TINOS on the run

Μη μου πείτε τώρα ότι είστε τόσο αφελείς που δεν βλέπετε τί ακριβώς συμβαίνει με την μερίδα των κατοίκων του πλανήτη που λέγονται μουσουλμάνοι.  Μη μου πείτε πως δεν καταλαβαίνετε αυτά που βλέπετε και ακούτε.  Εννοώ την αφόρητη πίεση, τον στραγγαλισμό, την θηλιά στον λαιμό, τον καταναγκασμό που υφίστανται για να αρχίσουν να βαράνε δεξιά κι’ αριστερά αδιακρίτως. Τα πράγματα είναι απλά-απλά-απλούστατα, σαν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.  Πιέζω εδώ και περιμένω να βγεί αλλού.  Το πού ακριβώς θα βγεί, το ελέγχω με τις βαλβίδες που κλείνω και με ‘κείνες που αφήνω ανοικτές. Ανοικτή βαλβίδα είναι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη.  Η πάντα ενοχική Ευρώπη, που προσπαθεί να αποδεικνύει σχεδόν πάντα με έναν απολύτως Ζαν-Νταρκικό τρόπο ότι, αυτή φταίει για τα δεινά του κόσμου όλου,  η δημοκρατική Ευρώπη, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ιδιαίτερα δημοκρατικά τα καθεστώτα των χωρών που πιέζονται να ξεσπάσουν και να τα κάνουν μαλλιά-κουβάρια,  η ανοικτή σε επιρροές Ευρώ

Να ξεκαθαρίσω κάτι: απ’ όλα όσα διασχίζουμε στην περιπέτεια της ζωής μας, άλλα μας αγγίζουν και άλλα όχι. Άλλος γοητεύεται με την τζαζ κι΄άλλος δεν τη καταλαβαίνει. Ένας ανατριχιάζει στον ήχο του κλαρίνου κι’ άλλος το αποστρέφεται. Άλλος τέρπεται στην θέα των κατάφυτων ψηλών βουνών ενώ άλλος δεν μπορεί να είναι μακρυά από θάλασσα.  Άλλος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς βιβλία και άλλος δεν γυρίζει σελίδα. Εκεί που κάποιος σιχαίνεται την βροχή, άλλος την νιώθει να του δροσίζει την ψυχή. Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να του αρέσει κάτι που δεν μιλάει στην ψυχή του, εκτός κι΄αν νιώθει την ανάγκη να παίζει έναν ρόλο σ’ όλη του την ζωή, αυτόν του «δήθεν». Γιατί ο πρόλογος; Γιατί πάλι θα γράψω για έναν περίπατο στο νησί. Πάλι η ανάβαση ξεκινάει από γνωστό σημείο, αλλά καταλήγει αλλού. Δεν μπορώ να σας μεταδώσω το δέος που νιώθω πάνω σ’ αυτό το νησί και πιθανόν, να σας φαίνονται επαναλαμβανόμενα πολλά σημεία της ανάρτησης. Απλώς όμως, περιγράφω μια διαδρομή