TINOS on the run

" Στην Καρδιανή γινόταν ένα πανηγύρι τον Νοέμβριο, στα εισόδια της Παναγίας, κι’ έφευγε λοιπόν ο κόσμος απ΄τα Κελλιά να πάει στο πανηγύρι. Ο δρόμος είναι το μονοπάτι που περνάει πάνω απ΄την Αγία Ελεούσα, απ΄του Φραγκλάκη, την Γκιναριά, του Κουσουλαΐνη και πάει πέρα. Ε, φορτώνανε τα γαϊδουράκια και πηγαίνανε, ως δυό ώρες δρόμο. Άμα τέλειωνε το πανηγύρι, αυτοί που είχαν μείνει στο χωριό και δεν πήγαιναν, έπιαναν κι΄ έχτιζαν ντουβαράκια μέσα στο μονοπάτι σ’ αυτούς που γύρναγαν το βράδυ για να μην μπορούν να περάσουν. Να πρέπει να τα χαλάσουν για να περάσουν. Κι΄άναβαν και φωτιές με καβαλίνες, όχι με βοϊδιές γιατί δεν κάνουν φλόγα, με καβαλίνες. Τόξεραν οι άλλοι πάλι πως το κάνανε για χωρατό και δε θύμωνε κανείς και τύχαινε να βρέχει και να γίνουν μούσκεμα, ζ΄μπιδ ' που λένε, μέχρι να το χαλάσουν το ντουβαράκι. Κι΄άλλες φορές πάλι, έχτιζαν και σε δυό μεριές, σε τρεις , έτσι να τους κάνουν πείραγμα. Αυτό, λένε πως το κάνανε, γιατί παληά στην Καρδιανή είχε πέσει μ

Λοιπόν, τον Νοέμβρη τα πράγματα αλλάζουν ελαφρώς, έως πολύ παράξενα στα Κελλιά. Αφ’ ενός, οι καλοκαιριάρηδες λείπουν. Αφ’ ετέρου, το χωριό αλλάζει πρόσωπο και μετεφέρεται σε ένα άλλο Σύμπαν, όπου όλα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.  Κατά έναν παράξενο τρόπο το πρόβλημα του παρκαρίσματος, για παράδειγμα, παραμένει ακόμη και μέσ’ στο φθινόπωρο . Δεν είναι λίγοι οι οδηγοί που καταφεύγουν σε λύσεις απελπισίας, σαν αυτές των φωτογραφιών, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση παρκαρίσματος.  Βέβαια, φέτος είχε αρκετή υγρασία από νωρίς και υπήρξαν ορισμένα προβλήματα σκουριάς, αλλά, πρόκειται για μικροζημιές, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, που δεν ανησυχούν κανέναν.  Το παραμύθι περί της παγκόσμιας ανόδου της θερμοκρασίας έχει κάνει μερικούς, ακόμη και στα Κελλιά, να προετοιμάζονται ανάλογα για την περίπτωση αιφνίδιας ανόδου της στάθμης των νερών. Καλό είναι να είναι κανείς προνοητικός, ποτέ δεν ξέρεις τί είναι ικανή να κάνει η τρόικα προκειμένου να περάσουν τα μέτρα, ακόμη κα

Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο απλό, τηλεγραφικό, σχεδόν δημοσιογραφικό , για μια λειτουργία στον Άγιο Μικαέλ, πάνω απ΄τα Κελλιά. Δεν μου πάει όμως.  Δε γράφω μιάν εφημερίδα, δεν αρθρογραφώ με σκοπό μιάν άψυχη περιγραφή, στεγνή και τρεχ ά μενη απ΄τα περιθώρια της σελίδας.  Γράφω για το νησί που φεύγει καθημερινά από δίπλα μας, από κάτω απ΄τα πόδια μας και ‘μεις δεν παίρνουμε χαμπάρι. Ανηφορίζουν οι χωριανοί μαζί με τον παπά, πάνε για το πεντάρφανο ξωκκλήσι που μιά, άντε δυό φορές τον χρόνο λειτουργιέται, τρίζει η πόρτα του και βλέπει κόσμο, ανιώθει λιβάνι να πλανιέται στον παλιωμένο αέρα του , έχει κόσμο να του κρατάει παρέα έστω και για λίγο. Ανηφορίζουν όπως και παληά, όπως όταν ήταν παιδιά κι’ ακολούθαγαν τους γονιούς και τους παππούδες τους στο μονοπάτι που, τώρα που περάσαν τα χρόνια, μοιάζει νάχει ορθωθεί λίγο περισσότερο και να ζητάει περισσότερες ανάσες για να σ΄αφήσει να περάσεις.  Μα οι Κελλιανοί έχουν κι' ανάσα και ψυχή κι ' ανεβαίνουν κι'

