ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ..!

Έχω μια εικόνα, μια σκηνή να τρέχει μπροστά στα μάτια μου...

Ένα, οποιοδήποτε καράβι της γραμμής φτάνει στο λιμάνι της Τήνου. 

Κόσμος είναι μαζεμένος. 
Πανώ, πλακάτ, φωνές, χειρονομίες σεμνές και άσεμνες προς την κατεύθυνση του καραβιού. 

Ο κόσμος κινείται προς την πόρτα που κατεβαίνει αργά-αργά, τα ΜΑΤ, που έχουν φτάσει μια μέρα πριν στο νησί, από ώρα παρακολουθούν το πλήθος, σηκώνουν τις ασπίδες, υψώνουν τα ρόπαλα, ετοιμάζονται. 

Το πλήθος κοντοστέκεται, βρισιές και απειλές ακούγονται προς τους ναύτες του καραβιού πως, "Κανένας δεν πρόκειται να ξαναταξιδέψει με το καράβι τους", εκείνοι αμήχανοι, τί να πουν άλλωστε...
Λες και μπορούσαν να κάνουν τίποτα, κυττάνε λυπημένοι τον κόσμο. ‘Ισως αυτοί, οι περαστικοί, να αγαπάνε τα νησιά που τούς ταΐζουν περισσότερο από ορισμένους ντόπιους.

Η νταλίκα με φορτωμένο το πρώτο κομμάτι της ανεμογεννήτριας βγαίνει σιγά-σιγά επάνω στην πόρτα, ο κόσμος συνωθείται, σπρώχνει τα ΜΑΤ, 

...εκείνοι στηλώνουν τα πόδια, φωνές από τους πιό ψύχραιμους, «Τους αφήνετε να καταστρέψουν τα νησιά! Αφήστε μας τουλάχιστον να αντισταθούμε», βρισιές από τους πιό θερμόαιμους «Ανάθεμα την ώρα σας!» γεμίζουν τον αέρα.

Η νταλίκα σταματάει για λίγο, το πλήθος αναθαρρεί, δυναμώνουν οι φωνές, από το κατάστρωμα ο εκπρόσωπος της εταιρείας παρακολουθεί τους ντόπιους να καθυστερούν για λίγο την πορεία του κεφαλαίου προς το νησί, ή μάλλον, από το νησί προς τις τσέπες των «επενδυτών» και των πολιτικών.

Σηκώνει το κινητό, ενημερώνει. 
Σε λίγα λεπτά ο επικεφαλής των ΜΑΤ δίνει εντολή. 
Τα ρόπαλα σηκώνονται κι΄αρχίζουν να ανεβοκατεβαίνουν, όπως κάνουν πάντα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, αιτίας. 
Τα όργανα επιβολής της δημοκρατίας χτυπούν, παράγουν έργο για τον εργολάβο, προκαλούν μιαν ενδόμυχη ηδονή στον εκπρόσωπο του επενδυτή, ανοίγουν δρόμο για την νταλίκα.

Το πλήθος σπάει, η νταλίκα περνάει, κινείται μέχρι την διασταύρωση, όπου παρατεταγμένα αγροτικά αυτοκίνητα εμποδίζουν το πέρασμά της. 

Τα ΜΑΤ φτάνουν, οι φασαρίες ξαναρχίζουν, τα κανάλια παρακολουθούν με τα γυάλινα μάτια τους τα συμβάντα και οι "Ερμηνευτές Τής Πραγματικότητας", Στάη, Κοσιώνη, Πρετεντέρης, Καψής, Τσίμας και λοιποί, «διδάσκουν» τον λαό, που με αδιάφορη μελαγχολία τους ακούει στις πανάκριβες LCD τηλεοράσεις του, πόσο λίγο μέλλον έχουμε έξω από αυτές τις λύσεις, πόσο στενόμυαλες και «αδιάβαστες» είναι οι τοπικές κοινωνίες που "δεν ενδιαφέρονται για το ενεργειακό πρόβλημα", πόσο δίκιο έχουν και οι εταιρείες και οι ευρωπαίοι που επιλέγουν για τον τόπο τους ανεμογεννήτριες. 

