TINOS on the run

Κάπως έτσι είναι η ζωή. Μαζεύονται τα χρόνια, οι μήνες και οι μέρες και όσο στενεύει ο ορίζοντας, τόσο κυττάει κανείς να αρπάζεται από στιγμές, από ανθρώπους, από αναμνήσεις, ψάχνει να επιβεβαιώνει την παρουσία, το στίγμα που αφήνει το πέρασμά του από τον τόπο, ακολουθάει με τα δάχτυλα το νήμα που δένει το τώρα με το παρελθόν για να σιγουρευτεί πως ο λαβύρινθος είχε, τουλάχιστον, αρχή. Κάθε κοινωνία, παλιά ή νέα, στέκει ορθή μέσα από πολύπλοκες κι’ ευαίσθητες σχέσεις μεταξύ των μελών της, συνέχεται από την διαρκή προσπάθεια της συμμετοχής τους στα κοινά, της κατάθεσης της γνώμης, της αυτοθέλητης ανάληψης υποχρεώσεων απέναντι στους άλλους. Ο πολίτης γίνεται κοινωνός των εκδηλώσεων, που φέρνουν κοντά τον ένα με τον άλλον, μειώνουν τις αποστάσεις, δίνουν την ευκαιρία της ισότητας μεταξύ των μελών ανεξαρτήτως πλούτου, ορίζουν την συμμετοχή, την παρουσία και την προσφορά σαν το μέτρο της δύναμης των μελών της κοινωνίας.  Μοιραζόμαστε την ίδια Γη κι’ απ’ αυτήν

Πηγαίνοντας από τα Κελλιά προς τον Πύργο από την γνωστή, πανέμορφη διαδρομή από Αγία Μαρίνα, μου γεννιόταν πάντα μια περιέργεια για το πώς να είναι όλο αυτό το βουνό από πάνω.  Πώς να είναι η διαδρομή από την ενδοχώρα, το ομορφότερο και το πιό αυθεντικό κομμάτι του νησιού. Ένα ωραίο απόγευμα λοιπόν, με μόνον επτά μποφόρ, είπα να ξεκινήσω κατά τις πέντε, πράγμα που αποδείχτηκε λάθος γιατί θάπρεπε να έφευγα στις τέσσερεις τουλάχιστον, για νάχω αρκετό ήλιο μπροστά μου. Σκέφτηκα την προσφιλή μου διαδρομή προς Αγία Υπακοή κι΄από ‘κει προς Μεσοβούνι και μετά, βλέποντας και κάνοντας. Πάλι λάθος, γιατί έπρεπε να έχω διαλέξει την Καστέλλα απ' όπου πήγαινε και το παλιό μονοπάτι, αλλά μου φάνηκε απότομο το ανέβασμα... Είπα λοιπόν να ακολουθήσω όλους τους κανόνες μιας οργανωμένης, σόλο πεζοπορίας και έτσι, ντύθηκα με το πιό λεπτό μπλουζάκι που είχα, πήρα το πιό φαρδύ και μακρύ μέχρι τα γόνατα μπουφάν με κουμπιά, έβαλα άλλο ένα μπλουζάκι στο σακκίδιο, το δεύτερο λεπτότερο που είχα, έρριξ