TINOS on the run

Δεν είναι η τέχνη της σχολής καλών τεχνών κι' ας ξεκίνησε από 'κεί μέσα, ούτε είν' η τέχνη των κριτικών και των υπερφωτισμένων γκαλερί, δεν έχει ανάγκη τουαλέτες και στιλβωμένα λουστρίνια, χαμόγελα μαριονέτας και ευγενικές προσφωνήσεις, δεν περιγράφεται σε κανέναν οδηγό τέχνης, δεν την αναφέρει κανένας εραστής τ ή ς τέχνης, δεν την κολακεύουν κυρίες με τον ρόλο του αγάλματος της ελευθερίας μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι,   δεν την κανακεύουν ονομαστοί καθηγητάδες και επαγγελματίες εντοπιστές ελαττωμάτων σε δουλειές αλλωνών, δεν την ξέρει κανείς, ούτε καν εκείνοι που την ασκούν... Δεν είναι η τέχνη που ερμηνεύει ή αποτυπώνει ή ζητάει να αμοίβεται για να υπάρχει . Η δική μου τέχνη είναι η Τ έχνη των αναγκεμένων για ζωή, που χωρίς κανένα άλλο όφελος πέρα απ' της ψυχής   δεχτήκανε να πέσουν στο πιό ορμητικό ρέμα που είναι η κατανόηση του τίποτα που είμαι δίχως την Τ έχνη, ο πόνος που μαζεύεται όσο δεν μπορώ να βγά

Άντε, σήμερα θα σας πάω μέχρι το λαγκάδι της Χαλακιάς, που πάνω ψηλά φτάνει μέχρι στης Κόρης τον Πύργο και καταλήγει ανάμεσα στους όρμους Βαθύ και Μαντρισιά , στον Σκαλό Γ υ αλό . Η διαδρομή έγινε κάτω από εκτυφλωτικό Ήλιο, ιδρώσαμε, στραβοπατήσαμε, πισωδρομήσαμε πολλές φορές για να βρούμε το κατέβασμα, και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι την τελευταία σταγόνα νερού στο σακκίδιό μας. Ο ξάδερφός μου κι' εγώ. Δεν ξέρω τί να γράψω.  Ένας απλός περίπατος από τον Άγιο Πέτρο της Χαλακιάς μέχρι απέναντι από την Πελεκανιά , το σημείο δηλαδή, όπου πελέκαγαν για να βγάλουν πέτρα.  "Αγά λι - αγάλι, β ρε παιδιά ν' ανοίξουν τα πανιά μας να βγούμε στο Σκαλό Γ υ αλό  μεσ' την Π ελ ε κανιά μας ."  Αυτή είναι η εικόνα στο ξεκίνημα. Κατάλευκοι άξαχες, κατοικιά, καταστέγια και μάντρες. Στο βάθος δεξιά ο γκρίζος γίγαντας είναι τα Καμπιά. Τί να σας πώ... Γιατί κάποιος φωτογραφίζει τρείς άξαχες που λάμπουν στον Ήλιο;  Δεν έχω ιδέα.  Ίσως γιατί η μνήμη είναι κοντή