Η Αλέκα κι΄ο Αλέκος...

"Άκου να δείς Αλέκα μου...
 Δεν θ΄αλλάξεις ούτε το σφυροδρέπανο, ούτε την διαλεκτική σου, ούτε τα  πιστεύω σου, τουλάχιστον   όπως τα παρουσιάζεις στους ηλιθίους που σε παρακολουθούν/ακολουθούν,  ασχέτως τού πώς διάγεις τον  καθημερινό σου βίο.
 Δεν θα πάρεις πίσω τίποτε από το παρελθόν του  κόμματος, δεν θα ζητήσεις συγγνώμη για κανένα  ατόπημα και δεν θα παραδεχτείς πως μπορεί και να  φταίει το κόμμα σε κάτι.
 Εσύ, Αλέκο μου, θα συνεχίσεις να συσπειρώνεις αριστεροαπροσδιόριστους στο κομματάκι σου και θα  αναφέρεσαι για το υπόλοιπο του λαού που δεν συμφωνούν με τις θέσεις σου σαν "ρατσιστές,  ξενόφοβους, συντηρητικούς και οπισθοδρομικούς".
 Θα είσαι εμφανώς με το μέρος των εκάστοτε ταραξιών και θα καταφεύγεις στον όρο "προβοκάτσια",  όποτε κάτι πάει να πέσει στις πλάτες σου και των ομοίων σου.
 Επίσης, τρίτο και σημαντικώτερο, θα παραμείνετε κομμένοι στα δυό και ποτέ δεν θα σχηματίσετε μια  ενιαία αριστερά. Συμφωνείτε;"

 ....................................(μούμπλε, μούμπλε, μούμπλε.........σκέψεις...)........

 "Μα έτσι δεν θα περάσουμε ποτέ το 8,5% ο ένας και το 4% ο άλλος..!!!"
 "Μα, μεταξύ μας, αυτό είναι το ζητούμενο, αγαπητοί μου...!"
 "Γκουχ, χμμμ, γκουχ...! Και.. για νάχουμε καλό ρώτημα.....Τί δίνεις..;;;"
 "Κάτι περισσευάμενα για να τα διοικείτε υπογείως και αφανώς..."
 "Δηλαδή; Για καθάρισε το τζάμι να δούμε πιό καθαρά..."
 "Τα εσωτερικά της χώρας..."
 "Μόοοονο..;;;"
 "Τί, λίγα είναι; Παραχωρώ Πολυτεχνείο, μνήμη σκοτωμένων νεολαίων, δίκες τρομοκρατών, διαδηλώσεις   για οποιοδήποτε θέμα, σώματα ασφαλείας για σπίλωση, στρατό για γιαούρτωμα όπου σταθεί και όπου      βρεθεί, επαναδιατύπωση της ιστορίας όπως σας εξυπηρετεί και, το σημαντικώτερο, τον χειρισμό των    θεμάτων τών μεταναστών...Λίγα σας φαίνονται...."

 Μπά....Σαν καλά τους φάνηκαν...Τα είδαν, δεν τα υπόγραψαν, τα συμφώνησαν και όταν βγήκε άλλη  κυβέρνηση, στην πρώτη ευκαιρία τής εξήγησαν πώς έχουν τα πράγματα ...

 Και μετά έτρεχαν να βγάλουν τους μετανάστες απ΄τη Νομική...

Ο Γιακουμής, ο γάταρος...

“Ραμπιλίτσα, ε, Ραμπιλίτσα! Ου Φρατζέσκους ίπισιν, μουρή, μεσ΄του χουράφ΄κι δεν μπουρεί να σ΄κουθεί, φουνάζ΄πως πουνεί η μέση τ΄ !”

Η φωνή της τσατσα-Μαριόνκας πέρασε από το ανοικτό πάνω φύλλο της πόρτας, διέσχισε το σαλό και βγήκε απ΄το παράθυρο της κάμαρας στο πίσω αυλιδάκι όπου η τσατσα-Ραμπέλα άπλωνε δυό παληόπανα πούχε για την λάτρα του σπιτιού. Δεν καλοκατάλαβε τί έλεγε η φωνή, μα σαν κάτι να της φάνηκε για τον Φρατζέσκο και τη μέση του. Ανέβηκε γρήγορα-γρήγορα το σκαλοπατάκι και σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά της, πέρασε απ΄το σαλό να βγεί στα περπατιά και λίγο έλειψε να πέσει φαρδειά-πλατειά κάτω εξαιτίας του Γιακουμή , του γάταρου που είχε μαζευτεί στο σπίτι εδώ και τρείς μήνες και δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί.

