TINOS on the run

"Είναι δύσκολο νάσαι ερασιτέχνης. Δεν προσπορίζεσαι τίποτα από τον κόπο σου. Πρέπει να τ΄αγαπάς αυτό που κάνεις γιατί αυτό που θα σου δώσει στο δίνει στην ψυχή και καθόλου στην τσέπη. Και για τον καθένα απ΄όλους, για τον κάθε έναν ξεχωριστά στον θίασο, αυτό που το δίνει είναι μόνο δικό του γιατί έχει ο καθένας και μιάν άλλη ψυχή. Που η μιά ευχαριστιέται με το χειροκρότημα, η άλλη τρέφεται με τον ρόλο, η άλλη ζει για το χτυποκάρδι των πρώτων πέντε-δέκα λεπτών της παράστασης και μια άλλη το κάνει γιατί άμα δεν το κάνει, απλά, δεν ζει. Το σανίδι έχει σκουλήκι και το σκουλήκι κάποια στιμγή μπαίνει μέσα σου, εσύ δεν το καταλαβαίνεις, μα σε πιάνει κάτι σα πυρετός και θες να είσαι κει πάνω, να μπαίνεις σε πετσιά αλλωνών, να λες λόγια που δεν θα τάλεγες ποτέ από μόνος σου, να συναναστρέφεσαι φονιάδες, πόρνες, τρελλούς, ό,τι βάλει ο νούς σου. Και πεθαίνεις. Με κάθε ρόλο πεθαίνεις. Ο ηθοποιός είναι ο μόνος που ξέρει από τα πριν πώς είναι να παύεις να υπάρχεις. Τέλειωσε ο ρόλος;

Για λίγο παύει η σιωπή σε τούτη ‘δω την άκρια του νησιού.  Για λίγο μόνον, ακούγονται φωνές και γέλια, παιδιά μαζεύονται στο περιαύλιο της εκκλησίας... ...το γλωσσίδι χτυπάει επίμονα το σιδερένιο καύκαλο της καμπάνας... ...τραγούδια τρέχουν ανάκατα με ευχές τριγύρω στα τραπέζια και για λίγο, για πολύ λίγο, ο χρόνος στέκει ακίνητος.  Είμαστε εμείς και ταυτόχρονα οι πρόγονοί μας, λέμε παμπάλαιες προσευχές... ...τσουγκράμε πανάρχαιο κρασί,  ...λουζόμαστε στον ίδιο όπως τότε Ήλιο,  τα χορτάρια σαλεύουν απ΄ τον ίδιο Άνεμο,   κι’ όλο αυτό είναι το τώρα που φτιάχνει το πάντα δίχως εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Άμα θά 'χουμε φύγει, θα πρέπει νά 'μαστε σίγουροι πως δώσαμε στους επόμενους έναν τουλάχιστον λόγο για να συνεχίζουν.  Μέσα σε όλο το χάος μιας πραγματικότητας ειδωμένης μέσα από οθόνες κινητών, θα πρέπει να θελήσουν να σηκώσουν τον εαυτό τους απέναντι στην αληθινή ζωή, στους αληθινούς φίλους. Έχει έρθει το τέλος αυτού που στεγνά

Μια μέρα που περνάει απαρατήρητη στην μεγάλη, τσιμεντένια πόλη... Στην ουρά για την Μεγάλη Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο της Ανάστασης, η Μεγάλη Πέμπτη χάνει το βάρος της... Κι΄όμως, η κορύφωση του δράματος είναι αυτή την μέρα . Είναι η μέρα του Μυστικού Δείπνου , η αμφιλεγόμενη στιγμή της Προδοσίας ,  είναι η μέρα του φευγιού στο Όρος των Ελαιών ,  είναι η μέρα, που πρώτη φορά συναντάμε τον Ιησού να φοβάται , σαν οποιοσδήποτε μελλοθάνατος, για το φως που θα χάσει, άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, θνητός έστω και για λίγο, έστω και συμβολικά.  Η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία γεμάτη κόσμο. Ο δρόμος του Σταυρού... ...η περιγραφή της φυγής... ...η αταξία ενός κόσμου δίχως θεό... Μετά, η απόλυτη μοναξιά στην αναμονή για την σύλληψη... Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο.  Για λίγο, για όσο κρατάει η λειτουργία, τίποτα δεν μας χωρίζει , ούτε ομάδες, ούτε κόμματα, ούτε σύνορα, ούτε γλώσσα, ούτε συμφέροντα.  Ακουμπάμε ώμο με τον ώμο,

Τώρα που έβαλε κρύο, λοιπόν και κάθομαι εδώ μέσα σ’ ένα απ΄όλα αυτά τα τσιμεντένια συρτάρια της Μεγάλης Γκρίζας Πόλης, έρχεται στο μυαλό μου μια γραφή που είδα το καλοκαίρι στο Σχολείο Ιστερνίων:   Εκείνα «Τα Σαββατιάτικα απογεύματα» μού έφτιαξαν εικόνες.  Εικόνες από μια συντροφιά, μια γελαστή παρέα, που συναθροίζεται γύρω από μολύβια και χαρτιά , και με κόπο πολύ –παιδί της θέλησης αυτός-παλεύει να ερμηνέψει τον κόσμο.  Πρώτα ξεκινώντας από την απλή αποτύπωση αντικειμένων που σε μια στιγμή έγιναν μοντέλα.  Πώς να περιγράψεις με λόγια εκείνη την ολόφρεσκη αίσθηση όταν κυττάς κάτι ζωγραφισμένο από σένα..!  Δίχως καν να το έχεις καταλάβει, έχεις επικοινωνήσει με κάτι πολύ βαθύ, κρυμμένο κάπου, που μάλλον είναι η ψυχή ή ίσως και ο νούς ή ίσως και η ανάγκη η ίδια του ανθρώπου για να σπάσει κάποια αόρατα δεσμά που τον κρατούν ανίκανο να καταλάβει.  Γιατί μόνον όταν προσπαθείς να καταλάβεις, μπορείς και να δημιουργήσεις. Αυτά. Αφήνω το