TINOS on the run

Πιό πολύ απ΄όλα φοβάμαι την απώλεια της μνήμης . Δεν μιλάω για την δική μου, την προσωπική μου μνήμη, που κάποια στιγμή θα βαρύνει έτσι κι΄ αλλιώς. Λέω για την Συλλογική Μνήμη , που είναι απαραίτητο συστατικό, έστω και κρυφό, του αύριο που έρχεται. Μαζεύω παληά χαρτιά, εφημερίδες του ’50, ξύλινες κουτάλες σπασμένες, τεράστια καρφιά και κομμάτια ξύλου από παληά σπίτια,  ...ξεχαρβαλωμένες κλειδαριές, ...ένα διαλυμένο σκαμνί από κάποιο γκρεμισμένο κατοικιό,    ...ένα μπουκαλάκι από άρωμα από ένα φαρμακείο που δεν υπάρχει πιά, μπουκάλια από ποτά που δεν υπάρχουν πιά. Και απλώς, προσπαθώ να βρω επάνω τους τα ίχνη των ανθρώπων, την φθορά από την καθημερινή χρήση, να εντοπίσω το πώς και το γιατί ενός ασυνήθιστου σχήματος,  μα πιό πολύ, προσπαθώ να αναπαραστήσω μέσα μου την εποχή, να την ανασυνθέσω ταιριάζοντας μικρές ιστορίες, αφηγήσεις, ακούσματα, αυτά τα ίδια τα αντικείμενα, σκόρπια διαβάσματα. "Ποιός ο λόγος ", θα πει κανείς. Δεν εξηγιέται ο λόγος.

Κι΄είναι η βροχή μιά αφορμή να βγεις να μυρίσεις, να αγναντέψεις, να σκύψεις στις λεπτομέρειες που τρέχουν ολόγυρα απαρατήρητες. Είν’ ο καρπός δακρυσμένος βροχή... ...είναι τα μπουμπούκια τόσο γεμάτα ζωή που λες θα εκραγούν και θα σκορπίσουν δέντρα ολάκερα γύρω τους... ...είναι τόσο βαθύτερο το μωβ του λουλουδιού, που λες και ποτέ πριν δεν τόχεις ξαναδεί. Λες κάποτε θα δουν κι΄άλλοι όλα αυτά τα κρυφά και φανερά μαζί... ...λες θα σταθούν μιά στιγμή να δουν με την φαντασία τους τον μάστορα... ...να στήνει το κέντημα με την πέτρα και την υπομονή κομμάτι το κομμάτι; Λες να κουραστούμε λιγάκι και το ψιλόβροχο να δυναμώσει κι΄αυτό λιγάκι,  ...ν' αναγκαστούμε να σταλίσουμε ΄δω μέσα;  Λες να βαρύνει ο καιρός...  ...να φορτώσει σύννεφα η Καστέλλα... ...να μας έρθει στο νου κρασί μπρούσκο, με λουκάνικο και τυράκι Τηνιακό, να πρέπει να τρέξουμε σπίτι γρήγορα-γρήγορα να δούμε πίσω απ΄τα τζάμια το Ξώμποργο να βυθίζεται