TINOS on the run

«Στην Τήνο συμβαίνει το εξής παράδοξο.  Ποτέ δεν ξέρεις πού περπατάς πραγματικά. Τη μιά στιγμή είσαι στην Χώρα και αγοράζεις εφημερίδες και μετά από δέκα λεπτά είσαι στην μέση του βουνού και περπατάς ένα μονοπάτι εκατοντάδων ετών. Κι' όταν λέω μονοπάτι δεν εννοώ έναν δρόμο πατημένο, μια διαδρομή που εξακολουθεί να περνάει ακόμη από 'κει, αλλά, έναν προστατευμένο δρόμο, που δεν έπαψε να είναι σε χρήση από τότε που φτιάχτηκε, τριακόσια, τετρακόσια χρόνια πριν, μέχρι και τις αρχές του ’80, οπότε και άρχισε η μεγάλη εγκατάλειψη, το ρήμαγμα...   Μετά πάλι, φτάνεις σε κάποια παραλία όπου μέχρι να φτάσεις εκεί, δεν υπάρχει πιθαμή εδάφους απεριποίητη, άσκαφτη, τα σκαλιά φτάνουν μέχρι την άκρη της θάλασσας κι' αναρωτιέσαι και λες μέσα σου γιατί...  Και καταλήγεις να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα στην άκρη στα Κακόβουλα και ν’ αναρωτιέσαι πόσον χρόνων είναι το κατοικιό πίσω σου και η μάντρα που ακολουθεί το ρέμα στην κατεβασιά του.    Σου λέω, αυτό είναι αίσθηση αλλόκοτη που την έχε

  Είμαστε γαλάζιοι και λευκοί, κρεμάμενοι  σε λευκή και γαλάζια κόγχη  αρχαίου ιστού. Κι' άτονοι παραμένουμε,  αξεδίπλωτοι όταν οι άλλοι περιμένουν από μας ν' ανεμίσουμε, να κυματίσουμε στην άκρη του σκοινιού, που μας κρατάει στον αιώνιο ιστό. ......μα, Αέρας πουθενά... ............................................. Χέρια μαθητικά δεν έρχονται να μας τραντάξουν,  να ξυπνήσουμε και μεις και όλοι. Σαν κουρελόπανο του άτιμου εαυτού μας κρεμόμαστε, πτώματα πριν καν πεθάνουμε, σα ζωντανοί στον θάνατό μας. Άλλες σημαίες περνούν βηματιστά  εμπρός από γραββάτες και κουστούμια, εμπρός από δοσίλογους κι' Εφιάλτες. Άλλες σημαίες, με μάτια κλειστά,  ντροπιασμένες, φτηνές φτιαγμένες, φοβισμένες. Κι΄εδώ, Αέρας καθόλου... Χέρια μαθητικά σταυρώνονται στο στήθος, ενώ ποθούμε  να μας ανεμίσουν να ξυπνήσουν και μας και όλους, που είμαστε γαλάζιοι και λευκοί...