ΛΥΠΟΥΜΑΙ...

Και τώρα που, τελικά, είμαι νεκρός,
δεν βλέπω μεγάλη διαφορά.
Με νοιάζει μόνο η σκόνη,
που όλο και πιό ξεκάθαρα την βλέπω
να αιωρείται γύρω μου,
και σαν κινώ τα χέρια μου κινείται πίσω τους
σαν ουρά κομήτη,
σαν παιδί που κοροϊδεύει τον τρελλό του χωριού,
σαν υπενθύμιση της γήινης ζωής μου.
Το φως το νιώθω μόνον,
δεν το βλέπω
και μάλιστα,
δεν ξεύρω αν είναι αίσθημα ή
μνήμη του πώς είναι το φως.
Λυπούμαι
που δεν πρόλαβα να πω
πόσο λυπούμαι
για τ΄απογεύματα που σπατάλησα στον ύπνο,
τις Κυριακές, που δεν κυβέρνησα τον χρόνο μου.
Τώρα φωνή και ανυπαρξία δεν ταιριάζουν
και δε μιλώ.
Μονάχα σκέφτομαι έντονα και λέω σαν κάποιος σκεφτεί το ίδιο,
πως εγώ τόκαμα.
Πού θα τελειώσει όλη αυτή η ανυπαρξία,
ξέρει κανείς...;