TINOS on the run

Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο απλό, τηλεγραφικό, σχεδόν δημοσιογραφικό , για μια λειτουργία στον Άγιο Μικαέλ, πάνω απ΄τα Κελλιά. Δεν μου πάει όμως.  Δε γράφω μιάν εφημερίδα, δεν αρθρογραφώ με σκοπό μιάν άψυχη περιγραφή, στεγνή και τρεχ ά μενη απ΄τα περιθώρια της σελίδας.  Γράφω για το νησί που φεύγει καθημερινά από δίπλα μας, από κάτω απ΄τα πόδια μας και ‘μεις δεν παίρνουμε χαμπάρι. Ανηφορίζουν οι χωριανοί μαζί με τον παπά, πάνε για το πεντάρφανο ξωκκλήσι που μιά, άντε δυό φορές τον χρόνο λειτουργιέται, τρίζει η πόρτα του και βλέπει κόσμο, ανιώθει λιβάνι να πλανιέται στον παλιωμένο αέρα του , έχει κόσμο να του κρατάει παρέα έστω και για λίγο. Ανηφορίζουν όπως και παληά, όπως όταν ήταν παιδιά κι’ ακολούθαγαν τους γονιούς και τους παππούδες τους στο μονοπάτι που, τώρα που περάσαν τα χρόνια, μοιάζει νάχει ορθωθεί λίγο περισσότερο και να ζητάει περισσότερες ανάσες για να σ΄αφήσει να περάσεις.  Μα οι Κελλιανοί έχουν κι' ανάσα και ψυχή κι ' ανεβαίνουν κι'

Πάει... Χάλασε η καινούργια μου μηχανή... Κάτι πάτησα φαίνεται κι' άρχισε να βγάζει λάθος, να στρέφεται αφ΄εαυτού της σ' εκείνα που το βλέμμα μου δεν γυρνάει από μόνο του να δεί... Βγάζει βρωμισμένες παδικές χαρές, δίχως παιδιά, χωρίς χαρούμενες φωνές, με μόνο κάγκελα τριγύρω, κρυφή απειλή, υποσυνείδητο μήνυμα για τους όρους που προαπαιτούνται για να είναι ασφαλής κανείς από 'δω και πέρα, από τα τρία-πέντε του χρόνια... Βγάζει ανθρώπους έτοιμους να φαγωθούν με το παραμικρό, αστράτευτους φονιάδες των άλλων, εκείνων που απλώς έλαχε να είναι απέναντί τους... ...τραβάει μιά γρήγορη πόζα στη νεανική ορμή που πάτησε στο γαρμπίλι της αδιαφορίας, ξεστράτησε κι' έγινε οργή ,στρατευμένη στα χέρια κάποιου ποδοσφαιροκάπηλου... ...που λίγο ακόμη και θα γίνει τσιμεντένιο μυαλό, χωρίς ίχνος κρίσης, χωρίς καμμιά θέληση για ελευθερία και κυρίως, για ελευθερία στο μέσα μας, στο είναι αυτό-καθεαυτό... Μετά γυρίζει και τραβάει μια πόζα στο ηλιθιωδέστερο Κράτος όλων των επο