ΟΙ 39 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τριάντα εννέα φωτογραφίες για να σας δείξω το χωριό μου, τα Κελλιά. Το χωριό μου δεν υπάρχει. Είναι ένα οποιοδήποτε χωριό στην ελληνική επαρχία, στην ύπαιθρο, που ρημάζει και σβήνεται αργά, αλλά σταθερά από τον χάρτη των παραγωγικών περιοχών της πατρίδας μου. Σε λίγο, λοιπόν, δεν θα υπάρχει. Οι κλειστές πόρτες πληθαίνουν και κρύβουν πίσω τους το χαμένο ήθος και έθος της καθημερινότητας. Άσπιλοι άνθρωποι δεν υπήρξαν ποτέ, σε κανέναν τόπο. Ορισμένοι απ΄αυτούς όμως, κράτησαν τον εαυτό τους μέσα στις κοινωνικές δομές με έναν ανεπανάληπτο τρόπο. Οι παρόντες πασχίζουν να μείνουν στον τόπο μέσα σε κύματα αλλοτρίωσης, ξεπουλήματος, αδιαφορίας, υποκρισίας. Οι ερχόμενοι ελπίζουμε να είναι καλύτεροι από εμάς. Να τιμούν τον τόπο τους και να τού αποδίδουν τα δέοντα. Αλλιώς, θα σβήσει. Και θα έρχονται γιορτές χωρίς παιδιά, όπου στην περίφημη ανηφόρα του Αγίου Ζαχαρία θα ακούγονται μόνο σερνάμενα βήματα και βαρειές ανάσες και δεν θα βρίσκεται κανείς να απλώσει το χέρι