ΟΙ ΓΕΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Κι’ έτσι αποφασίστηκε οι επερχόμενες γενιές να μεγαλώσουν μέσα στο μίσος. Το ελληνάκι θα μισεί το γερμανάκι. 

Το γερμανάκι ήδη διδάσκεται στα σχολεία του και στα πανεπιστήμιά του πόσο τεμπέλης είναι το ελληνάκι, το ιταλάκι και όλα τα παιδάκια του νότου. 

Άρα, επειδή το μέλλον της ευρώπης δεν είναι παίξε γέλασε, το γερμανάκι θα μάθει πως πρέπει να επιβάλλει την δική του, την μοναδική του, την δογματική απόψή του με κάθε κόστος. 

Και φοβάμαι πως, σιγά-σιγά θα αρχίσουν απ’ έξω-απ’ έξω να επαναθεωρούν τον μακαρίτη τον Χίτλερ και να ανακαλύπτουν πως σε πολλά σημεία είχε δίκιο, που ήθελε να στήσει την ευρώπη στα μέτρα του. 

Εξάλλου, πάντα έτσι «έπαιζαν» οι γερμανοί το παιχνίδι. Οι μισοί έβγαζαν τα μάτια της ανθρωπότητας κι’ οι άλλοι μισοί έκαναν πως δεν ήξεραν τίποτα. 

Και βλέπω ν’ αρχίζει ν’ ανατέλλει μια νέα ευρώπη, προαποφασισμένης δομής και λειτουργίας. 

Η κρίση είναι για την ευρώπη η δική της 11^η Σεπτεμβρίου, οι κατάδικοί της δίδυμοι πύργοι, η πράξη μιας εσωτερικής τρομοκρατίας, που θα φέρει όσα βολικά έφερε για την αμερική εκείνη η πασίκλαυστη ημέρα. 

Τα παιδιά είναι το μέλλον όλου του κόσμου. 

Κι’ εμείς τα βάλαμε από τα παιδικάτα τους να μισήσουν τό 'να τ’ άλλο. Να βλέπουν τα άλλα σαν δεσπότη ή σαν δεσποζόμενο. Άμα χτυπήσεις τα νιάτα, χτύπησες κάθε ελπίδα βελτίωσης. Πέτυχαν...

Ποτέ πιά δεν θα δούμε με ίδια μάτια τους βόρειους, που δεν χάνουν ευκαιρία να μας «χτυπάνε» σε κάθε στιγμή το πόσο ανίκανοι είμαστε σε σχέση μ’ αυτούς. 

Με τη σειρά μας, ποτέ δεν θ’ αφήσουμε ούτε έναν γερμανό που θα πατήσει το ποδαράκι του στην ελλάδα αμαρκάριστο από το στίγμα του φασίστα. Κι’ έτσι θα εκδικούμαστε ο ένας τον άλλον για πολλά χρόνια ακόμα.

Θα πεις, μέρες που είναι αυτά σκέφτεσαι;

Αυτά σκέφτομαι. 

Γιατί πάνε τρία χρόνια τώρα που αυτή η απειλή έχει στοιχειώσει κάθε μέρα, ακόμη και αυτή, της Ανάστασης στο νησί μου...

Τού Λαζάρου...

"Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάγια
ήρθε η Κυριακή που τρών' τα ψάρια!
Που'σουν, Λάζαρε, πού'νε η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κ' η αδελφή σου!
-Ημουνα στη γη, στη γη χωμένος
κάτω στους νεκρούς, νεκρούς αναστημένους! "

 

Το Σάββατο του Λαζάρου, λοιπόν, σηματοδοτεί την πορεία προς την Ανάσταση. Η ανάσταση του Λαζάρου, μάλιστα, θεωρείται από πολλούς η «πρώτη Λαμπρή», αφού η ανάσταση εκ νεκρών τού αγαπημένου φίλου τού Χριστού προαναγγέλει και την δική του ανάσταση.
Ο Λάζαρος από την άλλη, εμπνέει μεγάλο σεβασμό στην παράδοση. Πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε με την μεσολάβηση του ίδιου του Χριστού!

Τα όσα είδε στον άλλον κόσμο τον άφησαν αγέλαστο για την υπόλοιπη ζωή του.
 