Μέχρι το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα όλο αυτό θα έχει γίνει ένας αχταρμάς, ένα σιχαμερός κιμάς που θα έχει μπερδέψει τους ακροατές σε σημείο βλακείας. 

Ο καναπές ξάφνου, αποκτά μια τεράστια ελκτική δύναμη, τους ρουφάει μέσα του, τους καταπίνει, τους αποδυναμώνει.

Λίγους μήνες πριν από αυτό, οι εκτάσεις που προορίζονται για την εγκατάσταση έχουν απαλλοτριωθεί κι’ έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από ντόπιους εργολάβους με ντόπιες μπουλντόζες και ντόπιους εργάτες, γιατί, ως γνωστόν, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΟΠΟ ΔΕΝ ΚΥΤΤΑ, έχουν ανοιχτεί δρόμοι πλάτους έντεκα μέτρων, έχουν καταπατηθεί περιουσίες σαν παράπλευρες απώλειες, πανάρχαια μνημεία ανθρώπινης τέχνης, «τέχνεργα» όπως τα λένε οι αρχαιολόγοι, έχουν χαθεί δια παντός. 


Επιτέλους!
Η στασιμότητα και η απραξία της οικοδομής ανταμείφθηκε! 
Οι μηχανές των σκαπτικών δουλεύουν ξανά, οι παραγγελίες για τσιμέντο πάνε σύννεφο, το νησί μπαίνει στο καλούπι που ζήτησε η ευρωπαϊκή ένωση: τόπος παραθαλάσσιων διακοπών και παράλληλα, παραγωγής χρήματος για τους "επενδυτές", για τις τράπεζες!

Τα επόμενα καράβια δεν συναντούν καμμιάν αντίσταση. 
Τα κομμάτια των ανεμογεννητριών γίνονται αντικείμενο φωτογραφήσεων στα διάφορα στάδια συναρμολόγησης και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο. 
Κάποιοι λίγοι ντόπιοι συνεχίζουν να φωνάζουν, αποτυπώνουν την καταστροφή, ο μέχρι εκείνη την στιγμή αμίλητος «οικόσιτος» καλλιτέχνης στήνει μια έκθεση-διαμαρτυρία στο μουσείο που φέρει το όνομά του, μα οι περισσότεροι το έχουν πάρει πιά απόφαση: τα τέρατα ήρθαν και θα μείνουν σε πείσμα όλων...

Ένας Εφιάλτης είναι όλο αυτό; 
Μια ανερμάτιστη Κινδυνολογία; 
Δε νομίζω..! 

Πιό πολύ μου μοιάζει σαν μια επισήμανση των δράσεων που πρέπει να γίνουν έγκαιρα, συνεργατικά, συντονισμένα, μονιασμένα, πέρα από κομματικά συμφέροντα. 
Για να μπορούμε να λέμε πως όλοι μαζί καταφέραμε το αυτονόητο: 

ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΌΠΟ ΜΑΣ και όχι ο κάθε χρηματοφύλακας «επενδυτής»!

ΜΑΡΙΑ ΑΡΜΑΟΥ (Πασάδαινα):1912 - 2014

Η Πασάδαινα, όνομα και πράμα, την μέρα που αποφάσισε να μας αφήσει, λοιπόν, σηκώθηκε, ντύθηκε, πλύθηκε και κάθισε στον καναπέ να ζήσει την μόνη βέβαιη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου: τον θάνατο. 

Το φευγιό από την Ζωή, που για τους τυχερούς έρχεται γλυκά,                   σαν χάδι Τηνιακού αέρα, 

σαν ένα γέλιο παιδιού που ακούγεται από τον δρόμο, 

σαν το αγκάλιασμα ενός φίλου, 

σαν ένα απ΄τα κεράσματα, που έτρεχε να μας τρατάρει κάθε που ανεβαίναμε στο σπίτι της. 

