Οι Έλληνες έχουμε ένα βασικότατο χαρακτηριστικό:
είμαστε ο λαός που θα ήθελε να είναι κάτι άλλο, κάπου αλλού, κάποιος άλλος , με άλλη παρέα.
Είμαστε στην πλατεία της γειτονιάς και πίνουμε το καφεδάκι μας: «Νάμασταν τώρα Βάρκιζα..»
Πάμε στην Βάρκιζα: «Νάμασταν τώρα στο νησί...»
Πάμε στο νησί: «Νάμασταν τώρα Κουφονήσια, έχεις πάει Κουφονήσια;»
Πάμε Κουφονήσια: «Κάτι φιλαράκια πήγανε Μαλδίβες, μιλάμε εξωτικά τελείως, άλλο πράμα...»
Πάμε Μαλδίβες με διακοποδάνειο και γυρνάμε.
Μετά από ένα χρόνο: «Τί να μας πούνε κι’ οι Μαλδίβες... Κάτουρο η θάλασσα και κάτι τσούχτρες ναααα... Και ούτε ένα φραπεδάκι, ρε κολλητέ σε ολόκληρο νησί !»
Πάμε για φαγητό στο ταβερνάκι: «Να σε πάω ‘γω να φας κοψίδι σ’ ένα ταβερνάκι στα Άνω Πετράλωνα...»
Πάμε στα Άνω Πετράλωνα: «Έχεις πάει λίμνη Πλαστήρα πούχει ένα μαγαζί και κάνει φοβερό παστό;»
Αγοράζουμε αυτοκίνητο: «Είδες το καινούργιο AUDI;»
Παίρνουμε επιτέλους το AUDI: «Έβγαλε η NISSAN ένα καινούργιο SUV, άλλο πράμα...»
Σκιαζόμαστε στην παραλία κάτω απ΄τ’ αρμυρίκια: «Νάβαζαν και καμμιά δυό ομπρελλίτσες, τίποτα ξαπλώστρες να βολεύεται ο κόσμος, καλά θάτανε...»
Βάζουνε ξαπλώστρες και ομπρελλίτσες: «Έχεις πάει Άγια Θάλασσα; Ούτε ξαπλώστρες και σαχλαμάρες, ούτε ομπρέλλες... Αγνά, απλά πράγματα...»
Δουλεύουμε στη ΔΕΗ: «έχω ένα ξαδερφάκι στον ΟΤΕ και περνάνε φίνα...»
Το ξαδερφάκι στον ΟΤΕ, βέβαια, θαυμάζει το ξαδερφάκι στη ΔΕΗ...
Δουλεύουμε σε ιδιωτική εταιρεία: «Έλα ρε! Σού κάνει ο καθένας τον καμπόσο με τα λεφτά που τα βρήκε έτοιμα απ΄τον μπαμπά ! Νάχεις μια δική σου δουλειά νάσαι κύριος, λέω’γω !»
Ανοίγουμε δικό μας μαγαζί: «Χέστα... Σκέτη σκλαβιά... Ενώ άμα είσαι σε εταιρεία, είσαι κύριος! Έχεις τις διακοπές σου, τις αργίες σου, τα Σαββατοκύριακά σου...»
Κάνουμε περατζάδα στην παραλία του λιμανιού: «Χάθηκε ο κόσμος ένα δεντράκι, ένας φοίνικας, να μοιάσει λιγουλάκι με Μαϊάμι...»
Χτίζουμε σπίτι στην Τήνο : «Να μου το κάνεις σαν εκείνο που είδα στην Μύκονο...»
Συζητάμε έλληνες με έλληνες: «Έλα ρε man, που χάθηκες; Κλείσε θα σε πάρω πίσω (!!! απ’ ευθείας εξωφρενική μετάφραση του call you back, με ενδιαφέρουσες πάντως προεκτάσεις...) Είμαι dead πλέον, can’t stand it δηλαδή... Anyway, θα κάνω ότι μπορώ με κάτι άκρες που έχω και god help us γιατί ο άνθρωπος είναι τελείως average από μυαλό... Αλλά και ‘ συ μην κάθεσαι άπραγος, do something !»
Έρχονται μετανάστες: «Εγώ τους χαίρομαι με τις κελεμπίες τους τις πολύχρωμες και με τα σαρίκια τους, τί δηλαδή, να ντρέπονται; Έχουν το θάρρος να είναι αυτό που είναι!»
Βλέπουμε την παρέλαση των ομογενών στη Νέα Υόρκη: «Όχι, ρε αδερφέ, πάλι ρεζίλι μας κάνανε... Μα είναι τώρα εν έτει 2011 εμείς νάμαστε κολλημένοι στη φουστανέλλα... Ξεκόλλα ρε μεγάλε, άλλαξε επιτέλους!»
Κι’ ΄έτσι φτάσαμε να φτιάξουμε μια χώρα που σιγά-σιγά κάτι αρχίζει να θυμίζει μα δεν ξέρει τί...
Κάπου υπάρχει η Ελλάδα μου, μα δεν ξέρω πού...
Βάλε ‘συ τώρα και την Τήνο στην κουβέντα, να δούμε τί θα καταλάβεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου