TINOS on the run

...για την απάνω γειτονιά! Όπου απάνω γειτονιά για τώρα, βάζω το νησί.  Και δεν ανοίγω ούτε πανιά, αλλά, η θάλασσα μένει η ίδια,  το καράβι ολόχρωμο πατάει στην ίδια ρότα,  ...το νησί αδερφώνει μ' ένα σύννεφο... ...και τα σταφύλια περιμένουν υπομονετικά.  Τί περιμένουν;  Μα στάσου μια στιγμή! Τούτος δω ο βράχος... ...μοιάζει με τον γίγαντα του παραμυθιού!  Να! και 'κείνη η κατσίκα... ...που πάει ντουγρού για τα τριαντάφυλλά μου! Και δες εκεί! Βράχοι απάνω και βράχοι κάτω! Και δες κι' εκεί! Τα διπλαλώνια, που ζήτημα είναι αν θα βρεις όμοια σ' άλλη γωνιά της Τήνος... Και 'κει π άνω είν αι που πηγαίναμε για κουνέλια και... ...μα, ναι, ξεχάστηκα...  Ρακί θα γίνουν τα σταφύλια...  Ρακί Φαλαταδιανό! Θα βράσουν ν' ανασάνει το μέσα τους,  να βγάλει την ψυχούλα που θα μαζέψουμε στάλα-στάλα...  ...διάφανη και καθαρή, πάναγνη και ανόθευτη, όπως αιώνες τώρα πάνω σε τούτη την Αιγαιακή πέτρα το σταφύλι γίνεται πνε

Σάββατο πρωί.  Στο σχολείο απέναντί μας μία από τις δασκάλες έχει πάει από τις οκτώ και ζωγραφίζει. Από εδώ που στέκομαι δύσκολα βλέπει κανείς την διαφορά, έστω κάτι να αλλάζει. Από λίγο πιό κοντά όμως, ένα τοπίο αρχίζει να σχηματίζεται... ...η δασκάλα σκύβει στις μπογιές της και επανέρχεται στο τοπίο της φαντασίας της... ...ξανά και ξανά,  μέχρι να δώσει ζωή σ' αυτό που κουβαλάει μέσα της, μέχρι να βγάλει αυτό που έχει να δώσει σε αυτούς που αγαπάει πιό πολύ. Ένα τοπίο φτιαγμένο για παιδικά μάτια . Με χρώματα, πολλά χρώματα, γιατί το χρώμα είναι που θα λείψει από τα παιδιά όταν μπουν στον καταραμένο, στερημένο κόσμο των μεγάλων.  Και με λουλούδια ζωγραφιστά, να μην τους λείψουν έστω και σε ζωγραφιά, γιατί η πόλη δεν επιφυλάσσει τέτοιου είδους εκπλήξεις, παρά μόνο τσιμέντο και απόλυτη αναλγησία και αδιαφορία για τις ανάγκες των παιδιών, που αν δεν έρθουν σε επαφή με τη φύση, δεν θα μπορέσει να εκδηλωθεί μέσα τους η κάθε τους δυνατότητα. Η