TINOS on the run

Αγωνία... Ή μάλλον, δύο αγωνίες... Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, " Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..." ...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες,  "Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..."  Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!" Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..." Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά,  "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή ...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου..

Εκείνη η μάνα.  Η μακρυά απ΄τα μάτια μας.  Εκείνο το αχνό περίγραμμα που κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μιας μάνας μ' ένα παιδί στην αγκαλιά.  Και ΄κείνο το παιδί να είμαστε όλοι μαζί μα και καθένας ξεχωριστά.  Η Μεγάλη Μάνα όλα τα μπορεί.   Η Πλατυτέρα των Ουρανών, η μεγάλη αγκαλιά, τ' απλωμένα χέρια που μέσα τους μένουμε άποροι από Εγώ, καμωνόμαστε παιδιά και κλαίμε το παράπονό μας, την ασημαντότητά μας, το υπέροχο τίποτα που μας δόθηκε και εμείς οφείλουμε να το ερμηνέψουμε. Εξαϋλωμένοι ναοί στο Αιγαιακό Φώς.  Ναοί που προσπαθείς ν' αποφύγεις αυτή τη μέρα, να μη γίνεις μέρος αυτού του φολκλόρ, του τόσο παρωχημένου από την ραγδαία αλλαγή.  Μα ένα κομμάτι σου πάντα σε σπρώχνει να πάς, έστω θεατής...  ...μόνος μέσα σ' όλους, να πάς να πεις στη Μάνα πως την θυμάσαι, πως είσαι ένα απ΄τα παιδιά της, να της ζητήσεις να μας μαζεύει όλους μαζί...  να γεμίζει το κενό...  ν' απαλύνει τις απουσίες... ...να κρατάει ζωντανή