Ο αφρός τής θάλασσας
ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ: Λεφτά , γιατί αυτά μετράνε για σένα και τελικώς φαίνεται πως, αφού εγώ μπορώ και δίνω ακόμη, ενώ εσύ δεν έχεις στερηθεί τίποτε από την περιρρέουσα χλιδή σου, άρα, μάλλον έχω περισσότερη αξιοπρέπεια από το σκοτεινό τομάρι που αποκαλείς εαυτό σου. Την ελπίδα , για το ότι αύριο η πατρίδα μου θα είναι ένας καλύτερος τόπος για να ζήσει το παιδί μου, αλλά, αφού δεν έχω σκύψει ακόμα, πάει να πει πως έχω μεγαλύτερη ψυχή απ' όσο χωράει ο οχετός που θεωρείς μυαλό σου. Το δέος για την ιστορία και τους προγόνους μου, που τους ευτελίζεις στα σχολικά βιβλία σαν νάναι ο Τζων Γουέην και η Τζέην Μάνσφιλντ, αλλά, εξακολουθώ να αισθάνομαι ντροπή όταν αντικρύζω κάθε αρχαίο γκρεμίδι γιατί τότε νιώθω το έλειμμα του πραγματικού εαυτού μέσα μου και 'κείνη την στιγμή, δεν φταίς εσύ, αλλά εγώ που σε άφησα να γίνεις αυτό που είσαι. Τον σεβασμό για το δίκαιο και την διακιοσύνη, που φρόντισες να σκουπίσεις πάνω της τα λαδωμένα, στρουμπουλά, με τον πιό σιχαμερό τρόπο απαλά, τρυφηλά δάχτυ