TINOS on the run

Και ποιός θυμάται πώς ξεκίνησε όλο αυτό μιαν τελευταία μέρα του Μαΐου που οι φωνές ψιθύριζαν "Αύριο μπαίνει Ιούνιος, καλοκαίρι..." Πέφτει στα γόνατα, οδύρεται στέκει μετά για μια στιγμή ολόρθο στα πόδια μη θυμούμενο αν πάνω στην σκηνή έπρεπε νάναι ή κάτω απ΄αυτήν. Ανελέητο καλοκαίρι κυλάει ανάμεσα στα καλάμια και τις λυγαριές τρέχει μαζί με τον αέρα στους χαμηλούς λόφους σκάει με φόρα χίλιες φορές πάνω στη γή μαζί με τις αχτίδες του Ήλιου κομματιάζεται χίλια κομμάτια κι΄ανασυντίθεται εμπρός στα χαυνωμένα μάτια μας, παίζει τον ρόλο του με πείσμα σα νέος ηθοποιός παίζει και παίζεται σαν ζάρι σε γιγαντιαίο τάβλι όπου αποφασίζεται το κόστος της γιορτής. "Σιγά" λεν οι φωνές "Μην το τρομάξεις μικρό΄'ναι και μικρό θα σβήσει ποτές να μην χορταίνουμε όσο πρέπει ποτές να μην αδειάσουμε όσα πρέπει απ' τη βοή και το πλατάγισμα των ημερών που έρχονται." Ι. Α. (26-8-77) 

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο Τζοχατζόπουλος και να πρέπει να κυκλοφορήσω στον δρόμο... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο δικαστής που δέχτηκε τις πιέσεις και τον έβγαλε λάδι... Θα ντρεπόμουνα να μένω στην ίδια πολυκατοικία και να πρέπει να τον χαιρετάω στους κοινόχρηστους χώρους... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο περιπτεράς που τον καλημερίζει και του δίνει την εφημερίδα που μέσα λέει πως απαλλάσσεται... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο μέτρ που θα πρέπει να τον υποδεχτεί και να τον τακτοποιήσει στο τραπέζι του... Θα ντρεπόμουνα να είμαι η κόρη, ο γιός, η σύζυγος του εν λόγω ντενεκέ και να τον ακούω αύριο να παίρνει θέση σε οποιαδήποτε κατάσταση, πολιτική ή μη... Αλλά, ο βλάκας, ξεχνάω πως το κράτος είναι αφεντικό που φέρεται σαν νταβατζής: "Τρέχει τίποτα ρε;! Έτσι ' αρέσει εμένα! Έτσι γουστάρω κι' άμα δε σ' αρέσει να φύγεις! Και θα σε πλακώνω στα κλωτσίδια όποτε θέλω και θα πληρώνεις τα λάθη μου και δε θα μιλάς! Κατάλαβες ρε ηλίθιε ή θες να πω να σου ρίξιυν τίποτε μπουνίδια;;;