«Πες μας Λάζαρε τι είδες
εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδούλας μου το λέω
και μοιρολογώ και κλαίω.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει».

Δε γέλασε παρά μονάχα μια φορά όταν είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.
“Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ‘να χώμα κλέβει τ’ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;” και χαμογέλασε.

Σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας ακόμη και σήμερα φτιάχνουν ομοιώματα του Λαζάρου από ψωμί σε μορφή σπαργανωμένου (φασκιωμένου) ανθρώπου.
 

Στα Κελλιά μια μορφή αυτού του ψωμιού ήταν η Λαζάρα.

Μια απλή παραλλαγή του καθημερινού ψωμιού, διακοσμημένου με ρεβύθια.

Από την βασική ζύμη του ψωμιού λοιπόν, παίρνουμε ένα κομμάτι ζυμάρι, το απλώνουμε να γίνει σαν πίτα και προσθέτουμε στην επιφάνειά του ρεβύθια, που έχουμε βάλει στο νερό από το προηγούμενο βράδυ. 

Αφήνουμε σε μια ζεστή γωνιά...

 ...σκεπασμένο με κουβέρτα για να γίνει...

...και ψήνουμε κανονικά, όπως το ψωμί.

Αυτή είναι η Λαζάρα. Αν όλα έχουν πάει καλά, το χρώμα της πρέπει να είναι ροδοκόκκινο και τα ρεβύθια τραγανά απ΄έξω και τρυφερά στο εσωτερικό τους.

Καλή Ανάσταση !

Εκτέλεση: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου & Γιάννης Παπαδόπουλος

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ...

Εκεί, λοιπόν, που υπήρχε μια κρίση και κακήν-κακώς όδευε προς μια ας πούμε λύση, έρχονται οι «δανειστές» και με την βοήθεια μιάς δοσίλογης κυβέρνησης, προκαλούν άλλη μια κρίση στη γειτονιά μας, η οποία σαφώς εν γνώσει τους θα μας επηρρεάσει και θα μας βάλει βαθύτερα στα σκατά.

Επιπλέον, η κρίση, θεωρητικά, θα έσπρωχνε την Κύπρο στο να διεκδικήσει τα κοιτάσματα που θα μπορούσαν να την βγάλουν από την κρίση αυτή, όπως μελλοντικά θα έκανε και η Ελλάδα. Έρχεται όμως η Τουρκία, ο απουσιολόγος/γλειφτρόνι των αμερικάνων και ξεκαθαρίζει πως εάν γίνει κάτι τέτοιο θα κάνει ό,τι ξέρει να κάνει καλύτερα, δηλαδή, να προκαλεί κρίσεις (και όχι να κάνει πόλεμο γιατί στον πόλεμο τα σκατώνει τα τελευταία χρόνια...).

Άρα, πάπαλα και τα κοιτάσματα. Πάμε λοιπόν, στην επικείμενη (συμπτωματικά) επίσκεψη της τρόικας που θα ζητήσει ΑΣΦΑΛΩΣ και άλλα μέτρα δεδομένης της υστέρησης εσόδων, που μας πιπιλάνε το μυαλό, λες και φταίμε εμείς, που στο Λαμογιστάν δεν είναι ικανοί να μαζέψουν ούτε το βρακί της κόρης τους...
Και επειδή τα μέτρα φέρνουν λεφτά, αλλά αργούν και δεν είναι και σίγουρα, θα πάμε σε κλοπή (για να λέμε τα πράγματα όπως είναι) καταθέσεων.  
Και εδώ δεν θα γίνει όπως στην Κύπρο. Εδώ οι κυβερνηταράδες μας (όπως φάνηκε από την στάση τους στην εξέλιξη της κυπριακής κρίσης) έχουν ήδη συμφωνήσει για κλοπή από τις καταθέσεις όλων των Ελλήνων!

ΑΥΤΕΣ ήταν στο στόχαστρο από την αρχή, αλλά τους καθυστέρησε το πρόγραμμα... 
Σου λένε, θα σηκώσουν μιά, θα σηκώσουν δυό, κάποια στιγμή θα τελειωσουν οι άτιμες οι καταθέσεις! 
Μα δεν τελειώσαν. Και χάθηκε χρόνος... 
Που θα κερδιστεί με απ’ευθείας κλοπή καταθέσεων. 
Μη νομίσετε όμως πως ο απώτερος σκοπός είναι οι καταθέσεις. Αυτές είναι ψίχουλα μπροστά στο πραγματικό καρβέλι.

