TINOS on the run

Δεν φταίνε οι εξετάσεις... Δεν φταίει ο τρόπος που διεξάγονται οι απανωτοί αυτοί γολγοθάδες... Δεν φταίνε οι μαθητές που διαμελίζουν και καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε χρονιάς... Αντί για μια υγιή διαδικασία, έναν στίβο αναμέτρησης και επιλογής ειδικοτήτων και κυρίως αρμοδιοτήτων στην κοινωνία, έχουμε καταφέρει να αποτύχουμε και σ΄αυτό... Ή μάλλον, κατ΄αρχάς σ΄αυτό και κατ΄επέκταση και στα υπόλοιπα... Παράγουμε παιδεία όπως παράγουμε και τουρισμό, οικοδομή και δημόσια έργα: πρόχειρα, αρπαχτά, στη ζούλα, χωρίς στόχο και σκοπό, χωρίς μέλλον, με κρυφές επιδιώξεις μέσα από λαβύρινθους κατασκότεινων μακιαβελλικών σκέψεων. Ποιούς και πόσους θα βολέψω, πόσα φροντιστήρια που ταΐζουν τόσα τον χρόνο στο σάπιο στόμα των ταμείων μου και απασχολούν τόσους καθηγητές, που θα τους είχα μεσ΄τα πόδια μου να γκρινιάζουν για διορισμούς και πώς θα διακινήσω τα δοτά θέματα σε δικούς μου, και πόσο θα μου κοστίσει να φτιάξω την εκπαίδευση και από πού να ξεκινήσω και πώς να πείσω τόσους καθηγητέ

Όλα τα δρομάκια στα νησιά ίδια, Το λεύκος και οι λείες σκιές, Μάνταλα σε παληές πόρτες, Αεράκι στις καμάρες από κάτω. Βουνά απαρατήρητα Μ ε ξανθές κόμμες και μωβ ανταύγειες Να μην αφήνουν να γυρίσεις. Χωράφια ποτισμένα με αφρό ν ανεπαίσθητο , Σταχτιές συκιές στις μάντρες, Δρόμοι με πλάκες στα πλευρά των βουνών, Να μην θες να πας πουθενά Να θες να ζεις τον δρό μο με τα μάτια . Κόσμος να βγαίνει απ΄τα καράβια, Να γ ν ωρίζει ς το πάνε-έλα και το κούτελο τού κάθε καραβιού, Να χαιρετάς με μια φωνή σου τους γνωστούς, Να βραδυάζει και να είσαι στην καρέκλα αφημένος Μ΄ένα ρακί στο χέρι, αφημένος. ..