TINOS on the run

Σήμερα θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.  Στα σβέλτα, λοιπόν, ανοίγω το ταμπλώ και μοιράζω κάρτες.  Ένας από εμάς θα κάνει τον πρόεδρο του κράτους... ...και οι υπόλοιποι θα κατέχουμε διάφορα αξιώματα: υπουργός εσωτερικών, υπουργός στρατιωτικών, υπουργός εσωτερικής ασφαλείας κ.λπ. Ο πρόεδρος του κράτους, λοιπόν, παίρνει στην αρχή του παιχνιδιού μια οικονομική βοήθεια... ...από την οποία κρατάει για πάρτη του ένα ποσό και την υπόλοιπη την διανέμει στους άλλους παίκτες, αναλόγως της δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του! (Όχι, ο εκδότης του παιχνιδιού, δεν είναι το ελληνικό κράτος . Π αραδόξως είναι η West E nd G ames ) Η όλη διαδικασία είναι απολύτως ξεδιάντροπη και γίνεται χωρίς κανένα πρόσχημα.   " Σου δίνω λεφτά για να με στηρί ζεις ! " (βρε, τί μου θυμίζει...)  Ξέχασα να σας πω, ότι τα χρήματα του παιχνιδιού ο κάθε παίκτης τα βάζει στην τσέπη του κυριολεκτικά , δεδομένου ότι, η τσέπη αντιστοιχεί σε τράπεζες του εξωτερικού και θεωρούνται χρήματα π

Στις κλειστές κοινωνίες οι σχέσεις είναι δύσκολες.  « Άσχημο χωριό τα λίγα σπίτια ...»,  όπως λέει και η μάνα μου.  Όλοι ξέρουν όλους, τα καλά, τα κακά και τα κουσούρια τους, τί ψηφίζουν, τί τρώνε με ποιόν γλεντάνε, ποιόν δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους και κυρίως , ποιός έχει συμφέροντα με ποιόν .  Τούτο το τελευταίο είναι που δομεί ανοιχτά κι΄απροκάλυπτα τις κλίκες που δυναστεύουν τον τόπο όλον.  Κάποια στιγμή όλο αυτό καταλήγει ένα μόρφωμα, ένα πολυκέφαλο τέρας, ένας εκατόγχειρας που απειλεί τους γεννήτορές του τους ίδιους.  Το χειρότερο είναι να το βλέπουμε να διαπράττεται και να μένουμε απαθείς, αγάλματα μέσα στο μάρμαρο των συμφερόντων και κυρίως, των φόβων μας. «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζε ι» γράφει ο Χατζιδάκης. Και συνεχίζει:   «Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε