TINOS on the run

Όλα τριγύρω φωνάζουν :  γιορτάστε ! Όλα στήνονται να μας κάνουν να πιστέψουμε : είναι οι γιορτές ! οι πολυπόθητες ! Όλοι μας τραβούν από το χέρι : έλα ! έχε χαρά ! είναι απαραίτητο νάχεις χαρά ! Όλα γυαλίζουν και λάμπουν : τυφλώσου για λίγο ! γιορτές ! Όλοι σε σπρώχνουν με το σώμα και τους ώμους : μπες, άσε να παρασυρθείς, ψώνισε, γιορτές ! αυτό είναι το νόημα , μην το ψάχνεις αλλού! Όλα το επιβάλλουν : νάσαι χαρούμενος ! είναι αναγκαστικό ! είναι υποχρέωσ ή σου ! Όλα το δείχνουν : άμα σιωπάς, μας θυμίζεις πόσο τα ψευτίσαμε όλα...

Έβρεξε και ήρθαν κάτω τα αιώνια στου πολέμου τον κάμπο, γέμισε ο κόσμος βλήστρες, που δεν θα φτιαχτούν ποτέ... Σιγά-σιγά το νησί θα κατηφορίσει προς την θάλασσα, θα κυλίσει το χώμα προς τα ρέματα, θα γυμνωθούν οι βράχοι, θα στερέψουν από πράσινο οι πλαγιές και θα ξενητέψουν τα ζούδια, που φωλιάζαν στα σκιερά και στα σκεπά... Θάρθει το νερό να μπει στα σπίτια, μα δεν θα βρει κανέναν... Θα παρασύρει τότε, όλες τις μνήμες και τα ίχνη από επάλληλες γενιές και θα αφήσει άδειες κάμαρες, άδεια από αγάπη μάτια, άδειες από συνέχεια καρδιές... Κι΄ όταν δεν θάχει μείνει πιά αληθινή ψυχή, εξόν από τα περιφερόμενα ψέμματα ζωής και τα θύματά τους, το νησί θα κόψει τις άγκυρες και, σαν άλλη Άδηλος Αστερία, πριν βγεί να πλέψει στις θάλασσες, και να χτυπηθεί με τα κύματα θα γυρίσει να διακρίνει τα ανόητα δάκρυά μας από την απέναντι ακτή, που θα χάνεται από εμπρός του...