TINOS on the run

Φαίνεται πως από κάποιο σημείο και μετά καταλήγουμε να συναντάμε γύρω-τριγύρω παλιά φιλαράκια που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μας αφήνουν γειά. Σάββατο απόγευμα, λοιπόν, στο λιμάνι του Πειραιά για δουλίτσα και πέφτω πάνω σε ένα από τα πιό αγαπημένα καράβια της γραμμής. Η ιστορία θυμίζει εκείνην του ΠΗΝΕΛΟΠΗ με το οποίο σταυροφιληθήκαμε εδώ και κάτι μήνες. Σειρά παίρνει τώρα το ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ.  Κι΄επειδή δεν θέλω να γράφω νεκρολογίες, μεταφέρω εδώ τους συνδέσμους που περιγράφουν το πρόβλημα. Επίσχεση εργασίας στο επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Παναγία Τήνου»     Μετα απο 20 χρονια το ιδιο εργο με πρωταγωνιστες το ιδιο βαπορι & εταιρεια   Σε καθεστώς προστασίας οι ναυτικοί του «Παναγία Τήνου» Απλώς, νιώθω άσχημα να βλέπω τέτοια κατάντια και τέτοια κατάληξη και να σκέφτομαι τους πολυτελείς αντικαταστάτες των ξεπεσμένων φίλων μας σε παρόμοια θέση... Τα νεώτερα αδερφάκια όμως, απ΄ό,τι φαίνεται, τα πουλάνε πριν προλάβουν να φτάσουν στο στάδιο της απαξίωσης...

Ακόμη και λίγο μετά τα μισά του, παραμένει ο κυρίαρχος του καλοκαιριού.  Με τον δροσερό, μισο-ανοιξιάτικο Ιούνιο νά σβήνει εδώ παραδίπλα και τον αβέβαιο μετεωρολογικά Αύγουστο, ο Ιούλιος πατάει γερά στα δύο Γιώτα του, που αναμεταξύ τους έχουν ένα μεγαλειώδες Λάμδα .  Ιού Λ ιος.  Λάμδα , όπως, Λ ειώνω από τη ζέστη, όπως Λ ιμπίζομαι μια ποικιλία δίπλα σε μια παρα Λ ία, λάμδα όπως Λ αχτάρα για ανάπαυ Λ α, όπως Λ είπω από το μέσα του εαυτού μου τού ίδιου, τόσο χαμένος, που δυσκολεύομαι να με εντοπίσω κι'εγώ ο ίδιος... Η πόλη άδεια...  ...απερίγραπτα ζεστή... ...ανεξήγητα ποιητική...   ...εκεί που δεν το περιμένεις,  ...παρ' όλ' αυτά αβάσταχτα πόλη... Στο μεταξύ κάποιες πέτρες ανάβουν κάτω από τον ανελέητο Ήλιο,    ...κάποιες δραφούλες καμαρώνουν χωρίς θεατές,  ...κάποιες βοκαμβίλιες πιτσιλίζουν με χρώμα μια στροφή του δρόμου...   ...τα αρμιρίκια φιλτράρουν τον Ήλιο... ...και η ελληνική επαρχία βάζει τα καλά της για να κρύψει α

...έρημη χώρα,  ...απ΄τη στιγμή εκείνην την λίγη, την μικρότατη, οπού η πόρτα του καραβιού ακουμπάει στη στεριά... ...δίνοντας τέλος στην διπλή αναμονή,  ...έως τα ακατανόητα σύμβολά της,  ...έως τους ελάχιστους περαστικούς,  ...τις παράδοξα συγκλίνουσες ευθείες,  ...τα περαστικά σύννεφα που τραβούν γι άλλες πολιτείες,  ...τις αδιανόητες γωνίες... ...και τ' αστέρια που  παραδίπλα  στέκουν   σφαλιστά. Έρημη χώρα με μοναχικά κίτρινα που περιμένουν τον επόμενο κάβο... ..δίπλα σε πινακίδες που τώρα δεν αφορούν κανέναν, ...με κρυφές γωνιές όπου μια ολόκληρη γενιά αναγκαστικά ξαποσταίνει...  ...χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ν ακούσει τις πολύτιμες, ετοιμοθάνατες ιστορίες τους, έρημη χώρα, δυστυχώς. Πιό μέσα, το έρημο νησί, με κοντινές εξοχές...  ...με παράδοξα οράματα,  ...πολύτιμους μικρόκοσμους,  ...παράδοξη ηχώ,  ...μονοπάτια όπου μένεις ακίνητος

Τρείς μέρες μέσα στον Οκτώβριο.  Κλεμμένες με το χαρτάκι της άδειας, ένα σάλτο πάνω στο καράβι, ένα δεύτερο στο νησί και πάλι πίσω. Μια φευγαλέα ματιά στον χειμώνα, που πλησιάζει με καθυστέρηση, κάνοντάς μας το χατήρι για τρίτη συνεχή χρονιά. Μια φευγαλέα ματιά σε μια αποτυχία " γνωστού " εφοπλιστή, που για εμάς όμως, είναι μια ανάμνηση ταξιδιών, μιάς μεγάλης, βουερής παρέας, γλυκειάς αρμύρας σε καταστρώματα , πρώιμης μυρωδιάς φρύγανου εκεί,  κάπου   έξω από τα Ιστέρνια , μια βιασύνη του ματιού να πιάσει τα πρώτα φώτα της άχαρης Χώρας.  Κι' ύστερα η αναμονή στην σκάλα, ο ρόγχος της άγκυρας, η μισανοιγμένη μπουκαπόρτα απ΄όπου προσπαθείς να δείς έξω εκείνους που σε περιμένουν, το τράβηγμα του σκοινιού και το πρώτο βήμα στο νησί.  Αυτά πριν.  Τώρα, μονομάτες κάμερες, λαίμαργα στραμμένες στο ακίνητο σώμα βρίσκουν άφθονη τροφή σε σκουριές, κρεμάμενες βάρκες, δικολάβικες αλλαγές ονομάτων,  σκληρούς ίσκιους. Κι΄έπειτα, δεμένος στο κατάρτι της θάλασσας και