TINOS on the run

Μιάς και η προηγούμενη ανάρτηση είχε σχέση με παιχνίδι, λέω σήμερα να πάμε να γνωρίσουμε έναν αρχαίο θεό, τον Διόνυσο .  Αυτόν, που δεν ήταν ούτε παιδί μα ούτε και άντρας , αλλά, ήταν πάντα έφηβος, οι πρόγονοί μας συνήθιζαν να τον απεικονίζουν να κάθεται στα δεξιά του πατέρα του στα Ολύμπια Δώματα (κάτι σας θυμίζει...).  Βλέπετε, είχε γεννηθεί από τον μηρό του πατέρα του , του Δία ... ...κρυφά από την επίσημη σύζυγό του την Ήρα και ήταν καρπός της σχέσης του Δία με την Σεμέλη .  Τί σχέση έχει τώρα ο Διόνυσος με το παιχνίδι..;  Είναι ο κατεργάρης θεός, που τού αρέσουν τα παιχνίδια και βρίσκεται παρών σε όλες τις αρχαίες μυθολογίες. Αντιπροσωπεύει το « τ ο πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού ». Ο Διόνυσος, λοιπόν, είχε έναν γιό, που τον έλεγαν Στάφυλο ... ... κι' αυτός έκανε μια κόρη, την Ροιώ.   Η Ροιώ με τον Απόλλωνα έκανε με τη σειρά της έναν γιό, τον Άνιο .  Αυτός, λοιπόν, μεγάλωσε στο ιερό νησί που βρίσκεται απέναντ

Ούτε JUMBO , ούτε τίποτε τα χρόνια εκείνα...  Και τα παιδιά, σαν παιδιά, έπρεπε να τόχουν το παιχνιδάκι τους, να μπορούν να παίξουν. Από μικρά στον αγώνα τής οικογένειας, να βοηθούν όσο μπορούν στα χωράφια, στο άρμεγμα, στα θελήματα, να φυλάνε τα μικρότερα αδέρφια όσο οι γονείς έλειπαν στο χωράφι, να συγυρίζουν όσο μπορούν το σπίτι, να γεμίζουν τα κενά.  Μα το παιχνίδι δεν μπορεί και δεν πρέπει να λείπει απ΄ το παιδί.  Μένουν κουσούρια στην ψυχή όσων δεν έχουν παίξει αρκετά όταν έπρεπε ή όσων βιάστηκαν να κάνουν ότι μεγάλωσαν. Μπερδεύεται τότε η σοβαρότητα με την σοβαροφάνεια και η ζωή γίνεται λαβύρινθος απ’ όπου δεν βγαίνεις με τίποτε.  Είναι η κατάσταση που περιγράφεται σε πολλά παραμύθια, μα πού να καταλάβουμε εμείς οι μεγάλοι πως τα παραμύθια χτυπάνε το σαμάρι για ν’ ακούσει ο γάιδαρος , λένε στα παιδιά τί να περιμένουν απ΄την ζωή, ενώ ταυτόχρονα θυμίζουν στους μεγάλους σε ποιό σημείο χάσανε το μονοπάτι. Ουσιαστικά, όλοι παιδιά μένουμε για όλη την διάρκεια της

Eκεί πίσω στον Χρόνο, εκατομμύρια χρόνια πριν, η Γη σκεπάζεται από θάλασσα. μια θάλασσα ξένη, διαφορετική από αυτήν που πλέουμε και κολυμπάμε τώρα. Χωρίς κανένα  ζωντανό οργανισμό, γεμάτη από τα δηλητήρια του Σύμπαντος,   σε διαρκή αναταραχή, ψηλαφίζει τις στεριές και τρυπώνει όπου βρίσκει κενό, γεμίζει τους χώρους, φτιάχνει οροπέδια, λίμνες και κόλπους, που διαρκούν για λίγο και μετά καταποντίζονται για να ξαναγεννηθούν με άλλο σχήμα και μορφή...  Ο Χρόνος , άμετρος αφού δεν είναι κανείς εκεί για να παρατηρήσει τα φαινόμενα, δένεται με τον Χώρο άρρητα. Και ‘κει γύρω στα εκατόν σαράντα εκατομμύρια χρόνια πριν, σ’ αυτό που σήμερα λέμε ΚΡΗΤΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, ενώ τότε ήταν μόλις το υλοποιούμενο Χάος , η Γη αντιδρά.  Οι στοιβάδες της κινούνται μέσα στα σπλάχνα της σαν αγέννητα μωρά η μια δίπλα στην άλλη, κάνουν τον φλοιό να τρέμει και να ρυτιδώνεται από γιγάντια χάσματα.  Σε ένα τέτοιο γιγάντιο τίναγμα σηκώνεται ψηλά η ΠΕΛΑΓΟΝΙΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ, δηλαδή οι κυριολεκτικές ρίζες της Ανατο

