TINOS on the run

Μόνον ο στρατός του, ευτυχώς, μόνον ο στρατός του τον ψήφισε... Άντε και μερικοί που έχουν άχερα στο κεφάλι τους... Και τώρα, νάμαστε όλοι με μιαν ανακούφιση κι' ένα χαμόγελο που μπορεί να μην ξέρουμε από πού βγαίνει, ξέρουμε όμως τί νόημα έχει.  Θέλει να πει πως, ΝΑΙ, ΑΜΑ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! Το σημαντικότερο είναι ότι, η αλλαγή γίνεται ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ . Κανένα όπλο, καμμιά σπασμένη βιτρίνα, καμμία μολότοφ, κανένα δακρυγόνο δεν έφεραν ποτέ την αλλαγή. Γιατί Η ΒΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΒΙΑ.   Ή αλλιώς, "Όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι..." Ακόμη κι' αν η μη βία έφερε στην βουλή, ένα βίαιο κόμμα, στο χέρι των εκπροσώπων μας είναι να το απομονώσουν και να το απογυμνώσουν από την στειρότητά του, αλλά και να άρουν τα ερείσματα που του έδωσαν με την ελλειματική συμπεριφορά τους και με την ανερμάτιστα μεροληπτική στάση τους και την εθελοτυφλία τους. Στην επόμενη γιγαντιαία συγκέντρωση που θα πάμε όλοι στο Σύνταγμα για να δείξουμε και

Τί θα ψηφίσετε , πατριώτες; Ε; Τί θα ψηφίσετε; Πάλι τους ίδιους πρασινομπλέ;  Ή τα τσιράκια τους, που προσπαθούν να σας κλέψουν την ψήφο για να την δώσουν στην συνέχεια στο κόμμα εξουσίας που τους έστησε για να σας κοροϊδέψουν;  Δεν έχετε βαρεθεί να τσακώνεστε στα καφενεία, προσπαθώντας να δικαιολογήσετε τα λάθη και την απονιά κι’ αδιαφορία των αρχηγών τών κομμάτων σας, στους συντοπίτες σας που τραβάνε τα ίδια με σας; Θα ψηφίσετε πάλι εκείνους που σας εξαγόρασαν συνείδηση και ψήφο;   Γιατί αυτό ακριβώς έγινε, να είμαστε ειλικρινείς... Και σε ποιόν κάνατε κακό στην τελική;  Εκείνοι είναι εκεί ακόμη, γραββατωμένοι και χορτάτοι, ξένοιαστοι και γελαστοί και σεις με τί έχετε μείνει; Με την περιφρόνησή τους! Να σας θυμίσω; Πείτε μου μια επένδυση , μόνο μία, που βελτίωσε την αγροτική παραγωγή του τόπου. Τα χωράφια και το λιβάδι είναι τα ίδια και χειρότερα ή μήπως έγινε κάποιο αρδευτικό έργο, κάποιο φράγμα,

Eκεί πίσω στον Χρόνο, εκατομμύρια χρόνια πριν, η Γη σκεπάζεται από θάλασσα. μια θάλασσα ξένη, διαφορετική από αυτήν που πλέουμε και κολυμπάμε τώρα. Χωρίς κανένα  ζωντανό οργανισμό, γεμάτη από τα δηλητήρια του Σύμπαντος,   σε διαρκή αναταραχή, ψηλαφίζει τις στεριές και τρυπώνει όπου βρίσκει κενό, γεμίζει τους χώρους, φτιάχνει οροπέδια, λίμνες και κόλπους, που διαρκούν για λίγο και μετά καταποντίζονται για να ξαναγεννηθούν με άλλο σχήμα και μορφή...  Ο Χρόνος , άμετρος αφού δεν είναι κανείς εκεί για να παρατηρήσει τα φαινόμενα, δένεται με τον Χώρο άρρητα. Και ‘κει γύρω στα εκατόν σαράντα εκατομμύρια χρόνια πριν, σ’ αυτό που σήμερα λέμε ΚΡΗΤΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, ενώ τότε ήταν μόλις το υλοποιούμενο Χάος , η Γη αντιδρά.  Οι στοιβάδες της κινούνται μέσα στα σπλάχνα της σαν αγέννητα μωρά η μια δίπλα στην άλλη, κάνουν τον φλοιό να τρέμει και να ρυτιδώνεται από γιγάντια χάσματα.  Σε ένα τέτοιο γιγάντιο τίναγμα σηκώνεται ψηλά η ΠΕΛΑΓΟΝΙΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ, δηλαδή οι κυριολεκτικές ρίζες της Ανατο

Σήκωσε το χέρι του να φυλάξει το πρόσωπό του.  Η καρδιά του χτύπαγε γρήγορα, ο ιδρώτας πάγωσε στο μέτωπό του, τα μάτια του διάπλατα προσπαθούσαν να προλάβουν το χτύπημα. Ο άλλος ανάσαινε βαρειά με διεσταλμένα ρουθούνια, τα δάχτυλα στα απλωμένα χέρια ανοιχτά σα νύχια αρπακτικού, το στήθος προτεταμένο, γεμάτο οργή, έβραζε. Είχε πλακώσει με τον ίσκιο του τον γονατισμένο στο χωμάτινο πάτωμα άντρα. Δυό στιγμές ο χρόνος έπηξε αναμεσά τους, τίποτα δεν κινιόταν, το δωμάτιο ήταν μια σταγόνα αίμα, που σε λίγο θα χτυπήσει στο πάτωμα, οι δύο άντρες ήταν ένας Ιανός με τον φόβο στο ένα πρόσωπο και την οργή στο άλλο. Ξεφύσηξε αργά, τραβήχτηκε πίσω χωρίς όμως να πάρει το βλέμμα του. Ο άλλος δεν κατέβασε το χέρι. «Να μου πεις... Θέλω να μου πεις... Γιατί πρόδωσες..;» του πέταξε στα μούτρα σκύβοντας πάνω ακριβώς απ΄το κεφάλι του. Τα χείλια τού άλλου άρχισαν να τρέμουν σαν έτοιμος να κλάψει. Ανοιγόκλεισε τα μάτια γρήγορα, στηλώθηκε λίγο όρθιος και μετά έγειρε μπροστά καρφώνοντας την ματιά στο πάτω

«Στην Τήνο συμβαίνει το εξής παράδοξο.  Ποτέ δεν ξέρεις πού περπατάς πραγματικά. Τη μιά στιγμή είσαι στην Χώρα και αγοράζεις εφημερίδες και μετά από δέκα λεπτά είσαι στην μέση του βουνού και περπατάς ένα μονοπάτι εκατοντάδων ετών. Κι' όταν λέω μονοπάτι δεν εννοώ έναν δρόμο πατημένο, μια διαδρομή που εξακολουθεί να περνάει ακόμη από 'κει, αλλά, έναν προστατευμένο δρόμο, που δεν έπαψε να είναι σε χρήση από τότε που φτιάχτηκε, τριακόσια, τετρακόσια χρόνια πριν, μέχρι και τις αρχές του ’80, οπότε και άρχισε η μεγάλη εγκατάλειψη, το ρήμαγμα...   Μετά πάλι, φτάνεις σε κάποια παραλία όπου μέχρι να φτάσεις εκεί, δεν υπάρχει πιθαμή εδάφους απεριποίητη, άσκαφτη, τα σκαλιά φτάνουν μέχρι την άκρη της θάλασσας κι' αναρωτιέσαι και λες μέσα σου γιατί...  Και καταλήγεις να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα στην άκρη στα Κακόβουλα και ν’ αναρωτιέσαι πόσον χρόνων είναι το κατοικιό πίσω σου και η μάντρα που ακολουθεί το ρέμα στην κατεβασιά του.    Σου λέω, αυτό είναι αίσθηση αλλόκοτη που την έχε

  Είμαστε γαλάζιοι και λευκοί, κρεμάμενοι  σε λευκή και γαλάζια κόγχη  αρχαίου ιστού. Κι' άτονοι παραμένουμε,  αξεδίπλωτοι όταν οι άλλοι περιμένουν από μας ν' ανεμίσουμε, να κυματίσουμε στην άκρη του σκοινιού, που μας κρατάει στον αιώνιο ιστό. ......μα, Αέρας πουθενά... ............................................. Χέρια μαθητικά δεν έρχονται να μας τραντάξουν,  να ξυπνήσουμε και μεις και όλοι. Σαν κουρελόπανο του άτιμου εαυτού μας κρεμόμαστε, πτώματα πριν καν πεθάνουμε, σα ζωντανοί στον θάνατό μας. Άλλες σημαίες περνούν βηματιστά  εμπρός από γραββάτες και κουστούμια, εμπρός από δοσίλογους κι' Εφιάλτες. Άλλες σημαίες, με μάτια κλειστά,  ντροπιασμένες, φτηνές φτιαγμένες, φοβισμένες. Κι΄εδώ, Αέρας καθόλου... Χέρια μαθητικά σταυρώνονται στο στήθος, ενώ ποθούμε  να μας ανεμίσουν να ξυπνήσουν και μας και όλους, που είμαστε γαλάζιοι και λευκοί...

Ώστε πάμε για εκλογές, λοιπόν... Και μας κάνει εντύπωση, που φέρονται σαν να μην έχει γίνει τίποτε και σαν να πρόκειται για τους παραστρατημένους σωτήρες, που μόλις τώρα θυμήθηκαν τον λαό και τρέχουν να τον σώσουν... Και μας κρεμάει το σαγόνι και χάσκουμε σαν χάνοι με το απύθμενο θράσος τους, που μας λένε πως ξανακάνανε λάθος που, και αυτό, εμείς πρέπει να πληρώσουμε... Μα και παληά γίνονταν εκλογές και κάποιοι άλλοι ζητάγανε την ψήφο μας.  Και λέω την ψήφο "μας", γιατί ο λαός δεν αλλάζει. Εμείς είμασταν και τότε και τώρα ο λαός .   Και η ψήφος τών τότε επηρρεάζει τον λαό, δηλαδή εμάς , σήμερα, αλλά και η ψήφος του λαού, δηλαδή η δική μας , ορίζεται από τις επιλογές εκείνων, όπως οι δικές μας επιλογές θα ορίσουν τις μελλοντικές επιλογές αυτών που έρχονται και απέναντι στους οποίους έχουμε χρέος και ευθύνη. Άρα, ο λαός είναι κάτι διαρκές, πέρα από στενά χρονικά και ατομικά όρια και μόνον αν δεχτούμε να κυττάξουμε τους εαυτούς μας με αυτόν τον τρόπο θα πράξουμε το σωσ