιά της έχει τριπλή δράση (triple action shit): ξαλαφρώνει, λιπαίνει, ανακυκλώνει.  

Λέτε να τους πηγαίναμε καμμιά αγελάδα εκεί στις Βρυξέλλες να τους «λιπάνει» τα γυαλισμένα μάρμαρα..; 

 

Ή πάλι, αντί για την αγελάδα μπορούμε να τους στείλουμε την Κυριακή το ανάλογο μήνυμα...

Ίσαμε έντεκα εκατομμύρια χεσιές, σα να λέμε..