Δεν κλαίω την Πασάδαινα. 

Τα χρόνια της πολλά, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να είπε ποτέ «Φτάνει!» 

Κι΄όλο κι’ ακούω τον γέρο του Καζαντζάκη που οργιζόταν: «Παναθεμάτονε που θα πει πως χόρτασε!»

Κλαίω τον εαυτό μου που έχασε τόσα και τόσα, που δεν κάθησε να μιλήσει ποτέ, που δεν νοιάστηκε να ρωτήσει να μάθει, που άφησε να περάσει από δίπλα του κάτι από την ιστορία του τόπου και δεν της πήρε, δεν της δάγκασε ένα κομμάτι. 

Κλαίω για το είδος των ανθρώπων που φεύγουν, για τις δυνατές ψυχές τους, την έμφυτη δύναμη που κουβάλαγαν μέσα τους δεμένη με μιαν αξιοπρέπεια ασύγκριτη, τον πόθο τους για τον τόπο και τους ανθρώπους του, την ικανότητα να μπορούν να τοποθετούν τους στόχους τους και τον εαυτό τους πέρα από τα χρόνια. 

Και το χωριό όλο, νομίζω πως σε κάθε γειτονιά του έχει την αύρα των ανθρώπων που ζουν εκεί ακριβώς: τήν φωνή τους, τις χειρονομίες τους, την περπατησιά τους, την παρουσία τους.

Και όταν φεύγει ένας από αυτούς τους παληούς ανθρώπους, ξάφνου ξεκολλάει και φεύγει κι΄ ένα κομμάτι τού χωριού τού ίδιου.

Οι φωτογραφίες είναι από τα γενέθλιά της, λίγες μέρες πριν. 

Εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα! 

Τί να πει κανείς για τους ανθρώπους που ζήσαν τον Θεό τον ίδιο από όλες του τις όψεις. 

Από τη μια να χάνεις το παιδί σου κι΄από την άλλη να βλέπεις τη ρίζα σου να προχωράει βαθειά, μακρυά ως πέρα.

Καλό δρόμο νάχεις, κυρά...

Ο ΑΙΟΛΟΣ Ο ΡΗΜΑΔΗΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ...

Ο Αίολος, λοιπόν. 
Ο θεός των Aνέμων, που συμπτωματικά έχει δώσει και στην Τήνο το προσωνύμιο «Νησί του Αιόλου!» 
Και που όπως με άλλα γνωστά ονόματα της κληρονομιάς μας (βλέπε Δίας, Καλλικράτης, Ξένιος, Καποδίστριας και λοιποί), φροντίσαμε να τον συνδέσουμε KAI AYTON με μια βρωμιά, με αυτήν των ανεμογεννητριών...

Το τί είναι σωστο για τον τόπο και τί όχι, το περιγράφουν όλοι όσοι στ΄αλήθεια νοιάζονται όχι μόνον για το νησί μα και για όλον τον τόπο, αυτό όλο που ντρεπόμαστε να ονομάσουμε πατρίδα μας.

Πάμε στις ανεμογεννήτριες; 
Ας πάμε, ώρα είναι. 
Ερωτώ: αυτοί που θέλουν ανεμογεννήτριες στις Κυκλάδες είναι Κυκλαδίτες; 
Αν είναι Κυκλαδίτες, μένουν στο νησί; 
Αν μένουν στο νησί, έχουν ιδιοκτησίες δίπλα στους χώρους εγκατάστασης ή όχι; Πρώτοι, λοιπόν, με δικαίωμα και προτεραιότητα στην γνώμη είναι αυτοί που θίγονται άμεσα. 

Αν και όταν μιλάμε για εδάφη που βρίσκονται επάνω σε νησιωτικές εκτάσεις σαν των νησιών που θα πληγούν ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ από την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών, τότε, δεν αρκεί η σύμφωνη γνώμη μόνον των «πλησιαστών» ή των ιδιοκτητών, αλλά και όλης της τοπικής κοινωνίας.

