TINOS on the run

" Φτώχεια είχε πάντα.  Τότε όσα παθαίναμε, τα παθαίναμε από την έλλειψη, δεν είχε ο κόσμος, η φτώχεια ήταν φτώχεια. Σήμερα όσα παθαίνουμε, τα παθαίνουμε απ΄την περίσσεια που μάθαμε νά 'χουμε.  Έλεγε ο μπαμπάς μου: ' Σπίτι όσο χωρείς και χωράφια όσα μπορείς... ' Φτώχεια... Να μην έχουν οι άνθρωποι ν' αγοράσουν ένα κουτί σπίρτα.  Σπίρτα! Πού λεφτά για σπίρτα... Κάθονταν, λοιπόν, και φτιάχναν θειάφια. Ξέρεις τί 'ναι τα θειάφια; Να σου πω. Έχεις τη φωτιά στο τζάκι για να μαγειρέψεις, να ζεστάνεις νερό ας πούμε.  Άμα χαμηλώσει η φωτιά, να μην καίει πολύ, θέλει χαμηλή φωτιά για να κάνεις θειάφια, παίρνεις μια κουτάλα από 'κείνες που έχουμε για να ανακατεύουμε το φαγητό και βάζεις μέσα θειάφι, σκόνη που ρίχνουν στα λουλούδια και στα ζαρζαβατικά. Την βάζεις πάνω στη φωτιά, μα δεν πρέπει να καίει γιατί θα πάρει φωτιά το θειάφι και θα καεί απότομα. Μετά από λίγο βλέπεις που το θειάφι αρχίζει και λειώνει λίγο-λίγο... ...μέχρι που γίνεται όλο σα νερ

Δεν είναι η τέχνη της σχολής καλών τεχνών κι' ας ξεκίνησε από 'κεί μέσα, ούτε είν' η τέχνη των κριτικών και των υπερφωτισμένων γκαλερί, δεν έχει ανάγκη τουαλέτες και στιλβωμένα λουστρίνια, χαμόγελα μαριονέτας και ευγενικές προσφωνήσεις, δεν περιγράφεται σε κανέναν οδηγό τέχνης, δεν την αναφέρει κανένας εραστής τ ή ς τέχνης, δεν την κολακεύουν κυρίες με τον ρόλο του αγάλματος της ελευθερίας μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι,   δεν την κανακεύουν ονομαστοί καθηγητάδες και επαγγελματίες εντοπιστές ελαττωμάτων σε δουλειές αλλωνών, δεν την ξέρει κανείς, ούτε καν εκείνοι που την ασκούν... Δεν είναι η τέχνη που ερμηνεύει ή αποτυπώνει ή ζητάει να αμοίβεται για να υπάρχει . Η δική μου τέχνη είναι η Τ έχνη των αναγκεμένων για ζωή, που χωρίς κανένα άλλο όφελος πέρα απ' της ψυχής   δεχτήκανε να πέσουν στο πιό ορμητικό ρέμα που είναι η κατανόηση του τίποτα που είμαι δίχως την Τ έχνη, ο πόνος που μαζεύεται όσο δεν μπορώ να βγά

Άντε, σήμερα θα σας πάω μέχρι το λαγκάδι της Χαλακιάς, που πάνω ψηλά φτάνει μέχρι στης Κόρης τον Πύργο και καταλήγει ανάμεσα στους όρμους Βαθύ και Μαντρισιά , στον Σκαλό Γ υ αλό . Η διαδρομή έγινε κάτω από εκτυφλωτικό Ήλιο, ιδρώσαμε, στραβοπατήσαμε, πισωδρομήσαμε πολλές φορές για να βρούμε το κατέβασμα, και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι την τελευταία σταγόνα νερού στο σακκίδιό μας. Ο ξάδερφός μου κι' εγώ. Δεν ξέρω τί να γράψω.  Ένας απλός περίπατος από τον Άγιο Πέτρο της Χαλακιάς μέχρι απέναντι από την Πελεκανιά , το σημείο δηλαδή, όπου πελέκαγαν για να βγάλουν πέτρα.  "Αγά λι - αγάλι, β ρε παιδιά ν' ανοίξουν τα πανιά μας να βγούμε στο Σκαλό Γ υ αλό  μεσ' την Π ελ ε κανιά μας ."  Αυτή είναι η εικόνα στο ξεκίνημα. Κατάλευκοι άξαχες, κατοικιά, καταστέγια και μάντρες. Στο βάθος δεξιά ο γκρίζος γίγαντας είναι τα Καμπιά. Τί να σας πώ... Γιατί κάποιος φωτογραφίζει τρείς άξαχες που λάμπουν στον Ήλιο;  Δεν έχω ιδέα.  Ίσως γιατί η μνήμη είναι κοντή

Ο φόβος είναι πίσω μας ακριβώς, μας πάει καταπόδας, δεν μας αφήνει λεπτό πραγματικά ελεύθερους.  Κι’ όταν δεν μας βρίσκει αυτός, ψάχνουμε εμείς να τον βρούμε , να τον συναντήσουμε και... ...ή να τον νικήσουμε ή να τραπούμε μεγαλειωδώς σε φυγή μπροστά του σωζόμενοι την τελευταία στιγμή από τα χέρια του, όπως ακριβώς κάνει ο ήρωας στις αμερικάνικες ταινίες.  Από παιδιά ακόμη αρεσκόμαστε σε ιστορίες που μας κάνουν να μας σηκώνεται η τρίχα, βάζουμε στα παιχνίδια μας την πάλη με τον φόβο. Κι΄όταν πάλι μεγαλώσουμε, γυρεύουμε τον φόβο σε παιχνίδια "για μεγάλους" που πάνε την αδρεναλίνη στα ύψη, κάθε φορά και περισσότερο.  Παίζουμε με τον ελεγχόμενο φόβο για να αυταπατώμαστε γύρω από το ποιός είναι το αφεντικό στη ζωή μας.  Κυνηγιόμαστε με τον φόβο γιατί, όταν αυτός είναι απών και τα νερά ηρεμούν, κάτι άλλο έρχεται στην επιφάνεια, τρομερό, άφατο, και ταυτόχρονα σίγουρο, πανταχού παρόν. Πίσω απ΄όλους τους φόβους, ο κηδεμόνας όλ