TINOS on the run

Στραγάλια;  Πετάξου μέχρι το ξηροκαρπάδικο και πάρε ένα τέταρτο!  Θάρθουν το βράδυ κάτι φίλοι να δοκιμάσουμε το καινούργιο ρακί και θέλει στραγαλάκι... Τότε όμως, σε 'κείνα τα χρόνια..;  Στο κομμάτι του νησιού που έχει χαθεί, γιατί κομμάτι του νησιού είναι και η παράδοσή του , υπήρχε και ο τρόπος για να φτιάξεις στραγάλια μιας και η τσατσα-Καρμέλα δεν πούλαγε στραγάλια μα ούτε και κανένας άλλος... Γιατί τί είναι κύριέ μου τα στραγάλια ;  Ερωτώ : τί είναι;  Απάντησις : ρεβύθια είναι!  Μάλιστα, ρεβύθια ξεροψημένα !  Κι΄όχι άντε τα βάλαμε, τα ψήσαμε όπως-όπως και περιμένουμε να φάμε στραγάλι...  Δεν γίνεται έτσι! Πρώτα παίρνουμε καλής ποιότητας ρεβύθια, από τα βραστερά , που λένε στην λαϊκή. Κι΄αυτό γιατί πρέπει να μπορούν να αφυδατωθούν χωρίς να πετσιάσουν. Μετά φτιάχνουμε ένα τζακάκι, μικρό, τοσοδά, με δυό-τρία τούβλα και έναν καμπαρέ από πάνω με κάμποση άμμο από την θάλασσα.  Τη δική μου, κατόπιν σαφούς εντολής της κυρα-Αντέλας την μάζεψα από την Κολυμπήθ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ!!! Α! Όλα κι΄όλα! Κανένα παράπονο! Όταν πρόκειται για σκουπίδια , σκατά (φτου, κακά...), βιομηχανικές ζώνες και τώρα ανεμογεννήτριες , έχουμε την τιμητική μας!!! Ρίχτε μια ματιά στο " δωράκι " που ετοιμάζουν στα Κάτω Μέρη: Πώς δεν μας είπαν κιόλας πως, ειδικά εμείς που θα τα τρώμε στη μάπα θα έχουμε ακόμη καλύτερες τιμές στο ρεύμα!!! Αφού είναι τόσο αξιοθέατο όλο αυτό το χάλι που πάνε να φτιάξουν γιατί δεν το βάζουν πάνω από τα σπίτια τους να ανέβει και η αξία τους;;; Τελικώς, τί θα γίνει αδέρφια;;; Θα μαζευτούμε να πάμε παρέα καμμιά εικοσαριά άτομα να πούμε πως δεν τα θέλουμε;;; Ποιοί μας σταματάνε;;; Όλη η Τήνος έχει ξεσηκωθεί, έγιναν και γίνονται εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις ενάντια στα αιολικά. Να κάνουμε κάτι και εμείς;;; Να μπορούμε να είμαστε αύριο περήφανοι πως εμείς τουλάχιστον κρατήσαμε το νησί μας καθαρό!!!

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όλες τις συζητήσεις. Οι ανταλλαγές απόψεων στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά της γειτονιάς, οι αγορεύσεις στα διάφορα πηγαδάκια στις πλατείες, οι αντιπαραθέσεις στα έδρανα των καφενείων. Τώρα, δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης. Τώρα ακριβώς, που οι απόψεις μέσα μας έγιναν σκληρές σαν πανάρχαιοι γρανίτες, αμετακίνητες σαν βουνά, μπαγιάτικες σαν απολιθωμένη τροφή, τώρα πρέπει να έρθει το τέλος των συζητήσεων, να πάψει κάθε διάλογος. Ανοίξτε τις τηλεοράσεις στο φούλ, βάλτε τα ραδιόφωνα να παίζουν σταθμούς με " Μόνον επιτυχίες " , να μην βρίσκει τόπο η φωνή κανενός να ακουστεί. Είναι ειλικρινέστερο το να αφεθούμε στα σκουπίδια της τηλεόρασης, παρά να συνεχίσουμε άσκοπες συζητήσεις . Η ηθελημένη κατρακύλα έχει την γοητεία της ασχήμιας και της ανηλεότητας του τσιμέντου. Ειλικρινά, άμεσα, ανεπίστρεπτα άσχημο. Κι΄όπου πέφτει, σημαίνει το τέλος για ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται κάτω του. Έτσι πρέπει να είναι και η απόφασή μας για το τέλος κάθε συζήτησης

Αχ, η Τέχνη ... Που έγινε δίαυλος επικοινωνίας με το Σύστημα . .. Που επιδίωξε να χάσει την επαφή της με όσους την έχουν ανάγκη... Που γίνεται προκλητική μόνον για να παραμείνει λουσμένη από τα φώτα της δημοσιότητας, συστημικής και μη (θέλοντας και μη)... Και ο καλλιτέχνης; Αυτός, περιμένει τις μπουλντόζες . Υποθέτω. Αφού δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε, τουλάχιστον ας εμπνευστούμε από αυτούς. Ή καλύτερα, από την καταστροφή και τις μόνιμες βλάβες που αυτοί θα προκαλέσουν στο νησί. Ο ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ας αποτελέσει άλλη μια πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη μας... Αναμένουμε εναγωνίως την επόμενη έκθεση με τον ανάλογο τίτλο. Εκεί, θα δακρύσουμε αντάμα και θα αναθεματίσουμε το Σύστημα . Θα κουνήσουμε το κεφάλι εμπρός στις εικόνες με Το Νησί Πριν ... ...και με Το Νησί Μετά. Θα επιδιώξουμε μια γρήγορη χειραψία με τον εκθέτη. Στην έξοδο θα πάρουμε ένα μικρό κέρασμα, και το ενημερωτικό/αναμνηστικό του τύπου ήμουν-και-εγώ-εκεί περί την