Ρωτάω, λοιπόν: αυτοί που θέλουν να ξεμπαζώσουν άχρηστες σιδεροκολώνες στο νησί αλλοιώνοντας παράλληλα δια παντός τον χαρακτήρα του νησιού, είναι ή δεν είναι μέρος των ευνοηθέντων από το σάπιο σύστημα;
Έχουν θησαυρίσει με παρόμοιο τρόπο σε άλλες περιοχές ή όχι;
Ο υπουργός που φέρει την ευθύνη αυτής όλης της απαλλοτρίωσης του τόπου μας, αγνοεί συστηματικά και προκλητικά τις θέσεις των Δημοτικών Συμβουλίων ναι ή όχι;

Μπορεί να θεωρηθεί άτομο αρμόδιο για την προστασία του περιβάλλοντος αυτός που αδιαφορεί για την Tοπική Aυτοδιοίκηση; 
Μα ποιός γνωρίζει καλύτερα τι θέλει ο τόπος, από τους ίδιους τους ντόπιους; 
Πώς μπορεί το κράτος να αγνοεί την επιθυμία και την βούληση αυτών των ιδίων που ανέδειξαν τους λειτουργούς του σε κυβέρνηση; 
Τί σημαίνει αυτό;

Πως, "Eχουμε δημοκρατία μέχρι να εκλεγούμε και για όσο σας χρειαζόμαστε και μετά ψάξτε να μας βρείτε γιατί θα είμαστε απασχολημένοι να κάνουμε όσα μας επιβάλλουν τα συμφέροντα των εργολάβων;"

Τί στην ευχή μας κάνει να θέλουμε να πιστέψουμε το ψέμμα που μας λένε τώρα όταν όλα τα προηγούμενα ψέμματά τους όχι μόνον τάχουμε λουστεί κι’ έχουμε φορτωθεί τις συνέπειές τους για πενήντα χρόνια ακόμη, αλλά, μας κοροϊδεύουν και κατάμουτρρα μεταθέτοντάς μας ευθύνες δικές τους; 

Θυμηθείτε ότι, όταν μας έλεγαν "ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ", εμείς βλέπαμε το ΜΕΛΛΟΝ και εκείνοι μένανε στο ΧΤΙΖΟΥΜΕ...

Γι’ αυτό και το μόνο τους μέλημα είναι η «ανάπτυξη» που θα μπορέσει να απασχολήσει για τον περισσότερο δυνατόν χρόνο τους εργάτες των εθνικών μας εργολάβων. 

Κρατείστε καλά στο μυαλό σας ότι, αυτή η απόφαση δεν έχει πισωγύρισμα! 
Απλώς, δεν μπορεί να ξηλωθούν τα τέρατα και να ξαναφτιαχτεί το νησί όπως ήταν! Τέλος.

Ανάμεσα σε όλες τις φωνές, ή μάλλον τις κραυγές που λένε όχι στην καταστροφή, είναι και μερικές που βλέπουν το πράγμα διαφορετικά. 
Και βέβαια, είναι απόψεις απολύτως σεβαστές και υπολήψιμες, ειδικά από την στιγμή που προέρχονται από ανθρώπους που όχι μόνον κατοικούν στο νησί, αλλά και αποδεικνύουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους με την ίδια την επαγγελματική τους ενασχόληση.
Αλλά, οι καλές τους προθέσεις, δυστυχώς, αφήνουν ανοικτά παραθυράκια για να μας χωθούν οι «ανεπιθύμητοι».