Πάει... Χάλασε η καινούργια μου μηχανή... Κάτι πάτησα φαίνεται κι' άρχισε να βγάζει λάθος, να στρέφεται αφ΄εαυτού της σ' εκείνα που το βλέμμα μου δεν γυρνάει από μόνο του να δεί... Βγάζει βρωμισμένες παδικές χαρές, δίχως παιδιά, χωρίς χαρούμενες φωνές, με μόνο κάγκελα τριγύρω, κρυφή απειλή, υποσυνείδητο μήνυμα για τους όρους που προαπαιτούνται για να είναι ασφαλής κανείς από 'δω και πέρα, από τα τρία-πέντε του χρόνια... Βγάζει ανθρώπους έτοιμους να φαγωθούν με το παραμικρό, αστράτευτους φονιάδες των άλλων, εκείνων που απλώς έλαχε να είναι απέναντί τους... ...τραβάει μιά γρήγορη πόζα στη νεανική ορμή που πάτησε στο γαρμπίλι της αδιαφορίας, ξεστράτησε κι' έγινε οργή ,στρατευμένη στα χέρια κάποιου ποδοσφαιροκάπηλου... ...που λίγο ακόμη και θα γίνει τσιμεντένιο μυαλό, χωρίς ίχνος κρίσης, χωρίς καμμιά θέληση για ελευθερία και κυρίως, για ελευθερία στο μέσα μας, στο είναι αυτό-καθεαυτό... Μετά γυρίζει και τραβάει μια πόζα στο ηλιθιωδέστερο Κράτος όλων των επο

"Αμάν πιά με την Χρυσή Αυγή, βρωμοφασίστες του κερατά! "   Αναφώνησε και έσπευσε να βγάλει έναν αφορισμό που αύριο θα διαβαζόταν απ΄όλους. Έπρεπε να κάνει το καθήκον του απέναντι στην κοινωνία, να αφυπνίσει εκείνους που θάπρεπε να τρέξουν για να σβήσουν τον φασισμό από προσώπου Γής.   Αυτός δεν μπορούσε, δεν προλάβαινε, είχε δουλειά στο κόμμα, στο συνδικαλιστικό όργανο που θα του εξασφάλιζε μια έδρα στη βουλή, μιά θέση στη Νομαρχία.  Φασίστες, ο φασισμός πρέπει να πεθάνει!  ‘ Πού στην οργή βρέθηκαν όλοι αυτοί οι φασίστες, πού ξεφύτρωσαν σ ένα δημοκρατικό κράτος σαν το δικό μας..; ’ απόρησε. Κι΄έσπευσε στα γραφεία της παράταξης για να διαγράψει τους διαφωνούντες. Παρκάρισε το αυτοκίνητο επάνω στο πεζοδρόμιο, τί έφταιγε αυτός, η πολιτεία έφταιγε που δεν είχε φροντίσει...  Και σιγά μην πήγαινε με την συγκοινωνία, να στριμώχνεται σαν σαρδέλλα και να μυρίζεται και τα χνώτα και την ιδρωτίλα του καθενού μεροκαματιάρη. Έβρισε τη μάνα με το καροτσάκι κ

Απλώστε τις σημαίες, ν' ανεμίσουν! Η σημαί α είναι δικ ή μας, ποτέ δεν ήταν των πολιτικών αυτού του τόπου κι' ας κορ δώνονται όσο θέλουν ! Ποτέ δε ν θα αποκτήσ ουν δικαιώματα πάνω στο σύμβολο του λαού! Η σημαία είμαστε εμείς!  Η σημαία είναι ο λαός που την τιμάει με τον πόνο του, ο λαός που πέρα απ΄όλα τ΄άλλα, έχει ν΄αντιμετωπίσει και το επικριτικό βλέμμα των κομματόσκυλων που του δυναστεύουν ακόμη και τώρα την ζωή. Η σημαία είναι το αίμα το χυμένο στους πολέμους, στην αντίσταση σε κάθε τί που έβαζε σε κίνδυν ο τα χώματά μας! Βγάλτε τις σημαίες και απλώστε τες ν' ανεμίσουν!   Μα ς πήρε πολύ αίμα, θυσίες και πόνο γι α να είμαστε ελεύθεροι να τις κυματίζο υμε ! Η περηφάνεια της σημαίας είναι όση είναι η περηφάνια της ψυχής του λαού μας! Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μπορεί να μ ας διδάξει τί είναι λαός, τι είναι πατρίδα !     Εμείς μόνον ξέρουμε το πόσο μας πονάει ο εξευτελισμός της χώρας μας, του ονόματός μας, του προσδιορισμού