"Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη.."

Τόχεις δεί; 
Έχεις δει το νερό της θάλασσας δίπλα ακριβώς στον δρόμο; 
Πώς φέγγει απάνω στις βάρκες;

Λες κι΄εκεί μέσα δεν μπορεί να φτάσει όλος ο σαματάς που κάνουν οι άνθρωποι και οι μηχανές τους, λες και το πέλαγος μένει απαθές απέναντι στην ταραχή μας, 

...σαν να είναι τα κοπάδια τα ψάρια κάποιοι σοφοί γέροι, κάποιοι στωικοί φιλόσοφοι και δεν δίνουν δυάρα για εμάς. 

Είναι δυό παράλληλα σύμπαντα όλο αυτό: από τη μιά η φωλιασμένη θάλασσα με την γαλήνη και τα αεικίνητα χρώματα κι’ απ΄την άλλη ο πολύβουος δρόμος με όσα του ξύνουν την ασφάλτινη πλάτη.

Έχει στην άκρη στο λιμάνι μερικές πάπιες. Πώς βρέθηκαν εκεί ούτε που ξέρω, μα μ’ αρέσει να τίς κάνω χάζι να πλέουν σε ζευγάρια πέρα δώθε στο λιμάνι.

Μπορεί στου Νατάλε να έχει τον καλύτερο ελληνικό καφέ και να μην μένεις ποτέ μόνος σου, αλλά, στην πέρα αγκαλιά του λιμανιού είναι το πιό ήσυχο πόστο να πιείς το καφεδάκι σου. 

Αφήνω τ΄αυτοκίνητο πέρα, λίγο πιό μακρυά, ακόμη και στην ανηφόρα και περπατάω μέχρι τη Χώρα. 

Και ‘κει είναι που μαλακώνει η εικόνα της, γλυκαίνει απ΄τη μάνα-θάλασσα, τραβιούνται τα μάτια από το βαρύ τσιμέντο και πάνε και λικνίζονται πάνω στις βάρκες του λιμανιού.

Μούλεγε ένας φίλος ζωγράφος κάποτε πως, υπάρχουν μερικά σχήματα που είναι κυριολεκτικά πανάρχαια, έρχονται από τα βάθη του ασυνείδητου, χαραγμένα στα γονίδιά μας εδώ και αιώνες, μας ακολουθούν σαν μέρος ενός κοινωνικού υποσυνείδητου. 

Κι΄αυτό το βλέπεις στις ζωγραφιές των παιδιών όταν πιάνουν να σκαρώσουν ένα σπίτι, ένα δέντρο, μιά βάρκα.

Κι’ άμα είσαι τυχερός, την ώρα που βολτάρεις μπορεί να μπεί ένα ψαράδικο και να δέσει, 

με τις πλευρές του γεμάτες τρεχάμενα δάκρυα απ΄τη σκουριά, 

με το πλήρωμα αφοσιωμένο στην δουλειά του κι’ όλους εμάς να το κυττάμε σαν τον μεγάλο αδερφό της διπλανής ψαρόβαρκας.

Εκείνη η ανεπαίσθητη ισορροπία στην άκρη του μώλου, λίγο πιό έξω απ΄ τη νοητή γραμμή που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, μοιάζει με την ελάχιστη απόσταση της τάξης από την αταξία, το ασήμαντο διάστημα ανάμεσα σκέψη και πράξη, το ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη διάστημα που παράπεσε η αληθινή σου μέρα", καταπώς λέει κι΄ο ποιητής...

"Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα
 κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει
 μάταια μην ψάχνεις
 Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
 πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα. 
 Υπερούσιος πας ενώ πάνω από το κεφάλι σου
 απλώνεται ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
 Ω μουσική ω Κυριακή συννεφιασμένη"

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Ανταλλασσόμαστε σαν αντικείμενα μεταξύ κυβέρνησης και εργοδοτών, σαν χαρτάκια σε παιδικό παιχνίδι, σαν παληόχαρτα με νούμερα ανωνύμων θυμάτων σε έναν σιωπηλό, άδηλο πόλεμο μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που αναγκούν.

Εκλιπαρούμε δουλειά και είναι αυτή η ζήτηση η πιό ποταπή, είναι η ζητιανιά του δικαιώματος στην συμμετοχή στην κοινωνία, που δυστυχώς, το δικαίωμα αυτό το χρησιμοποιεί για να ποδηγετεί οπαδούς, να οδηγεί ζώα στην κάλπη, να εμπορεύεται αθλήματα, να κρατάει κάτω με το βρωμερό χέρι των δημοσιογράφων τον σβέρκο μας χαμηλωμένο, τα μάτια στη γή, την καρδιά γεμάτη φόβο.

Βρωμερό κράτος το κράτος που χρειάζεται να απειλήσει, να τάξει, να λασπολογήσει με μόνο σκοπό να μπορεί να συνεχίσει να μας ανταλλάσσει με τους "εργοδότες" με γνώμονα τον χαμηλότερο μισθό, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, την ανταγωνιστικότητα (που ισοδυναμεί με την λέξη "ευτυχία" για τους στατιστικολόγους), το μέγιστο δυνατό κέρδος (που ισοδυναμεί με διαλυμένες οικογένειες κι΄αγράμματα παιδιά), τα ακαταλαβίστικα νούμερα που δυνάστεψαν τη ζωή μας.

Κι' όλο αυτό το χάος που θα συνεχίσει να βασιλεύει για λίγο ακόμα, θα τρέφεται με ό,τι βρίσκει μπροστά του μέχρι που θα σκάσει από την ίδια του την κτηνώδικη φύση.

Θα είμαστε εδώ.
Θα έχουμε τα μάτια μας στραμμένα σε έναν απίστευτα φωτεινό Ήλιο την στιγμή που πλάι μας θα ξεψυχάει το κτήνος των αριθμών.