TINOS on the run

1. Φροντίζετε να δείχνετε ανήσυχοι, αλλά, όχι πανικόβλητοι 2. Φορτώστε τα λάθη στους προηγούμενους, αλλά, προσοχή!!!     Φορτώστε τα στους αμέσως προηγούμενους και όχι γενικά στους προηγούμενους γιατί μόλις πριν     από δύο εκλογικές αναμετρήσεις εσείς είσασταν  οι προηγούμενοι... 3. Πάρτε μέτρα, αλλά, πολλά έτσι ώστε,     στην περίπτωση που χρειαστεί να αποσύρετε κάποια από αυτά,     να απομείνουν αρκετά για να κάνετε       την δουλειά σας. 4. Ανακοινώστε περικοπές στα έξοδα του κράτους τις οποίες δεν θα κάνετε ποτέ,     έτσι κι΄αλλιώς κανείς δεν μπορεί να σας ελέγξει. 5. Ποτό, τσιγάρο και αυτοκίνητο είναι λαϊκές κατακτήσεις, των οποίων το αυθύπαρκτο κανείς δεν θα     αμφισβητήσει ποτέ. Φορολογήστε άφοβα. Η αύξηση της κατανάλωσης των συγκεκριμένων αγαθών θα     θεωρηθεί πράξη αντίστασης στα φορομπηχτικά μέτρα των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων. 6. Πάρτε γρήγορα πίσω τα μέτρα που προκαλούν άμεσες αντιδράσεις. Όποιος πλήρωσε, πλήρωσε, του     χρόνου θα σκεφτείτε άλλον τρ

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω... Απλώς ότι, ανέκαθεν φοβόμουν τα μόνιμα πράγματα, αυτά που δεν αλλάζουν ή αλλάζουν με πολύ κόπο. Ένιωθα πάντα μια ασφάλεια με τα μη-μόνιμα, με κατασκευές και αντικείμενα που κουβαλιούνται εύκολα, που αλλάζουν θέση, που κινούνται σαν ζωντανά στον χώρο. Και που όταν έρθει η ώρα να φύγουν, λόγω υπερβολικής χρήσης και φυσιολογικής φθοράς, να φεύγουν χωρίς πάταγο, να φεύγουν διακριτικά και να γυρίζουν στα αρχικά τους συστατικά ήρεμα και απλά. Βλέπω τα κατοικιά στην Τήνο, τις μάντρες, τα καταστέγια, τα πατητήρια, τα αλώνια. Δεν κρίνω εδώ την τέχνη τους ή την μαστοριά και την απόλυτη ένταξη στον φυσικό χώρο και στο τοπίο. Προσπαθώ να τα παρατηρώ όπως αποχωρούν σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο και γίνονται ξανά πέτρες, χώμα, λάσπη. Χωρίς καμμιά προσβολή του χώρου, εν δυνάμει έτοιμα για περαιτέρω χρήση εάν απαιτηθεί, χωρίς ίχνος, χωρίς αυτό που θεωρώ πραγματική κόλαση, την ύβρι προς τον τόπο. Το τσιμέντο δεν είναι έν

Άκου να σου πω...Θέλω εξοχικό. Δεν το θέλω στην Λούτσα ή στο Λαγονήσι, το θέλω σε νησί. Να πρέπει να μπεις σε καράβι για να πας, να φορτώνεις το SUV και να σε κυττάνε με ζήλεια, να ταξιδεύεις πρώτη θέση και να αγνοείς τη σαββούρα που ταξιδεύουν ο ένας πάνω στον άλλον. Να βάζεις την γραμματέα να βρίσκει εισιτήρια και να νιώθεις εκείνη την ιδιαίτερη ηδονή όταν είναι όλα κλεισμένα και δυσκολεύεται, να νιώθεις πως πας κάπου που όλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Να είναι κοντά γιατί στην ουσία το σιχαίνομαι το καράβι. Ναι, οι Κυκλάδες είναι καλά...έχουν και καλή συγκοινωνία... Όχι όμως στις τρελλές τιμές που ζητάνε Παροναξία ή Μύκονο. Έχεις κάτι σε πιό βολικό....; Να μπορούμε να πάρουμε για εκατό και να χτίσουμε διακόσια....; Να είναι όλοι στα πόδια μας για ό,τι ζητήσουμε...; Να υπάρχει μια τοπική αυτοδιοίκηση σχετικά ελαστική και να μην πολυσκοτίζονται για διατηρητέα και παραδοσιακά...; Να μπορούμε να βρούμε κάτι φτηνό κι΄αν χρειαστεί να ανοίξουμε κι΄έναν δρόμο, χωρίς όμως να μας σ

Είναι εκεί...; Είναι το νησί ακόμη στην θέση του...; Υπάρχουν τα σκαλιά και τα χωράφια, το λιβάδι και το Δρακονήσι, η Πασάρα και η Χαλακιά...; Εδώ στην πόλη όλα είναι στην θέση τους. Ευτυχώς... Τουλάχιστον, δείχνουν όλα καλά. Ακόμη και αν αλλάζει το περιεχόμενο των μπουκαλόσπιτων, των περικυκλωμένων από καθημερινό θάνατο και τετελεσμένη ανίατη ανία, απ΄έξω δείχνουν εντάξει, δεν ανησυχώ, δεν φοβούμαι. Είναι, ενίοτε, ουσιώδους σημασίας να μην φοβάσαι. Μην οι γιορτές μάς θέτουν προ ανομολογήτων φόβων και ενδόμυχων συνειδητοποιήσεων του επαναλαμβανόμενου, καθημερινού μας θανάτου...; Θα πρέπει, ίσως, να καταργηθούν, εάν επιθυμούμε την επανάσταση...

