TINOS on the run

Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο. Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα, τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε. Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες. Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο... \ Πότε μια φανέλα έκανε " δρ. 1,20" ...; Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα " υποκάμισα φανέλα" και μ

Όσο απαλά κι΄αν πάτησες ίχνος θα μείνει έστω για λίγο έστω στής άμμος της υγρής το σώμα στα τσακισμένα λουλούδια στις μάντρες και στα τείχη στην μνήμη   και στην λήθη, σε σώματα και ήθη, σε ναι και όχι στο μηδέν και στο πάντα. Πλην όμως στο νερό ίχνος δεν μένει, ίχνος δεν χαράζει κι΄η χρησιμότη του είν΄ αυτή: να μένει πάντα πάνω  απ΄ό,τι αλλού  μένει και θυμίζει.