“Αααααα! Μουρδάρ΄ ! Δε νταγιαντώ πλιό, μεσ΄τα πόδια μ΄ ουλ΄ ντ΄ ν΄ώρα..!”

και σκύβοντας κάτω φώναξε “Ε! Μαριόνκα, ήντα...”

“Ου Φρατζέσκους μουρή, ίπισιν ικ΄πέρα μεσ΄ του χουράφ κι΄δεν μπουρεί. Να παρ΄ς του Ν΄κόλα ζ΄ Λίζας κι να πάς να τουν φερς, μουρή!”

“Ίπισιν; Μα ηνταμό, μουρή, ίπισιν του παλλκάρ΄ ουμ..”

Ε, όχι και τόσο παλλικάρι ήταν αλήθεια, μα η τσατσα Ραμπέλα μέτραγε τον εαυτό της με τις νέες του χωριού και δεν ήθελε να σκέφτεται τον άντρα της για γέρο.

Μιά και δυό, λοιπόν, βρήκε τον Νικόλα και τράβηξε για το χωράφι που είχαν πακτωμένο στα Ρέντια, να δεί “Ηνταμό ίπισιν ου Φρατζέσκους...”

Τον αγάπαγε τον άντρα της η Ραμπέλα, τον αγάπαγε με τον τρόπο που αγαπάνε οι μεγάλοι ανθρώποι, που δεν θυμούνται πιά αν παντρευτήκαν από προξενειό ή από τα μάτια και τριγυρίζει ο ένας τον άλλον με στοργή, σαν κομμάτι του εαυτού του.

Έτσι, μόλις γυρίσανε στο σπίτι, πήρε η Ραμπέλα το πράσινο σαπούνι και την στάμνα με το δροσερό νερό απ΄το ξυνάρι, τούπλυνε χέρια και μούρη, τούβγαλε τα χοντροπάπουτσα και έρριξε λίγο νερό στα δάχτυλα των ποδιών και τον έβαλε στο σαλό. Τούστρωσε στην μεγάλη ντιβανοκασέλα και τον βοήθησε να ξαπλώσει πριν στείλει τον Αντώνιο να φωνάξει τον γιατρό. 

Ο Γιακουμής ο γάταρος, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την σκηνή, ειδικά στα σημεία που ο Φρατζέσκος έκαμε “Αααχχ...” ή “Ώωωωχ...” και στήριζε το ζερβό του χέρι στη μέση του.

“Ανάπαυση και ακινησία σε σκληρό κρεβάτι για πέντε ημέρες.....Ά! Και να έρθει και η Λουκία η νοσοκόμα να του τραβήξει δυό βεντούζες και τα ξαναλέμε...”

Καλά είχε κάμει το λοιπό η Ραμπελίτσα και είχε στρώσει στην σκληρή ντιβανοκασέλα του αντρού της, καλά...

Ο Φρατζέσκος δεν είχε μείνει άπραγος ποτέ ως τότε στην καματιάρα την ζωή του και του φαινότουνε λίγο παράξενο να τού τα πηγαίνουν όλα στα χέρια, μα νερό θες, μα φαγί, μα ρακί, ούλα στο χέρι, σαν κάτι αρχόντοι, πού λέν΄εκείνοι που γυρίζουν απ΄την Πόλη, πως όλα τα κάμουν άλλοι για αυτούς. Μόνο για την ανάγκη του έσερνε μέχρι το γκαμπινέττο, μα και ΄κει ακόμα η Ραμπέλα ήταν πίσω του, να τού κρατάει το σακκάκι στους ώμους, να μη τής κρυώσει. 

Ο Γιακουμής ο γάταρος έβρισκε όλο τούτο το καινούργιο πήγαιν΄έλα από κοντά. Τα μεσημέρια μάλιστα, πήγαινε και στρωνόταν στα πόδια του Φρατζέσκου και γουργούριζε φχαριστημένος. τ΄άρεσεν του Φρατζέσκου η παρέα...