(Για όποιον θέλει το πρώτο μέρος της συζήτησης, μπορεί να το βρεί κάνοντας κλικ εδώ ).   "Ύστερα που και που ανοίξανε οι δ'λειές άμα σταματήσαν οι πολέμ'.  Κατ' αρχήν ήταν οι πολυκατοικίες, που παγαίναμε που φεύγαμε. Πλερώναμε άλλος πενήντα, άλλος εξήντα χιλιάδες, άλλος εβδομήντα, αναλόγως την πολυκατοικία.  Για να πάνε θυρωροί, μέσα για να τρώνε και να δ'λέβγουν.  Να γραφτεί ένας μέσα κι' ο άλλος να δουλεύει όξω.  Εκείνη την εποχή ήταν εξήντα χιλιάδες. Αν ήταν πολλά λεφτά;  Ε, αμή, και πούν 'τα τα λεφτά, δανειζόνταν για να βρουν τα λεφτά για να παν σε πολυκατοικια θυρωροί. Δίναν αναλόγως την πολυκατοικία, αναλόγως τα δωμάτια. Αμέ... Ύστερα αρχίσαν οι οικοδομές και φέυγαν ούλοι, απ' ούλα τα χωριά αδειάζαν, όταν βρήκαν δουλειές που χτίζαν, που κάναν σπίτια που κάναν πολυκατοικίες κι' ύστερα που χτίζαν, κι' 'ιβγαζιν το κράτος , ίβγαζιν ο μηχανικός, εκμεταλλευόταν και κάναν τη δουλειά τους αυτοί.  Ύστερα δουλεύαν όπως οι Αλβανοί. Πηγαίναν σ

  "Στης Κόρης τον Πύργο είν' ένας τοίχος πέντε μέτρα αψηλός κι' έχει ένα παραθύρι που απου 'κει κοίταγε η Κόρη τα καράβια να περνούν, κι' ειν' και μάντρες με τις πλάκες ορθές, χωμένες μέσα στη χτισιά και λεν' πως εκεί από πίσω κρύβονταν οι στρατιώτες του βασιλιά για να πολεμούν πιό καλά. Και τρέχαν από πλάκα σε πλάκα και ρίχναν με τα τουφέκια, που ήταν γεμισμένα κι' ακουμπισμένα σε κάθε πλάκα για να μπερδεύονται οι εχθροί, να μην ξέρουν πόσοι είναι οι στρατιώτες στ' αλήθεια και να σαστίζουν, να πισωγυρίζουν στα καράβια τους, να πηγαίνουν από 'κει που τους έφερε ο άνεμος κι΄ακόμη παραπέρα. Κι' απ' τον πολύ τον πόλεμο για να κλέψουν οι ξένοι την Κόρη, πέφταν οι μπάλες απ' τα κανόνια και σπάγαν τα σπίτια και γι΄αυτό είν' όλα γκρεμισμένα  σήμερα.  Και σπάζανε τα τσουκάλια με το φαγητό και κλαίγαν οι κυράδες, μα ο πόλεμος δε σταμάταγε κι' η Κόρη έβλεπε τα καράβια να περνούν κι' ήξερε πως γι΄αυτήν γινόταν το κακό κι΄ο χαλασμός