Στην εποχή πριν το youtube και το facebook, τότε που καθόσουν το καλοκαίρι στην αυλή και προσπαθούσες να καταλάβεις σε ποιανού το σπίτι τραγουδούσαν ή σε ποιανής το παραθύρι έκαναν καντάδα, οι μερακλήδες του χωριού έπαιρναν γνωστές μελωδίες και τίς "έντυναν" με δικούς τους στίχους.  Όταν ερχόταν λοιπόν, η ώρα να τραγουδήσουν, ας πούμε, την Φραγκοσυριανή, μόλις τελειώναν οι στίχοι του κανονικού τραγουδιού, πεταγόταν ένας Κελλιανός και συνέχιζε με τα στιχάκια που είχε σκαρώσει, στον ρυθμό πάντα της Φραγκοσυριανής: Θα σε πάρω ν'ανεβούμε Καύκαλο, Αγιά Πακλή, Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια Και ας μού 'ρθει συγκοπή, Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια Και ας μού 'ρθει συγκοπή.   Θα σε πάρω ν' ανεβούμε Δυό Βουνά, Ψηλό Βουνί, Μέσα Κάμπο και Πλακάκια για να βγούμε Καρδιανή, Μέσα Κάμπο και Πλακάκια για να βγούμε Καρδιανή. Αφήγηση : Γιακουμής Απέργης - 24/7/2014

Ακόμη και λίγο μετά τα μισά του, παραμένει ο κυρίαρχος του καλοκαιριού.  Με τον δροσερό, μισο-ανοιξιάτικο Ιούνιο νά σβήνει εδώ παραδίπλα και τον αβέβαιο μετεωρολογικά Αύγουστο, ο Ιούλιος πατάει γερά στα δύο Γιώτα του, που αναμεταξύ τους έχουν ένα μεγαλειώδες Λάμδα .  Ιού Λ ιος.  Λάμδα , όπως, Λ ειώνω από τη ζέστη, όπως Λ ιμπίζομαι μια ποικιλία δίπλα σε μια παρα Λ ία, λάμδα όπως Λ αχτάρα για ανάπαυ Λ α, όπως Λ είπω από το μέσα του εαυτού μου τού ίδιου, τόσο χαμένος, που δυσκολεύομαι να με εντοπίσω κι'εγώ ο ίδιος... Η πόλη άδεια...  ...απερίγραπτα ζεστή... ...ανεξήγητα ποιητική...   ...εκεί που δεν το περιμένεις,  ...παρ' όλ' αυτά αβάσταχτα πόλη... Στο μεταξύ κάποιες πέτρες ανάβουν κάτω από τον ανελέητο Ήλιο,    ...κάποιες δραφούλες καμαρώνουν χωρίς θεατές,  ...κάποιες βοκαμβίλιες πιτσιλίζουν με χρώμα μια στροφή του δρόμου...   ...τα αρμιρίκια φιλτράρουν τον Ήλιο... ...και η ελληνική επαρχία βάζει τα καλά της για να κρύψει α

Προσπαθώντας να βρω έστω και ένα ψήγμα καλού πίσω από το κακό, ξέρετε, εκείνο το καθημερινό κακό, αυτό της ανθρώπινης βλακείας , το κακό της απερισκεψίας και της αμέλειας , ρίχνω μια ματιά στις φωτογραφίες από την φωτιά στα Κελλιά που είδα στην ΤΗΝΙΑΚΗ : Τί αξία έχουν μερικά καμμένα στρέμματα σε μια πλαγιά ενός βουνού σε ένα από τα τόσα νησιά του Αιγαίου; Πώς αποτιμάται η ζημιά αυτή;  Ήταν μήπως καλλιέργειες;  Ή κάποιος εθνικός δριμός; Τίποτε από αυτά... Μερικά φρύγανα, δυό-τρεις δραφούλες και κάτι σπάρτα.   Όμως, αυτός είναι ο τόπος μας και πονάει να τον βλέπεις πληγωμένο.  Μετά, σκέφτομαι πως,για αυτήν την πληγή αρκούν μερικές βροχούλες εκεί γύρω στον Οκτώβριο για να ξυπνήσει η ρίζα των καμμένων φυτών , η ρίζα που ξέρει καλά να απλώνεται βαθειά στη Γη όχι μόνον για να ρουφήξει το πολύτιμο και λιγοστό νερό, μα και για να διασώσει το είδος όταν το βρουν καταστροφές σαν κι΄αυτήν.  Η φύση έχει τον τρόπο να επουλώνει τα τραύματά της, έστω και με αργό ρυθμό. Και με