Ώσπου μια μέρα, ψαράς ακούστηκε να περνάει από κα΄τω από το σπίτι: 

“Ψάααρια! Ψάαααρια! Φρέεεσκα ψάρια!” 

 Λαχτάρησε η Ραμπελίτσα κανένα ψαράκι:

“ ΄τάσου μισού λιφτό, ΄τάσου να πιάσου τουν πορτομανέ μ΄...'τάσου να χαρείς...” και με το αριστερό χέρι να ακουμπάει στον τοίχο της σκάλας κατέβηκε ένα-ένα τα σκαλοπάτια, όλα με τ΄αριστερό ποδάρι πρώτα και το δεξί ν΄ακολουθάει και βγήκε στον δρόμο.

Γκρίνιαξε στον ψαρά για την τιμή, πήρε την τυλιγμένη εφημερίδα με τις λαχταριστές γόπες κι΄ανέβηκε στο σαλό. 

Έρριξε μια ματιά στον Φρατζέσκο που τον είχε πάρει για λιγάκι, έπιασε μια πιατέλα απ΄τον μπουφέ κι΄άδειασε μέσα τα ψάρια.

“Φρατζέσκου, έ, Φρατζέσκου! ξύπνα μαρέ, ξύπνα του παλ΄κάρου μ΄.... Να, έχ΄έννοια ιδώ τα ψάρια να πάγ΄να γυρίσου του νιρό κι΄ίρχουμι.”

Μα μόλις η Ραμπέλα γύισε την πλάτη της και βγήκε απ΄την κάμαρα, νάσου καμαρωτός καμαρωτός ο Γιακουμής ο γάταρος. 

Σήκωσε την ουρά όρθια, τρίφτηκε στο ποδάρι της καρέκλας, νιαούρισε μια φορά προς τον νυσταλέο μπαρμπα-Φρατζέσκο και μεμιάς, έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε δίπλα στην πιατέλα με τα ψάρια.

Ο μπαρμπα-Φρατζέσκος γυρισμένος στο δεξί πλευρό κι΄ακουμπώντας το μάγουλο στην δεξιά παλάμη, σήκωσε φωνή: 

“Εεεε! Γιακ΄μή! φυγ΄απού ΄φτού! Φύγ΄είπα, κακοχρονάχ΄ς!”

Μα ο Γιακουμής είχε ήδη ξεχωρίσει την πιό μεγάλη γόπα και την πελέκαγε κανονικά, αδιάφορος για τις φωνές του ανήμπορου αφεντικού του.

“Ραμπέλα! Έ, Ραμπέλα!”

 ........................

“Εεεε...”

 ...................

“Ου γάτους τρώγ΄τα ψάρια, μουρή!”

 ............................

“Ήντα λες μαρέ...;”

............................

“Ου γάτους τρώγ΄τα ψάρια!”

...............................

“Ε, διώχτον!”

..................................

“Ίπιν ου γιατρός να μην δλέβγου...!”

Και τώρα, οι δυό μας..!

«Και τώρα οι δυό μας..!», 

φάνηκαν τα δόντια μέσα απ΄το χαιρέκακο χαμόγελο και γυάλισαν τα μάτια του ΑΡΧΟΝΤΑ-ΓΑΜΠΡΟΥ της ΤΗΝΟΥ-ΝΥΦΗΣ, όταν έκλεισε πίσω τους η πόρτα των εκλογών και τα κουμπαράκια πήγαν στα σπίτια τους καλοφαγωμένα και τραταρισμένα με τις γλυκύτατες ψήφους τών άπαξ καλεσμένων στο αλισβερίσι.

Η νύφη-Τήνος ενστικτωδώς μαζεύτηκε. 

Είχε κακές εμπειρίες από παρελθόντες μνηστήρες και γαμπρούς, το σώμα της ήταν γεμάτο μελανιές, ράμματα, εκδορές, σημάδια μικρών αλλά, έκδηλων ακρωτηριασμών, ο πόνος είχε φύγει απ΄το σώμα, μα η ψυχή έτρεμε ακόμη από την γνώση τού με πόσους τρόπους είναι δυνατόν να ασελγήσει κανείς επάνω της...

