TINOS on the run

Τώρα που έβαλε κρύο, λοιπόν και κάθομαι εδώ μέσα σ’ ένα απ΄όλα αυτά τα τσιμεντένια συρτάρια της Μεγάλης Γκρίζας Πόλης, έρχεται στο μυαλό μου μια γραφή που είδα το καλοκαίρι στο Σχολείο Ιστερνίων:   Εκείνα «Τα Σαββατιάτικα απογεύματα» μού έφτιαξαν εικόνες.  Εικόνες από μια συντροφιά, μια γελαστή παρέα, που συναθροίζεται γύρω από μολύβια και χαρτιά , και με κόπο πολύ –παιδί της θέλησης αυτός-παλεύει να ερμηνέψει τον κόσμο.  Πρώτα ξεκινώντας από την απλή αποτύπωση αντικειμένων που σε μια στιγμή έγιναν μοντέλα.  Πώς να περιγράψεις με λόγια εκείνη την ολόφρεσκη αίσθηση όταν κυττάς κάτι ζωγραφισμένο από σένα..!  Δίχως καν να το έχεις καταλάβει, έχεις επικοινωνήσει με κάτι πολύ βαθύ, κρυμμένο κάπου, που μάλλον είναι η ψυχή ή ίσως και ο νούς ή ίσως και η ανάγκη η ίδια του ανθρώπου για να σπάσει κάποια αόρατα δεσμά που τον κρατούν ανίκανο να καταλάβει.  Γιατί μόνον όταν προσπαθείς να καταλάβεις, μπορείς και να δημιουργήσεις. Αυτά. Αφήνω το

Περπατάγανε χέρι-χέρι. Πρόσφατη γνωριμία, ακόμη δυό φιλιά πρέπει να είχαν προλάβει ν' αλλάξουν.  Σε μια στιγμή ο νεαρός σταματάει, τής λέει "Περίμενε μισό λεπτό..." , βάζει το χέρι στην εσωτερική τσέπη, βγάζει ένα αυτοκόλλητο, το κολλάει, το πατάει καλά με το χέρι, γυρίζει στην κοπέλα "Πάμε, εντάξει" και της πιάνει το χέρι τραβώντας την προς την κατέυθυνση που περπάταγαν.  Η κοπέλα αφήνει το χέρι του συνοδού της, πλησιάζει την κολώνα, βλέπει το αυτοκόλλητο και μένει άναυδη. Ο νεαρός έχει φορέσει ένα χαζοχαμόγελο και την παρακολουθεί.  Μια συζήτηση χαμηλόφωνη ακολουθεί, που δεν μπορώ ν' ακούσω.  Λέξεις μοναχά ξεφεύγουν, γιατί δε μου τόπες, τί να σου πώς δεν έχει σχέση με μάς αυτό, είσαι με τους φασίστες, δεν είναι πως είμαι με τους φασίστες, αλλά; αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος που να....  "Και στο παιδί σου τί θα πεις" , φωνάζει η κοπέλα και ακούγεται καθαρά πλέον, "όταν δεν το αφήνουν να διαβάζει ό,τι θέλει και να λέει την γνώμη του ελ