Έστω κι΄ έτσι όμως, η πείνα θα βροντήξει την πόρτα όλων. Και θα κατέβουν πολύ, μα πολύ αγριεμένοι στους δρόμους... 
"Μπράβο!" θα αναφωνήσατε. "Να κατέβουμε επιτέλους όλοι στους δρόμους!" Μα τώρα θα βγουν τα όπλα, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Και λέτε ΄σεις πως αυτό δεν τόχουν προβλέψει;

Και δεν ξέρουν πως, ο Ελληνικός Στρατός ΔΕΝ πρόκειται να τους κάνει το χατήρι, ας πούμε και μόνο γιατί τον έχουν και αυτόν περιποιηθεί καταλλήλως μισθολογικά;;;

Χμμμ... Μήπως θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την παρουσία ξένου στρατού κατοχής..; 

(ανανέωση 2 Απριλίου 2013: σκατά είχα φάει..; Διαβάστε πατώντας εδώ το ξεκίνημα...) 
Τρελλό;
Μπορεί. 

Αλλά, εάν έρθουν αρχικώς σαν «ειδικές δυνάμεις αναγκαίας διαφύλαξης της εύρρυθμης λειτουργίας του κράτους» στους «δύσκολους καιρούς που διανύουμε», ποιός θα τους εμποδίσει στην συνέχεια να βγάλουν τις μάσκες και να φανεί η στρατιωτική περιβολή;Ποιός; 
Ξέρετε πόσοι Τσολάκογλου υπάρχουν στη Βουλή; Και ο Τσολάκογλου τής Κατοχής πιθανόν να είχε και κάποιες αναστολές. Άλλα χρόνια, η Μικρασιατική κοντά, ο Ά παγκόσμιος και οι Βαλκανικοί κοντά, ε, κάπου θα μπορεί και να κόλωνε. 
Τώρα όμως, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ να τους κρατάει ή να τους βάζει οποιονδήποτε ηθικό φραγμό για να μας παραδώσουν στα χέρια των ξένων! (ή έχουν κάτι που τους φοβίζει πολύ...)

Μην σας φανεί παράξενο, λοιπόν, εάν τις επόμενες ημέρες αρχίσετε να ακούτε φήμες για κάτι τέτοιο... Ήδη έχουν αρχίσει να συζητάνε, δήθεν χαμηλόφωνα, την ανάθεση της φύλαξης της Βουλής στην Blackwater (πατείστε εδώ για να δείτε για τι διαμάντια πρόκειται...).

Πατριώτες, μύρισε πετρέλαιο! Αυτή είναι η αλήθεια! Και γενικώς, όπου μυρίζει πετρέλαιο, εκεί τρέχει και αίμα!  

Θυμηθείτε τί έγινε στην Λιβύη, όπου για να βάλουν χέρι οι πετρελαιογίγαντες στα κοιτάσματα δημιούργησαν ολόκληρο εμφύλιο πόλεμο και μάλιστα, με την σύμπραξη του Αλ Τζαζίρα (όλα τα γουρούνια τα ίδια μούτρα έχουν...)! 
Ε, Εδώ, λοιπόν, δεν τόχουμε σε τίποτε να βγει ο Σαμαράς και να μας παρουσιάσει σαν εκδούλευση το ότι δώσαμε τα πετρέλαια χωρίς να χρειαστεί να μας βομβαρδίσουν ή χωρίς να σφαχτούμε αναμεταξύ μας!

Τρέχει πετρέλαιο κάτω απ΄τα πόδια μας και θα μας αφήσουν να το χειριστούμε όπως θέλουμε; Τί λέτε ρε... Μα όλος ο καυγάς για αυτό ακριβώς γίνεται, ποιός δηλαδή θα πάρει στα χέρια του την εκμετάλλευση και μάλιστα, με πολύ χαμηλούς μισθούς στην περιοχή... 

Οι φωτογραφίες είναι άσχετες, αλλά δίνουν μιά νότα αισιοδοξίας και είπα να τις μοιραστώ μαζί σας.