ΦΩΝΗ ΑΙΓΑΙΟΥ: η ταινία

Δεν έχω να γράψω τίποτε σήμερα...

Αυτά που μας χαλάνε γίνονται πολλά.

Το χειρότερο είναι πως μιλάμε γι αυτά που πρόκειται να λερθουν, για την καταστροφή του τόπου μας, σαν να είναι ήδη τετελεσμένη.

Δείτε στο παρακάτω φίλμ αυτά που χάνονται όχι μόνον στην Τήνο, αλλά και παντού τριγύρω.

Ο τρόπος που αναφερόμαστε σε αυτά που ΘΑ χαθούν δείχνει πως έχουμε πλέον πάρει απόφαση το πώς παίζεται το έργο:

Το κράτος (το υποκάμισο του έθνους, όπως το ήθελε ο Δραγούμης) έχει ανάγκη από ανάπτυξη, πάση θυσία.

Στρέφεται στις σάρκες του με σκοπό να τις μεταλλάξει για να αρέσουν, να μπορούν να πουληθούν σύμφωνα με τα γούστα των πελατών (το κράτος-ιερόδουλος και ταυτόχρονα νταβατζής του εαυτού του).

Σε αυτό βοηθιέται από τα κυκλώματα-παιδιά του.

Οι υπόλοιποι, περιττεύουμε.
Θα μπορούμε να φωνάζουμε όσο, μα όσο θέλουμε, πριν, όπως αυτή η ταινία, και κυρίως μετά την καταστροφή.
Επίσης, θα αποδώσουμε ευθύνες και θα απαιτήσουμε από τους μελλοντικούς διαφεντευτές μας να αποταχθούν τις προηγούμενες πρακτικές.

Τότε, το κράτος που θα τόχουν ενδυθεί κάποιοι άλλοι, θα σπεύσει να συμφωνήσει μαζί μας, θα αναθεματίσει το προηγούμενο κράτος, αλλά, θα συνεχίσει μέχρι η σάρκα της πόρνης να μην σηκώνει άλλο φτιασίδωμα.

Τότε, θάχει έρθει η ώρα να παραδοθεί σε φτωχότερους πελάτες έναντι ευτελούς τιμήματος.

Δυστυχώς θάχουμε μείνει μόνον εμείς...

Λεφτά δεν θα βγάλει άλλα, θα μπορέσει όμως, να σταματήσει να ξεπουλιέται...

Δείτε την ταινία εδώ:

http://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/3325