Δέκα βήματα προς την ανάπτυξη

1. Φροντίζετε να δείχνετε ανήσυχοι, αλλά, όχι πανικόβλητοι
2. Φορτώστε τα λάθη στους προηγούμενους, αλλά, προσοχή!!!
    Φορτώστε τα στους αμέσως προηγούμενους και όχι γενικά στους προηγούμενους γιατί μόλις πριν
    από δύο εκλογικές αναμετρήσεις εσείς είσασταν  οι προηγούμενοι...
3. Πάρτε μέτρα, αλλά, πολλά έτσι ώστε,
    στην περίπτωση που χρειαστεί να αποσύρετε κάποια από αυτά,
    να απομείνουν αρκετά για να κάνετε  
    την δουλειά σας.
4. Ανακοινώστε περικοπές στα έξοδα του κράτους τις οποίες δεν θα κάνετε ποτέ,
    έτσι κι΄αλλιώς κανείς δεν μπορεί να σας ελέγξει.
5. Ποτό, τσιγάρο και αυτοκίνητο είναι λαϊκές κατακτήσεις, των οποίων το αυθύπαρκτο κανείς δεν θα
    αμφισβητήσει ποτέ. Φορολογήστε άφοβα. Η αύξηση της κατανάλωσης των συγκεκριμένων αγαθών θα
    θεωρηθεί πράξη αντίστασης στα φορομπηχτικά μέτρα των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων.
6. Πάρτε γρήγορα πίσω τα μέτρα που προκαλούν άμεσες αντιδράσεις. Όποιος πλήρωσε, πλήρωσε, του
    χρόνου θα σκεφτείτε άλλον τρόπο για να τα πάρετε με λιγώτερο θόρυβο.
7. Κάντε τους διεθνείς χρηματοοικονομικούς οργανισμούς να πουν εκείνο που αν το πείτε εσείς, θα γίνει
    της τρελλής το πανηγύρι: περικοπές, μηδενικές αυξήσεις, φόροι, σκληρότερα μέτρα. Έτσι κι΄αλλιώς,
    εκείνοι θα φύγουν να πάνε σπίτι τους και , ως γνωστόν, οι κατάρες δεν περνούν ποτέ σύνορα. Για να
    γίνετε πιστευτότεροι, βάλτε τους να σας βρίσουν (ψεύτες, κλέφτες, ασυνεπείς, αναξιόπιστοι κ.λπ.) και
    πάρτε αμυντική στάση στεκόμενοι από την πλευρά του λαού, ξέρετε, εκείνων των ηλιθίων που σας
    κουνάνε τα σημαιάκια προεκλογικά για να σας αερίζουν τα αποτέτοια σας.
8. Πάρτε τηλέφωνο τον Ερντογάν και κανονίστε τρείς-τέσσερεις παραβιάσεις του εθνικού (φτου, κακά)
    εναέριου χώρου και βάλτε τα ΜΜΕ να ασχοληθούν με τα οκτάνια της βενζίνης που χρησιμοποιούν τα
    Τουρκικά αεροσκάφη και φτάνουν γρήγορα πάνω από τον Γαιδουρόβραχο.
    Στην περίπτωση που λείπει, χτυπήστε τηλεφωνάκι στον Γκρουέφσκι και πείτε του να ζητήσει την
    επέκταση των Σκοπίων έως τα Άνω Σέκλανα. Τα ΜΜΕ σ΄αυτήν την περίπτωση, να ασχοληθούν με την προκλητική ενέργεια του οίκου PRADA να ανοίξει μαγαζί στα Σκόπια.
9. Για περισσότερη στάχτη στα μάτια, την Καθαρά Δευτέρα στου Φιλοπάππου μοιράστε ΚΑΙ λουκούμια και εντάξτε την κίνηση αυτή στα πλαίσια της γενικώτερης πολιτικής για τα διακιώματα του πολίτη.
10.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω...

Απλώς ότι, ανέκαθεν φοβόμουν τα μόνιμα πράγματα, αυτά που δεν αλλάζουν ή αλλάζουν με πολύ κόπο.

Ένιωθα πάντα μια ασφάλεια με τα μη-μόνιμα, με κατασκευές και αντικείμενα που κουβαλιούνται εύκολα, που αλλάζουν θέση, που κινούνται σαν ζωντανά στον χώρο.

Και που όταν έρθει η ώρα να φύγουν, λόγω υπερβολικής χρήσης και φυσιολογικής φθοράς, να φεύγουν χωρίς πάταγο, να φεύγουν διακριτικά και να γυρίζουν στα αρχικά τους συστατικά ήρεμα και απλά.

Βλέπω τα κατοικιά στην Τήνο, τις μάντρες, τα καταστέγια, τα πατητήρια, τα αλώνια.

Δεν κρίνω εδώ την τέχνη τους ή την μαστοριά και την απόλυτη ένταξη στον φυσικό χώρο και στο τοπίο. Προσπαθώ να τα παρατηρώ όπως αποχωρούν σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο και γίνονται ξανά πέτρες, χώμα, λάσπη. Χωρίς καμμιά προσβολή του χώρου, εν δυνάμει έτοιμα για περαιτέρω χρήση εάν απαιτηθεί, χωρίς ίχνος, χωρίς αυτό που θεωρώ πραγματική κόλαση, την ύβρι προς τον τόπο.

