Για 'κείνη τη ρημάδα την αξιοπρέπεια...
Βλέπω τις ειδήσεις πρωί πρωί με κείνα τα κτηνώδικα ζόμπι που μας ρούφηξαν το χαμόγελο να ελπίζουν πως η Ελλάδα θα αποτύχει και τελικώς οι βάρβαροι θα περάσουν (που δεν θα γίνει βέβαια, γιατί οι "εταίροι" μπορεί να είναι βάρβαροι στην ψυχή, αλλά βλάκες δεν είναι...) και σκέφτομαι, πόσα, μα πόσα χρόνια έχω να αισθανθώ περήφανος που κάποιος λέει αυτά που είχα μέσα στο μυαλό μου τα τελευταία 5 χρόνια... Και αυτοί οι κάποιοι μου μοιάζουν! Ντύνονται όπως εγώ, περπατάνε όπως εγώ πάνε στη δουλειά τους όπως εγώ, χειρονομούν όπως εγώ, τρώνε μεζεδάκια δίπλα μου χωρίς ένα πακέτο φουσκωτούς, και κυρίως, μιλάνε κατανοητά, χωρίς στόμφο, λένε κάτι που μπορώ να καταλάβω και να συζητήσω. Χόρτασα, σιχάθηκα πλέον μαύρα χρυσοπληρωμένα κουστούμια και γραββάτες επάνω σε ξέχειλες κοιλιές, "υπουργικά αυτοκίνητα" και κουστωδίες σφογγοκωλάριων, διορισμένων ανίκανων μακρανηψιών και γκόμενων, υφάκι του στυλ "κάνω κάτι πολύ σοβαρό που δεν μπορείς να καταλάβεις" , χόρτασα μεχρι που