Ο ταξιτζής είναι ένας επαγγελματίας.
Ό,τι κι΄αν σημαίνει αυτό για όλους τους κλάδους των επαγγελματιών.
Έχω έναν πολύ απλό τρόπο να ξεχωρίζω μέσα στο μυαλό μου τους επαγγελματίες σε κάθε κλάδο: θέλω πάντα να γυρνάω σε αυτούς για συνδιαλλαγή, συνεργασία, εξυπηρέτηση.
Από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς μέχρι και τον υπάλληλο της εφορίας, γιατί παντού υπάρχουν επαγγελματίες και το δημόσιο δεν αποτελεί εξαίρεση.
Στο αντιδιαμετρικό σημείο ακριβώς βρίσκεται ο ταρίφας. Ταρίφες υπάρχουν σε όλους τους χώρους.
Απλούστατα, είναι οι μή επαγγελματίες...
Βάλτε με το μυαλό σας τώρα έναν ταρίφα και το ταξί του.
Αλλά, κάντε έναν κόπο και όταν λέω ταξί, φανταστείτε ταυτόχρονα πως το όχημα είναι η Ελλαδίτσα μας, ενώ ο ταρίφας είναι όλοι αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, μικροί μεγάλοι, θηρευτές και παγιδευόμενοι, λαδωτές και λαδωνόμενοι, ψηφοθήρες και ψηφοφόροι, κοντικοί και μακρινοί μας, παραγωγοί και μεταπράτες, ρουσφετάκηδες και βολεμένοι.
Ο ταρίφας, λοιπόν, κατεβαίνει για δουλειά.
Το όχημα είναι σαφώς απεριποίητο. Τρακαρισμένο και προχειροφτιαγμένο, οι ταπετσαρίες μπαλωμένες με εμφανή τα σημάδια μιας προχειροδουλειάς χαμηλού κόστους, ένα αποσμητικό δεντράκι πασχίζει να καλύψει τις οσμές του χώρου από τσιγάρο, σουβλάκια και απλυσιά, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναιο ρυπαρός και δυσανάγνωστος τιμοκατάλογος.
Το ταξίμετρο στοιχειοθετεί μια απειλή μόνο του.
Βαρύς, αξύριστος, το βλέμμα σκοτεινό, αρπακτικού.
Η δουλειά πάει εκεί που θέλει αυτός και όχι αυτός σύμφωνα με τις απαιτήσεις τις δουλειάς.
Ο άρχων των χιλίων εξακοσίων κυβικών του κόσμου του, είναι και άρχοντας του κόσμου όλου. Βάζει μπροστά και χαρίζει δουλειά στα δέντρα της γειτονιάς, δίνοντάς τους άφθονο καυσαέριο για να φωτοσυνθέσουν και να παράγουν οξυγόνο. Δευτέρα και τρίτη προσπερνώνται ως περιττές ταχύτητες και η μεγαλειώδης τετάρτη εμπλέκεται στο σαζμάν αφήνοντας το όχημα να κινείται με τριάντα χιλιόμετρα στις χίλιες πεντακόσιες στροφές, ενώ μικρά χαριτωμένα συννεφάκια άκαυστου καυσαερίου κοσμούν την διαδρομή.
Παίρνει πελάτη. Κι΄άλλον πελάτη. Κι΄άλλον πελάτη. Λιτός, σχεδόν δωρικός, έχει κόψει και τη καλημέρα. Αρκεί ο προορισμός, οι περιττές κουβέντες σκεπάζουν τις φωνές του Καρρά, του Ζαζόπουλου και της Κελεκίδου. Να λείπουν.
Τσιμπάει τους προβολείς όποτε δεί κάποιον πεζό να εξέχει ελαφρώς απ΄ το πεζοδρόμιο, ρωτάει με το κεφάλι, συνεχίζει ή διπλοφορτώνει. Παρακάμπτει, συνδυάζει διαδρομές προς δικό του όφελος, τα χρώματα όλα αμβλύνονται προς ένα αμυδρό πορτοκαλί που τού επιτρέπει να περνάει σχεδόν όλα τα φανάρια. Ξεφορτώνει όπου τον βολεύει. Οι παραβάσεις των άλλων, όσο κι΄αν μοιάζουν με τις δικές του, απλώς τον φέρνουν πιό κοντά με τους πελάτες του: "κύττα τον μαλάκα, κύττα πού πάει να περάσει...".
Ζει, και συνεχίζει κάθε μέρα και χειρότερος, αφού το χρήμα πέφτει και έχει κι΄ένα ξαδερφάκι στην τροχαία που τού σβήνει τις κλήσεις, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει...
Τσεπώνει διπλά και τριπλά για διαδρομές που δεν έκανε, για βαλίτσες που δεν σήκωσε, για δώρα που δεν δικαιούται.
Νομίζει πως όλα πάνε καλά. Αλλά, μάλλον μέτρησε λάθος...
Μόλις τώρα αντιλήφθηκε πως ο πελάτης του ήταν γερμανός.
Τώρα καταλαβαίνει πως ο γερμανός, αν κοι τούδινε τα λεφτά του, παρατηρούσε ενδελεχώς τις κινήσεις του και την συμπεριφορά του. Μάθαινε τους τρόπους και τα στέκια, τους γνωστούς και φίλους, τις διαδρομές και τις στάσεις.
Η τελευταία διαδρομή τον έφερε στο Τμήμα και ο πελάτης ζητάει πίσω τα λεφτά του για όλα.
Ο ταρίφας είναι στη γωνιά μόνος του, το φιλαράκι που τούσβηνε τις κλήσεις σφυράει αδιάφορα και όλοι απορούν πώς τόσο καιρό συνέβαινε όλο αυτό. Ο γερμανός δεν λέει για πόσο καιρό τον παρακολουθούσε, πόσο καιρό ήταν αυτός που τούδινε ναύλο, απλώς περιμένει να λάβει.
Ο ταρίφας πλησιάζει το παράθυρο και δείχνει κάτω στον δρόμο τους άλλους ταρίφες, πόσες παραβάσεις κάνουν και ΄κείνοι, πόσοι άλλοι κακοί υπάρχουν. Οι αρμόδιοι σημειώνουν τις περιπτώσεις, αλλά, αυτό δεν ελαφραίνει την θέση του ταρίφα, που ξαφνικά έχει μικρύνει, έχει γίνει τοσοδούλης, παρακαλάει για να σώσει ό,τι νομίζει πως σώνεται.
Οι αρμόδιοι ψάχνουν την περιουσία του. Το εξοχικό στην Λούτσα, τα αυτοκίνητα της συζύγου και των παιδιών, τις γκαρσονιέρες που νοικιάζει σε ανά δεκάδα αλλοδαπούς, τα μαγαζιά για τα οποία εισέπραξε «μαύρο» αέρα.
Πίσω από κλειστές πόρτες ο ταρίφας διαπραγματεύεται.
Κανείς δεν μαθαίνει λεπτομέρειες, μόνο ξέρουν ότι χρωστάει και κάπως την σκαπούλαρε.
Σε κανονικές συνθήκες η εμπειρία αυτή θα έπρεπε να συνετίσει τον ταρίφα.
Όλοι ξέρουμε όμως, πως μόλις νοιώσει το μάτι των ξένων να φεύγει από πάνω του, θα κάνει τα ίδια και λίγο χειρότερα για να αντοσταθμίσει το χαμένο έδαφος, να δείξει αυτός στους κουτόφραγκους...