Το τσιμέντο δεν είναι ένα τέτοιο υλικό.

Ο νεοέλληνας έχει μ ια ανεξάντλητη λατρεία προς το τσιμέντο. Όχι ανεξήγητα, αφού σηματοδότησε το πέρασμα στον «πολιτισμό», τη καθαριότητα, την οικονομία χρόνου, την προϋπόθεση μιας σχετικής ευμάρειας, την ανατροπή της διαδικασίας των παλαιών.

Δεν φεύγει το τσιμέντο ποτέ από τον χώρο. Παραμένει, αφού έχει πέσει με γδούπο και πάταγο, αφού έχει απαιτήσει ειδικά εργαλεία για τον θρυμματισμό του και δεν ξαναχρησιμοποιούνται τα άμορφα απομεινάρια του.

Το νησί φεύγει κάτω από χιλιάδες τόνους τσιμέντου. Μαζί του φεύγουν και οι έννοιες αν όχι του σεβασμού, τουλάχιστον της έστω και μιάς σκέψης για εκείνους που έρχονται και περιμένουν τον τόπο για να ζήσουν.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ..., ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ..........

Άκου να σου πω...Θέλω εξοχικό.

Δεν το θέλω στην Λούτσα ή στο Λαγονήσι, το θέλω σε νησί.

Να πρέπει να μπεις σε καράβι για να πας, να φορτώνεις το SUV και να σε κυττάνε με ζήλεια, να ταξιδεύεις πρώτη θέση και να αγνοείς τη σαββούρα που ταξιδεύουν ο ένας πάνω στον άλλον.

Να βάζεις την γραμματέα να βρίσκει εισιτήρια και να νιώθεις εκείνη την ιδιαίτερη ηδονή όταν είναι όλα κλεισμένα και δυσκολεύεται, να νιώθεις πως πας κάπου που όλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν.

Να είναι κοντά γιατί στην ουσία το σιχαίνομαι το καράβι.

Ναι, οι Κυκλάδες είναι καλά...έχουν και καλή συγκοινωνία...

Όχι όμως στις τρελλές τιμές που ζητάνε Παροναξία ή Μύκονο.

Έχεις κάτι σε πιό βολικό....;

Να μπορούμε να πάρουμε για εκατό και να χτίσουμε διακόσια....;

Να είναι όλοι στα πόδια μας για ό,τι ζητήσουμε...;

Να υπάρχει μια τοπική αυτοδιοίκηση σχετικά ελαστική και να μην πολυσκοτίζονται για διατηρητέα και παραδοσιακά...;

Να μπορούμε να βρούμε κάτι φτηνό κι΄αν χρειαστεί να ανοίξουμε κι΄έναν δρόμο, χωρίς όμως να μας σκοτίζει κανείς για το τοπίο και τις ιδιαίτερότητές του...;

Στην Τήνο....;

.............................................

Μα εκεί δεν είναι που πάνε μόνο για την Παναγία και πήζει ο τόπος στους γύφτους το Δεκαπενταύγουστο;

...........................................................

Ά, τί μου λες...

Πάνε εκεί όλοι αυτοί οι κοσμικοί...;

Έχει και πούδρα κουλτούρας και τέχνης...;

.................................................

Ποιοί είναι αυτοί που λες...

Ούτε Χαλεπά, ούτε Γύζη, ούτε Λύτρα, ούτε Καστοριάδη γνωρίζω....

Τους άλλους που είπες που βγαίνουν στην τηλεόραση, ναι τους ξέρω και μάλιστα καλά...

Λες να δούμε για κάτι στην Τήνο...

Άσε, θα βάλω τον Μηνά να ψάξει κι΄αν όλα πάνε καλά, σας βλέπω να μας έρχεστε το καλοκαίρι να σας φιλοξενήσουμε, νάχουμε να λέμε στις άλλες, να σκάσουν απ΄το κακό τους...

ΟΛΑ ΚΑΛΑ...;

Είναι εκεί...;
Είναι το νησί ακόμη στην θέση του...;
Υπάρχουν τα σκαλιά και τα χωράφια, το λιβάδι και το Δρακονήσι, η Πασάρα και η Χαλακιά...;

Εδώ στην πόλη όλα είναι στην θέση τους.

Ευτυχώς...

Τουλάχιστον, δείχνουν όλα καλά.
Ακόμη και αν αλλάζει το περιεχόμενο των μπουκαλόσπιτων,
των περικυκλωμένων από καθημερινό θάνατο και τετελεσμένη ανίατη ανία,
απ΄έξω δείχνουν εντάξει, δεν ανησυχώ, δεν φοβούμαι.

Είναι, ενίοτε, ουσιώδους σημασίας να μην φοβάσαι.

Μην οι γιορτές μάς θέτουν προ ανομολογήτων φόβων και ενδόμυχων συνειδητοποιήσεων του επαναλαμβανόμενου, καθημερινού μας θανάτου...;

Θα πρέπει, ίσως, να καταργηθούν, εάν επιθυμούμε την επανάσταση...