προπαραμονή Χριστουγέννων του '89 / από Θεσσαλονίκη, όπου υπηρετούσα, προς Τήνο με τον ΑΝΕΜΟ , ένα καράβι που έκανε ένα απίστευτο δρομολόγιο μέχρι Ρόδο / παρέα με δεκαπέντε νταλικιέρηδες, επί συνόλου τριάντα επτά επιβατών / βλέπουμε ταινίες μέχρι τις μία το βράδυ / τους BLUES BROTHERS τους βλέπω μόνος μου / πέφτω στην παχειά, καινούργια, πεντακάθαρη μοκέτα του σαλονιού και κοιμάμαι μέχρι τις δέκα / παίρνω καφέ ζεστό σε μονό πλαστικό και βγαίνω στο κατάστρωμα / ψιλοβρέχει μ΄εκείνη την ανεπαίσθητη βροχή που δεν θες να φύγεις από μέσα της / γκρίζος ουρανός, χωρίς ορατότητα, αρυτίδωτη θάλασσα / λυπάμαι που δεν έχω κάποιον να το δούμε παρέα / φτάνουμε στο νησί γύρω στις τρείς / ταξί μέχρι το χωριό / μπαίνω στην ζεστή από την σόμπα κάμαρα, δεν ξέρουν τί ώρα φτάνω, πετάγονται πάνω, με ζεσταίνουν με τις αγκαλιές τους / σούπα κριθαράκι και σύγλινο / πέφτω και δεν με παίρνει ο ύπνος / στην εκκλησία και μετά στου Μωυσή για σουβλάκια, κάτω από Τσιτσάνη και Μητροπάνο / προς το σπίτι κάνει κ

Βλέπω τα αμυγδαλωτά κουκιδάκια-καραβάκια στον χάρτη γύρω-τριγύρω στο νησί. Μπαίνω στο site με τα πλοία, κάνω ένα ζούμ στον χάρτη και νομίζω πως έρχομαι πιό κοντά, πως με παίρνει λίγο-λιγουλάκι ο αέρας του νησιού. Κοροϊδεύομαι και λέω πως θάθελα νάμαι εκεί τα Χριστούγεννα... Η μισή αλήθεια είναι πως η πόλη είναι μια βαθεια, άπατη χαβούζα, με πολύ ψηλό τοιχείο που δεν φτάνουν τα χέρια μου να γραπωθούν και να με τραβήξουν έξω. Η ολόκληρη αλήθεια είναι πως η συνήθεια είναι θάνατος εν ζωή... Μετά, στην εύκολη εποχή, τη Λαμπρή, έρχομαι στο νησί, σαν ασυνεπής συγγενής, και προσποιούμαι πως συμμετέχω. Πάω και μια βόλτα μέχρει τη θάλασσα και οικτίρω εκείνους που δεν την απολαμβάνουν τον χειμώνα, ή έστω με τα κρύα... Ηθοποιός προς τον μοναδικό θεατή, τον εαυτό μου τον ίδιο...

Πέρασε ο Κορνήλιος Καστοριάδης από την Τήνο. Μετά έφυγε απ΄το φώς κι΄έφυγε κι΄απ΄το νησί… Έμεινε η σκέψη του πίσω, ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης του. Πόσα βιβλία του θάπρεπε νάχει διαβάσει κανείς για να είναι σε θέση να εκφέρει γνώμη; Είναι το ζητούμενο η εκφορά άποψης ή κάτι άλλο, πρακτικότερο...; Δεν είναι, νομίζω, αναγκαίο να έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία ενός στοχαστή για να μπορείς να μορφώσεις γνώμη. Αντιθέτως, είναι απαραίτητο να μπεις έστω και για λίγο στην θέση του και να σταθείς απέναντι στα καθ΄ημέραν, με τον δικό του τρόπο, όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι. Ίσως αυτή η σημαντικότητα να είναι και το ζητούμενο από την ανάγνωση, το να μπορείς έστω και μόνον κατά την διάρκεια του αναγνωστικού χρόνου, να μπαίνεις στην θέση ενός άλλου, διαφορετικής οπτικής ανθρώπου. Βέβαια, αυτή η άποψη θα έβρισκε διαμετρικά αντίθετους τους επαγγελματίες της ανάλυσης και των ουτοπικών χρονοχώρων, σύμφωνα με τους οποίους, όλοι οφείλουν να εφευρίσκουν τρόπους να μορφώσουν μια θέση-αντίθεση. Θυμήθη