ΕΝΑ ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟ ΤΟΥ 1859...
Προίκα , λέει... Πφφφ..... Σήμερα, λέει, έχει καταργηθεί ο θεσμός της προίκας, λέει... Παληά η γυναίκα αν δεν είχε προίκα, κλάφτηνα, λέει... Ενώ τώρα μπορείς να αφήσεις το συναίσθημα να σε κυριεύσει, λέει... Μάλιστα... Τρίβω τα χέρια μου και ξεκινώ κάνοντας μιάν υπόθεση, που οδηγεί σε μιαν ερώτηση, που καλύτερα είναι να μείνει αναπάντητη... Ας πούμε, ωρέ παλλικάρι, πως έχεις μια σχέση. Κι’ ας πούμε τώρα πως μετά από κανένα πεντάμηνο, εννιάμηνο, χρόνο, δίχρονο, κι΄αφού περάσουν τα μέλια και η σχέση φτάσει να γίνει συνήθεια, καταλαβαίνεις πως με την κοπελιά με την οποία είσαι μαζί δεν πολυταιριάζεις. Γιατί, τελικώς, μόλις έφυγε το πολύ το πάθος δεν έμειναν και πολλά κοινά σημεία... Και ετοιμάζεσαι να πεις, «Δεν πάει άλλο ρε συ Μαρία, Ελένη, Δήμητρα, Γεωργία μου! Κουραστήκαμε πιά, καλό είναι να σταματήσουμε εδώ πριν σοβαρέψουν τα πράγματα» . Και σε ερωτώ: με την ίδια ευκολία θα πεις « τέλος » αν η κοπέλλα έχει ένα δισέλιδο 'Εψιλον Εννέα, ή αν η κοπέλλα δεν έχει τίποτ