Ο άρχων του βίου της για τα όσα επόμενα χρόνια ήξερε πως το θύμα δεν μπορεί πλέον να ξεφύγει. Στρογγυλοκάθησε στην φαρδειά πολυθρόνα του και την κύτταξε με βλέμμα καλοφαγωμένου λύκου μέσα σε αμπαρωμένο μαντρί. 

Δεν βιαζόταν, το πανηγύρι είχε μόλις αρχίσει και ήταν χορταστικότερο απ΄όλα τ΄άλλα, στα οποία κατά καιρούς είχε αναγκαστεί να παραβρεθεί μέχρι να αποσπάσει την συγκατάθεση των κατ΄επίφασιν συγγενών για τον γάμο.

Ήδη, σχεδίαζε με ποιούς τρόπους θα μοιραζόταν τα κάλλη και την μοναδικότητα της ομορφιάς της νύφης με τους πρόθυμους σάτυρους τών διαφόρων εξουσιών. 

Ήδη, είχε αρχίσει να διαμορφώνει την τιμή της νύν νύφης και μελλοντικής του πόρνης, για κάθε είδους απαίτηση των πελατών του.

Το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό για το βάθος της τσέπης του, δυσοίωνο και σκοτεινό όμως, για το ράκος που θα άφηνε πίσω της η κυριαρχία του επάνω στο σώμα της άμοιρης νύφης.

Καλή χρονιά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο προέρχεται από φίλο-επισκέπτη τής νήσου, εμπαθή, κακοπροαίρετο και  μισαλλόδοξο, που δυστυχώς λάτρεψε μόνον την μοναδικότητα του τοπίου και την ιδιαιτερότητα τής Τήνου, χωρίς να εκτιμήσει ποτέ του στο ελάχιστο τα καλαίσθητα τσιμεντόσπιτα και ενοικιαζόμενα, με τα οποία προίκισε την Νήσο η αδιαφορία (και μόνον αυτή...)των κατά καιρούς αρχόντων της.

Με τον χαλκά στο ρουθούνι....

 Μεταφέρω από το TERRA COMPUTERATA, το παρακάτω κείμενο, που συνοψίζει όλα όσα νοήμονες άνθρωποι έχουν κατά κάποιον τρόπο σκεφτεί με αφορμή τα τεκταινόμενα εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια στο ελλαδιστάν:

Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ συνέταξε μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ.
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει  καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ...

Σιχαίνομαι....

...τα άψυχα μηνύματα, που φτάνουν στο κινητό μου με ευχές για το νέο έτος και υγεία και χαρά...

Σιχαίνομαι αυτόν που τα στέλνει περισσότερο κι΄ από τα ταπεινότερά μου ένστικτα για κοινωνική αναρρίχηση και αναγνώριση...

Σιχαίνομαι να ξέρω πως είμαι μέρος μιας ετερόκλητης λίστας ανθρώπων, που δέχονται ένα μήνυμα "καλού-κακού" μήπως κάποτε με χρειαστούν και τους έχω ξεχάσει, μήπως θελήσουν κάτι και είμαι αρκετά μνησίκακος ώστε να μην τους κάνω το ρουσφετάκι επειδή τα Χριστούγεννα δεν έλαβα τις γλοιώδεις και ιδιοτελείς ευχές τους...

Σιχαίνομαι να ξέρω πως είμαι μέρος μιας  λίστας συμφερόντων, πως κάποιος με θεωρεί αξιόλογο για να με χρησιμοποιήσει μελλοντικά στην ανέλιξή του...


Σιχαίνομαι τον ήχο των μηνυμάτων που φτάνουν σωρηδόν από εκείνους που δεν θέλω να ξέρω, γιατί εκείνοι που θέλω, θα μου ευχηθούν όταν με δουν χωρίς να φοβούνται την χρονοκαθυστέρηση...


Λατρεύω εκείνους που μου λένε δέκα μέρες μετά την γιορτή μου "Έλα ρε, σε ξέχασα εντελώς! Χρόνια Πολλά!" χωρίς κανένα κόμπλεξ και δίχως καμμία δικαιολογία...


Και τόσο ακριβώς, σιχαίνομαι τα κεράσματα στην δουλειά την μέρα της ονομαστικής εορτής...