ΤΟ ΛΕΙΑΣΜΕΝΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ
Χίλιες φορές καλύτερος είναι ο αγρότης που βάζει τα χέρια του και βγάζει απ΄το χώμα μια πατάτα ή αρμέγει ένα κιλό γάλα, απ΄όλους τους θεωρητικούς του κόσμου τούτου. Μαζί και πρώτος απ΄όλους τους θεωρητικούς, ο εαυτός μου. Ό,τι κι΄αν πώ, όσα κι΄αν γράψω, όσο κι΄αν μιλήσω, η δουλειά του αγρότη θάναι άξια λόγου και θα αποτελεί σημείο αναφοράς, την ώρα που όλες οι κουβέντες θάχουν σβήσει και θάχουν ξεχαστεί. Από τους θεωρητικούς όμως, υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους φτάνει η γνώση στα χαρτιά , η πραγματικότητα τούς αναστατώνει, τους ταράζει, τους ξεσηκώνει απ΄τον καναπέ, τους τραβολογάει μέσα στα χωράφια και στις παραγγεριές, απαιτεί απ΄αυτούς να μιλήσουν τη φωνή τους, να μετρήσουν τη Γη πιθαμή την πιθαμή, να διαβάσουν τα ίχνη, να τα μεταφέρουν σε μικρά περίπλοκα μαυραδάκια απάνω στις σελίδες, να περάσουν την βαρειά σκυτάλη της παράδοσης στους επόμενους. Εκεί γύρω στο ’70, λοιπόν, μια κοπελιά της Σχολής Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών, παίρνει ένα διδακτορικό με θέμα: