TINOS on the run

Όποιος δεν έχει ζήσει την αγωνία και την προσμονή για ένα συμβάν στο οποίο συμμετέχει ενεργά, δεν θα καταλάβει ποτέ τον αγώνα που χρειάζεται για να πετύχει κάτι φαινομενικά απλό, όπως για παράδειγμα, ο καλοκαιρινός χορός του Συλλόγου. Που, για να είμαστε ειλικρινείς, για το χωριό είναι το γεγονός όλης της χρονιάς.  Είναι τότε που έρχονται οι δικοί τους άνθρωποι και ξαναγίνονται όλοι μέλη της ίδιας κοινότητας , έστω για λίγες μέρες.  Πολύς κόπος και μεγάλη προσπάθεια από πολλούς ανθρώπους μαζί.  Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες, ούτε λόγια για να περιγράψουν την προετοιμασία που χρειάστηκε για κείνες τις έξι ώρες περίπου που κράτησε ο χορός.    Πόσες ώρες από τον προσωπικό χρόνο του καθενός δαπανήθηκαν, πόσα προβλήματα έπρεπε να ξεπεραστούν, πόσες λύσεις να δοθούν για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους.  Δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός (δεν είμαι πολιτευτής για να αποσκοπώ στην εύνοια οποιουδήποτε, ούτε έχω μαγαζί για να μαζέψω πελάτες) αλλά, έχω την εντύπωση πως ο

Ας πούμε πως θέλουμε να βάλουμε ένα χεράκι να φυλάξουμε το νησί από τις επιβουλές των τρελών.  Γιατί ούτως ή άλλως περί τρελών πρόκειται.   Ο μεν ένας από τον Θεό , ο δε άλλος από την μανία για χρήμα και εξουσία . Φιλοσοφικό το θέμα, το σταματάω εδώ. Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει σε συνεργασία πάντα με τις αρμόδιες υπηρεσίες.   Στην παρούσα φάση  δεν γίνεται να συσταθεί σώμα εθελοντών πυροσβεστών, δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος.   Η εισβολή έγινε και πρέπει να τρέξουμε με ό,τι διαθέτει και μπορεί ο καθένας. Άρα, το μόνο που μένει είναι να βαδίσουμε στα χνάρια των προγόνων , των προ-προ-προ-παππούδων μας που ήρθαν στο νησί πριν από πάρα πολλά χρόνια. Εκείνοι, βέβαια, είχαν να προστατέψουν το νησί από ξένους εισβολείς , τώρα που εξελιχθήκαμε δεν έχουμε ανάγκη βαρβάρων , παίζουμε εμείς τον ρόλο τους. Τι έκαναν οι πρόγονοι λοιπόν;  Απλώς είχαν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοικτά εκεί και όπου έπρεπε .  Έστηναν φυλάκια και καραούλια, είχαν πεζο