Σαγματοποιός...

"Ν΄ανέβει το παιδί σε γαϊδούρι ; Τρελλός θάσαι !!! "
Κι΄έτσι το παιδί δεν ανέβηκε σε γάιδαρο γιατί η γυναίκα μου, σαν γνήσιο παιδί της πόλης, φοβόταν οποιοδήποτε ζώο με πάνω από δύο πόδια...

Την επόμενη χρονιά, άλλαξε γνώμη και θέλησε να δεί το παιδί καβάλα σε γάιδαρο.
Ψάξαμε να βρούμε έναν από τους τρεις τελευταίους έχοντες και κατέχοντες γάιδαρο στο χωριό.

Μάταια...

Το αντιπροτελευταίο γαϊδούρι είχε βγει στην σύνταξη λόγω γήρατος, το προτελευταίο γαϊδούρι είχε μετοικήσει στην Χαλακιά, ενώ το τελευταίο είχε βγει και αυτό στην σύνταξη, αλλα, με πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω αποστρατείας του αφεντικού του.

Και μαζί με το δίποδο, χάθηκε και η "διοικητική μέριμνα" γι΄αυτό.
Πώς να το καβαλήσεις το ταλαίπωρο χωρίς σαμάρι ;
Και άμα θελήσεις σαμάρι, ποιός θα το φτιάξει ;
Ένας τελευταίος ήταν στην Κώμη και μετά πάει η τέχνη και χάθηκε.
Ποιός άραγε διαφύλαξε την τέχνη, όπως έγινε με την πηλοπλαστική για παράδειγμα...
Ποιός σκέφτηκε να διδαχθεί ή να καταγράψει όλη αυτή την συσσώρευση εμπειρίας για να μην πάει χαμένη...
Θαύμαζα σ΄ένα βιβλίο του Αλέν ντε Μποτόν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τα γεγονότα και τα συμβαίνοντα. Πόση λεπτομέρεια και πόση ενδελέχεια κρύβει η ματιά ενός που απλώς, αποφάσισε να σταματήσει για λίγα παραπάνω λεπτά και να δώσει την προσοχή του σε καθημερινά πράγματα.
Τί φοράει το γαϊδούρι ; σαμάρι .
Και ποιός το φτιάχνει ; Έμας μάστορας στην Κώμη.
Ωραία! Και πώς φτιάχνεται ένα σαμάρι ; .......................

Πάει η γνώση, χάθηκε.
Και μη μου πει κανείς ότι, έχουμε την τέχνη από άλλες περιοχές, γιατί τότε θα έπρεπε να ακυρώσουμε με αυτό το σκεπτικό κάθε τοπική λαογραφία και λαοτεχνία.
Όχι. Το σαμάρι στην Τήνο φτιαχνόταν με άλλον τρόπο που πιά δεν γνωρίζουμε.
Αύριο, θα θαυμάσουμε όμως, σε κάποιο ντοκυμανταίρ το πώς χτυπάγανε το ξύλο στην Αίγυπτο και σφυρηλατούσαν ένα πλοίο που θα ανεβοκατέβαινε τον Νείλο.

Υπάρχει ομοιότητα;
Υπάρχει κοινό εργαλείο;
Από πού έφτασε η τέχνη στην Τήνο ;

Αναπάντητα...

Θα πεις, και σιγά την σημασία που έχει αυτή η γνώση...
Η απάντηση είναι απλή: κάποιος έτρωγε ψωμάκι και τάιζε και την φαμελιά του όλη απ΄αυτήν την τέχνη. Είναι, λοιπόν, ύβρις, με την αρχαία σημασία της λέξης, αυτήν της προσβολής, το να αφήσεις να χαθεί μια μνήμη που ήδη τρέχει σαν ίχνος στα γονίδιά μας.
Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν μπορεί να μελετήσει, την επίδραση που έχει ή που θα έχει, στην εξελικτική μας πορεία η απώλεια αυτών των μνημών και των δεξιοτήτων.
Εξελιχθήκαμε στα έλλογα όντα που είμαστε, μέσα από την ανάγκη.
Συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε στο κάτι άγνωστο των μετά πενήντα-εξήντα χρόνων από τώρα με βάση ποιά ανάγκη....;