Χρησιμοποιούν κατ' αρχάς μέρος των θέσεων της κυβέρνησης αναπαράγοντας την επιχειρηματολογία για τις "ενεργειακές σπατάλες της χώρας". 
Μάλιστα, είμαστε σπάταλοι, λοιπόν. 
Να μας πει όμως και κάποιος πώς δαπανάται και απο ποιούς η ηλεκτρική ενέργεια αυτή; 
Την καταναλώνω εγώ που βάζω πλυντήριο και θερμοσίφωνο και μαγειρεύω στο σπίτι μου ή την σπαταλάει ας πούμε, μια ξενοδοχειακή μονάδα τριών χιλιάδων κλινών με τα αιρκοντίσιον στο φουλ σε όλα τα δωμάτια ντάλα καλοκαίρι; 

Όταν ένα κράτος με δέκα εκατομμύρια κατοίκους 
δέχεται δεκαοκτώ εκατομμύρια τουρίστες 
εκ των οποίων το 80% πέφτουν μέσα στο κατακαλόκαιρο, 
δεν θα δαπανήσει τεράστια ποσά στην ενέργεια; 

Όταν η φτηνότερη θέρμανση προέρχεται από την κατανάλωση ρεύματος γιατί το 44% των πολυκατοικιών δεν προμηθεύτηκαν ούτε στάλα πετρέλαιο φέτος για να ζεσταθούν, τί θα πούμε; "Είμαστε σπάταλοι γιατί δεν θέλουμε να τουρτουρίζουμε απ΄το κρύο;"

Απλό καθημερινό παράδειγμα, και δεν το πλατειάζω γιατί τα στοιχεία για όποιον θέλει να βρει ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αλήθεια και να μην παπαγαλίσει μέρος της, υπάρχουν.

Και να πώ, ρε αδέρφια, πως όταν ακούω ή διαβάζω προτάσεις και αντιπροτάσεις που σε κάθε φράση τους υπάρχει κι΄από ένα ΘΑ, είμαι σίγουρος για το ότι, η συγκεκριμένη πρόταση δεν έχει μέλλον, παρά ροκανίζει πολύτιμο χρόνο και δίνει βήμα για αντίλογο και για να αναπτύξει τις θέσεις του ο αντίπαλος, την στιγμή που θα έπρεπε η θέση να είναι κάθετη: ΟΧΙ.

Διαβάζω σε ανακοίνωση/θέση από φιλικό σωματείο:

«θα σέβονται το νησιωτικό χώρο και το μέγεθός του», 
«θα μεγιστοποιούν το περιβαλλοντικό και οικονομικό όφελος για τις τοπικές κοινωνίες» «θα προσφέρουν θέσεις απασχόλησης στους νησιώτες και ιδιαίτερα τους νέους», 
«θα συνοδευθούν από καλά σχεδιασμένα προγράμματα».

Μα δεν πρόκειται να γίνει τίποτε από αυτά απλώς, γιατί τα λεφτά τα θέλουν τώρα, γιατι τώρα τους λείπουν!

Στ’ αλήθεια πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να μεγιστοποιηθεί  το όφελος (περιβαλλοντικά και οικονομικά) για τις τοπικές κοινωνίες μέσα από συμμετοχικές εταιρείες και όχι για να επωφεληθούν μόνο οι «γνωστοί επενδυτές»;;;;;

Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως οι όμιλοι  θα αφήσουν κάτι περισσότερο από τα ψίχουλα που έχουν προυπολογίσει; Μόνοι σας λέτε ότι:

ότι η σχεδιαζόμενη επένδυση Εταιρείας του ομίλου συμφερόντων Δ. ΚΟΠΕΛΟΥΖΟΥ θα αποφέρει έσοδα περίπου 150.000.000 € το χρόνο στον επενδυτή και θα αποσβέσει μέσα σε 5-6 χρόνια το κόστος επένδυσης. Από αυτά, το 1.7% θα κατευθύνεται προς τους ΟΤΑ και το 1% προς τους οικιακούς καταναλωτές, ποσά που τα θεωρούμε ψίχουλα σε σχέση με το κέρδος του επιχειρηματία.

Και στην συνέχεια, για την περίπτωση που τελικώς δεν τα καταφέρουν να μας φυτέψουν τα τέρατα στις βουνοκορφές, τους δίνετε και πάτημα για να προσπαθήσουν με άλλον τρόπο!

Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους μια πληρέστερη διερεύνηση των εναλλακτικών λύσεων (χωροθέτησης και πλήθους γεννητριών κάθε αιολικού πάρκου), δυνατότητα που έπρεπε να τους έχει ήδη δοθεί...

Δηλαδή, τον βιασμό δεν θα τον γλυτώσω, κάντε κάτι μήπως και ευχαριστηθώ και εγώ λιγουλάκι!

Προσπαθώντας τέλος, να θέσω το ζήτημα των απαλλοτριωμένων εκτάσεων με ανεμογεννήτριες, συνδυάζω τις σκέψεις μου με την εικόνα που αποκαλύπτεται στα μάτια μας για όλους αυτούς που στην κυριολεξία κρατάνε την τύχη μας στα χέρια τους.

Είπα την τύχη μας. Και δεν εννοώ τμόνον τα εισοδήματα. την παιδεία, την υγεία. Εννοώ την τύχη κυριολεκτικά της γης που πατάμε και που για αιώνες είναι Ελλάδα και που τώρα, κινδυνεύει να πάψει να είναι Ελλάδα ή κινδυνεύει να χαθεί.

Γιατί όταν παραδίδεις την άμυνα της χώρας σε ανθρώπους που βάζουν τον εαυτό τους και την τσέπη τους πάνω από την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, τότε τί να περιμένεις από τους υπολοίπους. 

Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας δηλαδή ότι, ο Άκης και η κουστοδία του, ένας ΥΠΟΥΡΓΟΣ σχεδόν ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων του κόμματος στο οποίο ανήκει, καθόλου δεν νοιάζονταν για το άν οι φίλοι και γείτονες τούρκοι θα φτάσουν μέχρι το Βαθύ, την Κολυμπήθρα και τον Πάνορμο και αν οι Κυκλάδες ολόκληρες περάσουν σε άλλη κυριαρχία, σε κατοχή. Εκείνοι απλως θα έφυγαν έξω. Ξαναλέω: δεν έχουμε τίποτε κοινό με αυτούς.

Εμείς, οι μεταξύ μας, που έχουμε κοινές ανησυχίες, κοινά πιστεύω, κοινά θέλω λίγο ως πολύ, δεν είμαστε το ίδιο όπως αυτοί!

Αυτοί στα πρώτα δύσκολα και στα σκούρα (στα οποία η άμυνά μας θα αποδεικνυόταν ανεπαρκής, ακριβώς επειδή αυτοί είχαν διαλέξει ακατάλληλκο εξοπλισμό για να τσεπώσουν περισσότερα) θα την κάνουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό και θα μας παρατηρούν να σκοτωνόμαστε κάνοντας δακρύβρεχτες εκκλήσεις στην παγκόσμια κοινότητα. 
Από μπροστά, δηλαδή, γιατί από πίσω θα κάνουν κερδοφόρες μπίζνες επάνω στο νεκρό τομάρι αυτού που κάποτε ήταν η χώρα μας.

Πάμε στην ψήφο που τους χαρίζαμε τόσα χρόνια.
Τί πιστεύαμε για αυτούς όλους που μας πουλήσανε χωρίς δεύτερη σκέψη; Ο αγωνιστής, Ο δημοκράτης, ο σοσιαλιστης, ο μαχητής της δημοκρατίας, ο άνθρωπος του λαού και ξέρω γω τί άλλο προσωνύμιο είχαν προσάψει στοους εαυτούς τους και μεις το χάφταμε και το αναπαράγαμε. 

Τώρα; Νιώθει κανείς την λέξη κορόιδο να έχει εμφανιστεί στο κούτελό του ως δια μαγείας; Μάλλον, όλοι μας.

Αυτοί μπήκαν φυλακή απλώς, γιατί οι συγκυρίες τόφεραν έτσι και γιατί έτσι διευκολύνεται το παιχνίδι των άλλων, που είναι ακόμη στα πράγματα. Μην ξεχνιόμαστε: 

Όπου εμείς βλέπουμε απόδοση δικαιοσύνης , εκείνοι βλέπουν έναν ανταγωνιστή λιγώτερο!