TINOS on the run

Μου λείπουν τα σκουπίδια... Ήταν μια διαρκής υπενθύμιση, μια αφορμή  αυτογνωσίας και κοινωνιολογικών προσεγγίσεων στον κόσμο των γειτόνων μου και τον δικό μου... Τους είχα βάλει και τίτλο: " Δώδεκα μέρες σημειολογίας απορριμάτων " . Μετά τον άλλαξα: " Εικοσι μέρες απορριματικής σημειολογίας" , για να καταλήξω στο: " Η σημειολογία ", που περιείχε την μόνη λέξη που ήθελα πραγματικά να χρησιμοποιήσω εξαρχής, μιάς και δείχνει μορφωσιακό επίπεδο. Ατενίζοντας, λοιπόν, τα σκουπίδια... Πρώτα-πρώτα, θυμήθηκα πόσο μακρυά βρισκόμαστε από την αγροτική παραγωγή και πόσες συσκευασίες χρειάζονται πλέον για να φτάσουν τα τρόφιμα μέχρις εμάς με ασφάλεια... Αμέσως μετά, ήρθε στο μυαλό μου εκείνος ο κανόνας του μάρκετινγκ που λέει πως το περιεχόμενο είναι το χαμηλότερο κόστος απ΄όσα συνθέτουν την τιμή οποιουδήποτε αναλώσιμου αγαθού, με το 35% να ανήκει διακιωματικά στο μάρκετινγκ, στην διαφήμιση δηλαδή και τουςμηχανισμούς της, για να πειστούμε να αγοράσουμε αυτό τ

Δεν τον παράτησε η μάνα του , παρά το ότι , ξημεροβραδιαζόταν στα χωράφια και τον άφηνε να μεγαλώνει μόνος μέσα στο χωριό, μ’ ένα ποτήρι κρύο γάλα με πέτσα πάνω-πάνω και μια φέτα ψωμί στο χέρι και τον ξανάβλεπε το μεσημέρι όταν γύρναγε για να μαγειρέψει για την φαμίλια. Το βράδυ τις πιό πολλές φορές τον έβρισκε φαγωμένο στης γιαγιάς του και ήδη κοιμισμένο, ούτε παραμύθι, ούτε χάδι πριν τον ύπνο. Στα έξι του τον έστειλε πρώτη φορά να πάει το καρίκι με το γάλα στην γιαγιά του στ’ απάνω χωριό. Στα εφτά είχε μάθει να αρμέγει και την έβγαζε στο λιβάδι απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ που πάντα κάτι θάβρισκε να κάνει από δουλειά. Στα δώδεκα ξεκίνησε το γυμνάσιο αν και κανείς στο σπίτι δεν πίστευε πως ηταν κάτι χρησιμο, παρά μονον για τα κορίτσια. Στα δεκατέσσερα απέκτησε το πρώτο του μηχανάκι και πηγαινοερχόταν με αυτό στο λιβάδι, στο πότισμα, στο τάισμα, στα άρμεγμα. Στα δεκαοχτώ, αφού κινδύνεψε να μείνει τρεις φορές στην ίδια τάξη, πήγε φαντάρος και στις άδειες κατέβαινε στο νησί για να βοηθά